Τρανσγονιμότητα.
(Λίλι Έλμπε)Πάμε παρακάτω τώρα.
Εγώ λοιπόν είμαι τρανς γυναίκα. Έχω γεννηθεί με αρσενικό σώμα, έχω κοινωνικοποιηθεί ως αγόρι και ως νεαρός άντρας, αλλά θέλω να έχω θηλυκό σώμα και να είμαι γυναίκα. Γυναίκα μπορώ να είμαι και ως γυναίκα ζω στην καθημερινή μου ζωή, αλλά το σώμα μου δεν μπορώ να το έχω όπως το θέλω. Μπορώ να έχω κάτι κοντά σ' αυτό που θέλω, ένα σώμα που θεωρείται γυναικείο αλλά όχι απαραίτητα θηλυκό, από την κυρίαρχη αντίληψη για το φύλο. Αυτή γενικά δέχεται οτι ένα γυναικείο σώμα κατ' αρχήν δεν μπορεί να έχει πέος. Στο ίδιο πλαίσιο, αυτό της κυρίαρχης αντίληψης, είναι ενδιαφέρον οτι η γυναίκα, ή μάλλον το θηλυκό σώμα, δεν χαρακτηρίζεται από την παρουσία θηλυκών γεννητικών οργάνων, αλλά από την απουσία των αντρικών και συγκεκριμμένα του πέους.
Η δική μου προσωπική εμπειρία -πάντα- είναι οτι αυτή η αντίληψη έχει εσωτερικευτεί από τα τρανς άτομα, άντρες και γυναίκες, σε βαθμό που σχεδόν όλα, εφ' όσον θέλουν να αλλάξουν την ανατομία τους, ενδιαφέρονται κατ' αρχήν να αφαιρέσουν τα γεννητικά όργανα του (βιολογικού) φύλου τους και μόνο δευτερευόντως να αποκτήσουν αυτά του επιθυμητού τους φύλου.
Φυσικά, επιλογή τους και καλά κάνουν αν θέλουν να το κάνουν.
Όλα αυτά όμως έχουν μια πολύ συγκεκριμμένη επίπτωση σε εμένα και στη ζωή μου, και στις δυνατότητες που έχω να είναι το σώμα μου όπως το θέλω. Κατ' αρχήν, όπως έχω εξηγήσει και στο παρελθόν, δεν μου φτάνουν οι επεμβάσεις που προσφέρονται. Δεν μου αρκεί να έχω ένα σώμα που να είναι θηλυκό μόνο στο σχήμα και στις δύο από τις τρεις λειτουργίες των γεννητικών του οργάνων. Θέλω όλο το πακέτο. Αυτό όμως είναι αδύνατο και είναι αδύνατο επειδή κανένα τρανς άτομο, καμμία τρανς οργάνωση, δεν διεκδικεί την βελτίωση των μεθόδων επαναπροσδιορισμού του φύλου έτσι ώστε να διατηρείται η γονιμότητά μας. Δεν πιστεύω στ' αλήθεια οτι οι ανάγκες μου είναι τόσο διαφορετικές από των υπόλοιπων τρανς ατόμων. Ίσως απλά κυνηγάμε αυτό που μπορούμε να έχουμε εδώ και τώρα και ξέρουμε βέβαια οτι αυτό που θα θέλαμε να μπορούμε να έχουμε, είναι αυστηρά απαγορευμένο. Και είναι.
Για μένα είναι προφανές οτι αυτό δεν οφείλεται μόνο στην παραδοσιακή αντίληψη οτι για να είναι θηλυκό ένα σώμα αρκεί να μην έχει πέος (και τα ανάλογα για το αρσενικό). Οφείλεται επίσης σε μια εξίσου βαθειά ριζωμένη, βαθειά τρανσφοβική προκατάληψη, οτι τα τρανς άτομα δεν επιτρέπεται σε καμμία περίπτωση να αναπαραγόμαστε με τον ίδιο τρόπο που αναπαράγονται όλοι οι άλλοι.
Γι' αυτό το λόγο, εξαιτίας αυτής της προκατάληψης, κανείς δεν μιλάει στα σοβαρά για μια τέτοια επέμβαση, που θα επέτρεπε σε μια τρανς γυναίκα να συλλάβει σαν κάθε γυναίκα, ή σε έναν τρανς άντρα να παράγει σπέρμα σαν κάθε άντρα. Αν και εδώ είναι ενδιαφέρον οτι στην πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση χειρουργικού επαναπροσδιορισμού του φύλου (αυτή της Λίλι Έλμπε, το 1930) έγινε ακριβώς μια τέτοια προσπάθεια, να της μεταμοσχευτούν κατ' αρχήν ωοθήκες και στη συνέχεια μήτρα. Από τότε βέβαια δεν έχει ξανακουστεί κάτι παρόμοιο (εν μέρει ίσως κι επειδή η Λίλι Έλμπε πέθανε από τις επιπλοκές της επέμβασής της, σε μια εποχή που οι μεταμοσχεύσεις, συχνά, αποτύχαιναν).
Αυτό, την στιγμή που οι επεμβάσεις επαναπροσδιορισμού του φύλου είναι μια άκρως προσοδοφόρα βιομηχανία, με έσοδα από τιμές συγκρίσιμες μ' αυτές της πλαστικής χειρουργικής. Την στιγμή που σε μία τουλάχιστον χώρα της Ευρώπης (το Ηνωμένο Βασίλειο) ο ορμονικός και χειρουργικός επαναπροσδιορισμός του φύλου χρηματοδοτείται από τον κρατικό φορέα υγείας (National Health Service, ή NHS), με τα έξοδα του οποίου χειρουργούνται περισσότερα από 200 τρανς άτομα κάθε χρόνο ενώ παρέχεται ορμονική θεραπεία σε ακόμη περισσότερα. Παρ' όλ' αυτά ούτε ένα ευρώ, ούτε μία λίρα, ούτε ένα δολλάριο, δεν επενδύεται στην έρευνα που θα επέτρεπε σε τρανς άτομα να αποκτήσουμε τη γονιμότητα του φύλου της επιλογής μας. Εντελώς συμπτωματικά, η επέμβαση στα γεννητικά όργανα εξασφαλίζει την μη αναστρέψιμη στείρωση, είτε η στείρωση είναι προϋπόθεση για την αναγνώριση της ταυτότητας του τρανς ατόμου από το κράτος είτε όχι. Έτσι είναι η Επέμβαση κι αν σ' αρέσει!
Σημειώστε τέλος οτι δεν αγνοώ πως η ανάγκη για ένα τρανς άτομο να κάνει παιδιά στο φύλο της επιλογής του είναι κι αυτή κοινωνικά κατασκευασμένη. Ναι, είναι- η αντίληψή μας για το φύλο είναι ή ίδια με την κυρίαρχη, γι' αυτό φρικάρουμε τόσο πολύ που φτάνουμε να επεμβαίνουμε στην ανατομία μας με ορμόνες και νυστέρια για να "διορθώσουμε" τα "λάθος" μας σώματα. Αλλά πάλι, αυτό δεν σημαίνει τίποτα, ούτε ακυρώνει αυτήν την ανάγκη- εγώ, βλέπετε, δεν προσπαθώ να αποδομήσω το φύλο ούτε να ζήσω μόνο στον ένα κόσμο, τον βιολογικό ή τον κοινωνικό. Ούτε δέχομαι, αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα να αποτραβηχτώ στο φαντασιακό μου.
Περισσότερα όμως γι' αυτό σε προσεχές ποστ.
αναρτήθηκε από το χρήστη stassa στις
Παρασκευή, Ιανουαρίου 28, 2011
28 σχόλια:
1. klaigesai
2. pws mporeis kai ta les ayta otan se diavazei mia viologikh gynaika pou panta se yposthrizei esena kai oles tis trans, h opoia exei kanei diplh mastektomh kai olikh ysterektomh? Giati mou dineis thn entypwsh oti mono ton eayto sou skeftesai? Kserw kai alles diemfylikes, den einai aytou tou tropou skepshs. Kai kserw kai alles gynaikes viologikes san emena pou exoume xasei kati toso shmantiko alla den kanoume etsi.
3. emena h koinwnia pou les ki esy skizetai na mou dwsei pisw thn anaparagwgh mou, giati mono gi'ayto metrane oi gynaikes eidika sthn ellada. Kai omws den yparxei h texnologia, oute gia mena pou eimai viologikh gynaika. Opote de mporw na katalavw ti xreiazesai. Xreiazesai kati pou xreiazomaste polles, alla de ginetai, den yparxei. To diko mou la8os swma 8a to dior8wna kai me nysteria kai me ormones kai me o,ti ginotane.
4. oi trans organwseis den einai to sate h olke kai to sid? Tis exeis plhsiasei pote na tous ta peis ayta?
5. ksereis poses gynaikes san emena kai esena psaxnoume kai ksanapsaxnoume tis periptwseis texnhths mhtras? Kai thn prospa8eia na meinoun eggyoi antres? Ti sxesh exei h transfovia? Kapoia pragmata, filenada, eite ta apodexesai kai xairesai an vre8ei lysh, eite klaigesai kai akoma kai an vre8ei lysh den eisai ikanopoihmenh. Ton teleytaio kairo se vlepv na eisai olo kai pio pikroxolh, olo kai ligotero ikanopoihmenh. Elpizw na einai perastiko.
anwnymh
Ανώνυμη,
(απαντάω κι εγώ αριθμητικά)
1. Πού είδες να κλαίγομαι; Σοβαρά ρωτάω.
2. Κατ' αρχήν επειδή δεν έχω ιδέα ποιές και ποιοί με διαβάζουνε. Έπειτα, όχι, δε σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Εγώ όμως μιλάω ως τρανς, τί θες να πω για τις μη-τρανς; Τέλος πάντων, ναι, χαίρω πολύ, η έρευνα που λέω θα ωφελούσε και τις βιολογικές γυναίκες που έχουνε χάσει τα γεννητικά τους όργανα, ή που έχουνε γεννηθεί με πρόβλημα γονιμότητας.
Πάλι το "δεν κάνουνε έτσι" δεν το καταλαβαίνω. Η καθεμιά έχει τον τρόπο της να αντιμετωπίζει το μη αναστρέψιμο. Τί να κάνω για να "μην κάνω έτσι", απλά να μην το συζητάω; Όμως -για τις τρανς συγκεκριμμένα- οι επεμβάσεις που έχουμε τώρα υπάρχουνε επειδή πριν εξήντα και βάλε χρόνια κάποιες πήγανε στους γιατρούς και ζήτησαν αυτό που θέλανε, όσο κι αν φαινόταν αδύνατο. Άμα κάθεσαι στη γωνιά σου και σκέφτεσαι μην προκαλέσεις αναστάτωση, μη σε πούνε υστερικιά και τρελλή, δεν πας πουθενά.
3. Ναι, το ξέρω οτι μόνο γι' αυτό μετράνε οι γυναίκες και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ούτε λέω εγώ να κάνουνε όλες παιδιά με το ζόρι, λέω οτι πρέπει να έχεις την επιλογή να τα κάνεις ή να μην τα κάνεις, ό,τι από τα δύο θες. Αυτό χρειάζομαι- την δυνατότητα επιλογής.
4. Το ΣΑΤΤΕ έχει διαλυθεί και η ΟΛΚΕ είναι κυρίως για γκέυ και λεσβίες. Ο ΣΥΔ είναι η οργάνωση των τρανς ατόμων στην Ελλάδα. Ο ΣΥΔ όμως έχει άλλες προτεραιότητες και καλά κάνει.
Έχω κάνει (πολλές) συζητήσεις με άλλες τρανς, κυρίως εδώ στην Αγγλία. Όσες έχουνε ήδη κάνει την επέμβαση δεν ασχολούνται άλλο με τα τρανς θέματα κι όσες δεν την έχουνε κάνει φοβούνται να κάνουνε φασαρία μήπως και για τιμωρία δεν τους την κάνουνε (όπως εξήγησα στο κείμενο, εδώ την επέμβαση την πληρώνει το κράτος). Εμένα εκείνο που μ' ενοχλεί είναι η αδιαφορία και η απάθεια.
5. "Τον τελευταίο καιρό", "φιλενάδα"... με διαβάζεις καιρό δηλαδή κι έχουμε μιλήσει ξανά. Ε, ποιά είσαι ντε;
Λέω για τρανσφοβία επειδή στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες είναι προϋπόθεση για να σου αναγνωρίσουνε το φύλο της επιλογής σου, να έχεις στειρωθεί. Σε κάποεις χώρες αυτή η απαίτηση είναι ρητή. Όπου δεν είναι ρητή, συνήθως είναι απαραίτητη η χειρουργική επέμβαση που ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα. Γι' αυτό το θέμα οι τρανς οργανώσεις έχουνε μιλήσει αρκετά. Το έχει θίξει και ο Ευρωπαίος Επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που επισημαίνει ότι τα τρανς άτομα είναι η μόνη ομάδα στην Ευρώπη που υπόκειται σε υποχρεωτική στείρωση.
Λοιπόν τουλάχιστον αυτά για τη στείρωση και την τρανσφοβία που την επιβάλει δεν τα έβγαλα από το κεφάλι μου ούτε είμαι η μόνη που τα λέει.
Για το ανικανοποίητη... εεε, ναι. Όποιος ικανοποιείται σταματάει και παραδίνεται. Εγώ δεν έχω σκοπό να σταματήσω. Καθόλου περαστικό. Σόρυ αν σ' απογοητεύω αλλά αν με διαβάζεις όντως καιρό θα έπρεπε να έχεις καταλάβει οτι δεν είμαι ο Αγκαλίτσας-Φωτεινούλης.
Α, κάτι που ξέχασα. Για το 3. ξανά, δεν έχεις δίκιο, τεχνολογία υπάρχει. Πριν δυο χρόνια μια γυναίκα γέννησε ένα κοριτσάκι με μία ωοθήκη μεταμοσχευμένη από τη δίδυμη αδερφή της. Μια άλλη ομάδα γιατρών λένε οτι οι μεταμοσχεύσεις μήτρας θα είναι δυνατές μες' το 2011 (τουλάχιστον λέγανε έτσι το 2009). Άλλοι πάλι έχουνε βρει τον τρόπο να αλλάζουνε τις ωοθήκες σε όρχεις σε πειραματόζωα προς το παρόν (και αυτοί συγκεκριμμένα συζητούσανε την εφαρμογή τέτοιων τεχνικών σε αλλαγές φύλου). Εκτός από τους τελευταίους όμως (που η εφαρμογή σε ανθρώπους αργεί ακόμη πολύ) δεν λένε ούτε κουβέντα για τρανς.
Κοίτα Στάσσα, προφανώς υπάρχει αυτού του τύπου η τρανσφοβία που λες, αλλά είναι και τεχνικό νομίζω το θέμα. Αν αυτό που επιζητάς είναι επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου = αιδοιοπλαστική/φαλλοπλαστική + μεταμόσχευση εσωτερικών γεννητικών οργάνων, είναι προφανής νομίζω ο βαθμός δυσκολίας, ή μάλλον το πόσο μεγαλύτερος είναι ο βαθμός δυσκολίας από μια απλή αιδοιοπλαστική ή φαλλοπλαστική. Που, όπως ξέρεις, εδώ και η φαλλοπλαστική ακόμα έχει αρκετά περιθώρια βελτίωσης... Πέρα από αυτό όμως, πόσοι/πόσες, τρανς και μη, έχουν ζητήσει να τους γίνει μεταμόσχευση εσωτερικών γεννητικών οργάνων; Άσε το γιατί, το θέμα όμως είναι, απ' τη στιγμή που δεν έχει "ζήτηση" μια τέτοια μεταμόσχευση, γιατί να γίνεται, και αν δε γίνεται, πώς μπορεί να "τελειοποιηθεί"; Έπειτα, φαντάζομαι ότι, πέρα από το θέμα του taboo, είναι ευκολότερο κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι ακόμα "υπό δοκιμή", να δοκιμαστεί σε μη τρανς άτομα (το σκέφτομαι καθαρά από την πλευρά της συμβατότητας του μοσχεύματος).
Αλλά και αυτό με την αλλαγή των ωοθηκών σε όρχεις, ωραία είναι σε πειραματικό στάδιο. Πόσοι τρανς άντρες θα είναι πρόθυμοι να το δοκιμάσουν, μέχρι να φτάσει να γίνει μια κατοχυρωμένη ιατρική πρακτική; Και πάλι, το παίρνω καθαρά από την πρακτική πλευρά, ότι πολλοί δε θα ήθελαν να δοκιμάσουν κάτι με άγνωστα ποσοστά επιτυχίας και πιθανές παρενέργειες.
Ότι δεν έχει διεκδικηθεί ως δικαίωμα η επέμβαση που περιγράφεις, αλήθεια είναι, I'll give that to you. Ίσως και επειδή η έννοια της μεταμόσχευσης έχει συνδεθεί σε μεγάλο με το να βρίσκεται ο λήπτης σε θανάσιμο κίνδυνο. Μην το σκέφτεσαι όμως από την τρανς πλευρά μόνο, είναι κάτι που γενικά δεν έχει διεκδικηθεί και γενικά δε συμβαίνει.
Εγώ θα ρωτήσω κάτι άλλο, αν θες να μιλήσουμε πρακτικά: Το θέμα σου είναι το να κάνεις παιδιά ή το να μείνεις έγκυος; Γιατί ναι σύμφωνοι, η εγκυμοσύνη είναι μια ξεχωριστή εμπειρία για κάθε γυναίκα και μπλα μπλα μπλα, αλλά στην ουσία καμία δε μένει ηθελημένα έγκυος έτσι, για την εμπειρία. Είναι απλώς ο συνηθέστερος τρόπος να αποκτήσει κανείς παιδιά. Οπότε αν θέλεις παιδιά, κάνε - και τώρα και στο μέλλον μπορείς, ασχέτως της όποιας επέμβασης. Αυτή την επιλογή μη μου πεις πως δεν την έχεις. (Και αν θες όντως παιδιά, η εγκυμοσύνη είναι απλά ο πρόλογος, ε περνάς τον πρόλογο και πας στο κυρίως θέμα). Ωραία, όχι με τον τρόπο που θα ήθελες. Αλήθεια, έχει τόση σημασία ο τρόπος;
Να σου πω την αλήθεια πάντως, εμένα μου φαίνεται πως, τελικά, τους πιο συντηρητικούς κύκλους θα τους βόλευε πολύ περισσότερο το να είναι εφικτό αυτό που περιγράφεις. Θα έλυνε την αδεξιότητα που τους προκαλεί η βιολογική "παρέκκλιση" των τρανς από το βολικό δίπολο άντρας/γυναίκα. Θα μπορούσαν να λένε "από εδώ η τάδε, η οποία γεννήθηκε αγόρι και τώρα είναι γυναίκα", χωρίς να νιώθουν την αντανακλαστική επιθυμία να επεξηγήσουν το "γυναίκα", να κάνουν μια σειρά από αδιάκριτες ερωτήσεις ή να πνίξουν αγενή χαμόγελα και γελάκια. Και φυσικά θα μπορούσαν να υποστηρίξουν με περισσότερο σθένος το ότι "κάποιοι άνθρωποι είναι άρρωστοι και γι' αυτό θέλουν να ανήκουν στο αντίθετο φύλο, κάτι που διορθώνεται πλήρως με ανάλογη επέμβαση". Βέβαια μπορεί η queer αποδόμηση του φύλου να πήγαινε περίπατο (ή τελοσπάντων να έχανε κάποιους από τους υποστηρικτές της) αλλά χαλάλι. Σε αυτούς που έχουν μικρότερο ή μεγαλύτερο πρόβλημα τρανσφοβίας, η επέμβαση που επιζητάς θα έκανε το "ιδεατό": θα "εξαφάνιζε" μια πολύ μεγάλη μερίδα του τρανς κόσμου.
"Με παίρνει από κάτω που κοτάζω τα παιδιά στο My Secret Self και βλέπω πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή μου, αλλά πρέπει να μάθω να ζω στο παρόν, μ' όλην την πίκρα κι όλα τα αν και ίσως. Και σιγά. Το ίδιο δεν είναι για όλους; Και τα παιδιά, μήπως θα βρούνε τίποτα εύκολο μπροστά τους; Αν ήμουν νεράϊδα πάνω από την κούνια τους, τί θα τους πρωτοευχόμουνα, θάρρος αγάπη ή χαμόγελο; "
to proto sou post pou diavasa
anwnymh
Ανώνυμη,
Πληζ, μπορείς να διαλιέξεις ένα νικ, έστω ένα αρχικό, κάτι- για να ξέρω με ποιά μιλάω; Έχω μπερδευτεί λίγο. Εννοείται πως αν έχουμε μιλήσει στο παρελθόν, ακόμη δεν το έχω πάρει χαμπάρι, είμαι και λίγο αναλογική μεταξύ μας, με μανιβέλα κλπ. Σαφώς δε θυμάμαι να έχουμε πει για διπλή μαστεκτομή και υστερεκτομή. Όχι, δε μ' αρέσει να φαίνεται οτι είμαι αναίσθητο κτήνος και τα αγνοώ αυτά τα πράγματα.
Αιθ σε συνέχεις γιατί είναι μεγάλο),
Δε λέω οτι είναι εφικτό αυτή τη στιγμή, τώρα-τώρα να γεννάνε οι τρανς γυναίκες ή να παράγουνε σπέρμα οι τρανς άντρες. Σίγουρα όχι. Όμως, αυτές οι επεμβάσεις που έχουμε υπάρχουνε ήδη εδώ και καμμιά 80αριά χρόνια και έχουνε μείνει ουσιαστικά οι ίδιες. Ό,τι βελτίωση έχει γίνει, είναι κυρίως αισθητικής φύσεως. Εγώ λέω πως είναι καιρός να δούμε λίγο και το θέμα της λειτουργίας και ιδίως αυτό της γονιμότητας, κυρίως αφού αυτές οι επεμβάσεις στο σώμα (χειρουργικές ή ορμονικές) γίνονται σε όλο και μικρότερες ηλικίες. Άλλο είναι να κάνεις την επέμβαση στα τριανταπέντε σου (Αγγλία αυτή είναι η μέση ηλικία), που οι πιο πολλές έχουνε την ευκαιρία να έχουνε κάνει κι από κάνα-δυο παιδιά, άλλο να την κάνεις στα είκοσί σου κι άλλο να την κάνεις στα δεκατέσσερά σου. Ηθικά δηλαδή, εγώ δεν βλέπω πώς το δικαιολογούνε οι γιατροί να κάνουνε την επέμβαση σε δεκατετράχρονα και δεκαεξάχρονα χωρίς να κοιτάνε να βρούνε έναν τρόπο να διατηρούν τη γονιμότητά τους. Και σίγουρα δεν το κάνουνε. Αυτό είναι δεδομένο- είπαμε, ευρώ τσακιστό δεν πάει σ' αυτού του είδους την έρευνα.
Εγώ τώρα (που δεν είμαι πια δεκάξι, γαμώτο). Το θέμα μου είναι να έχω το ίδιο είδος σώματος με κάθε άλλη γυναίκα. Δεν μπορώ να στο αναλύσω περισσότερο ή να στο εξηγήσω πιο λογικά, γιατί κάπου εδώ δυστυχώς η λογική πάει για βρούβες. Μπορείς να το δεις οτι είναι τρελλό, να το δεις οτι είναι εισβολή στο φύλο σου (όπως το βλέπει η Janice Raymond), μπορείς να το δεις λίγο γελοίο ή θλιβερό... αλλά η αλήθεια είναι οτι έτσι έχουν τα πράγματα. Τα τρανς άτομα επιθυμούμε διακαώς να είμαστε το άλλο φύλο από αυτό που γεννηθήκαμε, με κάθε έννοια του όρου "φύλο" και με κάθε δυνατό τρόπο. Όλη αυτή η επεξεργασία του φύλου με διάφορα εγχειρίδια ριζοσπαστικής σκέψης ανά χείρας, η περίεργη χρήση της γλώσσας, οι επεμβάσεις που δε θες ούτε να τις σκέφτεσαι, αυτό το σκοπό έχουν και από 'κει ξεκινάνε. Αυτό είναι το ζουμί. Κάνουμε τα πάντα για να είμαστε το φύλο που νοιώθουμε οτι πρέπει να είμαστε.
Οπότε για να σου απαντήσω στα ίσα- δεν ξέρω καν αν θα γεννούσα, αν μπορούσα. Ξέρω οτι θα ήθελα πολύ να έχω κατ' αρχήν την επιλογή. Θα έκανα τα πάντα- θα έδινα τα μάτια μου. Αν γινόταν.
Δεν μ' αρέσει η ιδέα οτι θέλω να μείνω έγκυος για την "εμπειρία". Δέχομαι οτι δεν είναι δυνατό να έχεις μεγαλώσει επιθυμώντας κάθε στιγμή να είσαι κάτι που δεν μπορείς να γίνεις ποτέ και να μη το μυθοποιήσεις ως ένα βαθμό. Αλλά γιατί πρέπει να εξηγήσω γιατί θέλω να έχω ό,τι έχει κάθε άλλη γυναίκα; Θέλω να είμαι γόνιμη για τους ίδιους λόγους που το θέλει οποιαδήποτε άλλη γυναίκα το θέλει. Αν δεν το ήθελα, πάλι το ίδιο. Θέλω απλά να είμαι μια νορμάλ γυναίκα. Και μ' όλες αυτές τις επεμβάσεις και τις θεραπείς, μην πούμε για τις πολιτικές αναλύσεις, μόνο νορμάλ δε καταφέρνω να νοιώσω.
Δεν καταλαβαίνω γιατί λες οτι αν θες παιδιά μπορείς να τα κάνεις ασχέτως οποιασδήποτε επέμβασης. Η επέμβαση σε στειρώνει, γι' αυτό δεν υπάρχει θέμα. Εγώ τώρα, μετά από 13 χρόνια ορμονοθεραπείας, όχι, δεν μπορώ να κάνω παιδιά έτσι απλά, όπως όλος ο κόσμος. Μετά από ένα διάστημα δεν μπορείς να παράγεις σπέρμα ή ωάρια, ανάλογα. Πρέπει να σταματήσεις τις ορμόνες και να περιμένεις να δεις αν θα επανέρθει η γονιμότητά σου (έτσι έκανε ο Τόμας Μπήτυ πχ). Αλλοιώς, μπορεί να γίνεται με τεχνητή γονιμοποίηση, μπορεί και όχι. Δεν ξέρω αν γίνεται γιατί δεν το έχω προσπαθήσει ακόμη. Ο λόγος είναι κυρίως οτι δεν έχω με ποιά να το κάνω το παιδί (επίσης κοστίζει τρελλά λεφτά). Η σύντροφός μου δε θέλει παιδιά. Είχα συζητήσει με μια φίλη που ήθελε να κάνει παιδί χωρίς να αποκτήσει σύζυγο αλλά φοβόταν μήπως έχει κάνα πρόβλημα υγείας το παιδί από τις ορμόνες μου και μάλλον δεν είχε άδικο, θέλει λίγη προσοχή. Τέλος πάντων, δε θέλω να τα παρουσιάσω υπερδύσκολα τα πράγματα. Μάλλον κάτι γίνεται. Αλλά ούτε τρώγομαι απλά με τα ρούχα μου. Συζητάω πράγματα που όντως με απασχολούνε και κοιτάω να δω πώς θα γίνουνε. Επιμένω και για την ανώνυμη από πάνω: δεν κλαίγομαι, την ψάχνω.
Το ζήτημα είναι όπως είπα και πριν, οτι απ' τη στιγμή που θα μπεις σε μια διαδικασία να αλλάξεις το σώμα σου, εφ' όσον αυτές οι αλλαγές έχουν επίδραση στα γεννητικά σου όργανα, θυσιάζεις τη γονιμότητά σου.
Για το εφικτό της όποιας μεταμόσχευσης ή άλλου είδους θεραπείας θα σου ζητήσω να περιμένεις να κάνω την επόμενη ή μεθεπόμενη ανάρτηση, όπου σχεδιάζω να πω δυο κουβέντες γι' αυτά. Δε θέλω να παραξεχειλώσω τα σχόλια, ήδη έχουνε γίνει τέρατα και θα μας φάνε...
(Ακόμη Αιθ):
Αυτό που λες στην τελευταία παράγαφο δεν το σχολιάζω γιατί είναι η επιτομή της τελειότητας, προσκυνάω, ωω-ωω κλπ κλπ. Σοβαρά τώρα. Αυτό ισχύει ακριβώς, και επίσης θα πρέπει να περιμένεις παραμεθεπόμενο ποστ. Απ' τα προσεχώς:
Στις Αγγλόφωνες χώρες, με την ελπίδα να εξασφαλιστεί η κάλυψη των ιατρικών επεμβάσεων από το κράτος ή να μην χαθεί αυτή όπου υπάρχει (στο ΗΒ) η αφήγηση για το τρανς έχει επικεντρωθεί στην παθολογικοποίηση του τρανς, σε μια ατέρμονη κλάψα για σώματα "λάθος" που πρέπει να "διορθωθούν" χειρουργικά, για γυναίκες παγιδευμένες σε αντρικά σώματα και άντρες σε γυναικεία, που υποφέρουν στη θέα και μόνο των γεννητικών τους οργάνων, που προσπαθούν να αυτοκτονήσουν στα πρώτα δείγματα εφηβείας του, που μισούν το σώμα τους το οποίο παραμορφώνεται από τις ορμόνες του φύλου του. Το τρανς, από τα ίδια τα τρανς άτομα, θεωρείται μια αρρώστια που πρέπει να πας στο γιατρό να την διαγνώσει για να ξεπλυθεί η ντροπή, να σου δώσει ένα χαρτί να το δείχνεις σαν απόδειξη οτι πάσχεις από αναγνωρισμένη ασθένεια όταν σε ρωτάνε γιατί πας στις λάθος τουαλέτες και τέλος να μπεις στο χειρουργείο για να στη γιατρέψουνε.
Στις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, όσο οι γκέυ και οι λεσβίες πολεμούσαν για να βγει από τα διαγνωστικά εγχειρίδια η ομοφυλοφιλία, οι τρανς οργανώσεις πολεμούσαν να μπει η διαφυλικότητα στη θέση της.
Ξεκινώντας από το τέλος θα σου πω, θυμάσαι που ρωτούσες για ποιους είναι το queer τελικά; Ε για όλο αυτό τον κόσμο είναι, που σώνει και ντε πάνε να τον πείσουν ότι είναι άρρωστος, είτε οι "απ' έξω" είτε οι "από μέσα". Και η διεκδίκηση που λες για τη γονιμότητα των τρανς, πιο πιθανό είναι να έρθει μέσα από το queer. Γιατί η κρατούσα αντίληψη φυσικά είναι "να απαλλάξουμε τα άρρωστα παιδάκια από τη διαταραχή τους" και χάριν της κανονικότητας ποιος τη χέζει τη γονιμότητα. Αυτό είναι και όλο όλο το ιδεολογικό πάτημα για τις εγχειρίσεις σε έφηβους που λες.
Εγώ το να θες "να αλλάξεις φύλο" βιολογικά (τα εισαγωγικά για να μην ανοίξουμε πάλι κουβέντα περί φύλου! ξέρεις τι εννοώ πάντως) δεν το βρίσκω ούτε γελοίο, ούτε θλιβερό ούτε τίποτα. Αλλά είναι κάτι προς το παρόν ανέφικτο στο βαθμό που θα ήθελες ή δικαιούσαι. Οπότε σου λέω, (όχι σε επίπεδο διεκδίκησης, αλλά σε ό,τι αφορά το δικό σου ψυχισμό, τη δική σου ζωή) μην επικεντρώνεσαι σε αυτό που δε μπορείς να έχεις. Γιατί αυτά που μπορείς να έχεις είναι σαφώς περισσότερα.
[parenthesi] Να σου πω την αλήθεια εγώ πιστεύω ότι έτσι κι αλλιώς, με ή χωρίς επεμβάσεις, ψυχικά οι τρανς άνθρωποι ίσως είναι "πιο" άντρες ή γυναίκες από αρκετούς μη τρανς. Εγώ ας πούμε, δεν είμαι πεπεισμένη ότι αν είχα γεννηθεί αγόρι και έτρωγα όλο το παραμύθι "είσαι αγόρι και θα γίνεις άντας", ότι θα υπήρχε κάτι μέσα μου που θα έλεγε "μα εγώ θέλω να γίνω γυναίκα". Μπορεί να το είχα αυτό, μπορεί και όχι, αλλά η αλήθεια είναι δεν ξέρω. Εσύ ξέρεις. Αυτό δε μπορώ να μην το αναγνωρίζω. [/parenthesi]
Αυτό το "για την εμπειρία έγκυος" το ξέρω ότι ακούγεται πολύ απότομο, είναι πάντως κάτι που το λέω, πάντα ως ρητορικό ερώτημα, και σε ανάλογες συζητήσεις με μη τρανς κόσμο, με το εξής σκεπτικό: ωραία πολλοί έχουμε στο μυαλό μας την εγκυμοσύνη σαν κάτι "μαγικό". Αλλά μπροστά στην πραγματικότητα της ισόβιας σχέσης σου με ένα παιδί, το παιδί σου, αυτοί οι εννιά μήνες (θα έπρεπε να) ωχριούν. Όλη αυτή η μυθοποίηση είναι σε μεγάλο βαθμό ένα τριπάκι του μυαλού μας και των κοινωνιών μας.
Όταν σου έλεγα ότι ασχέτως επέμβασης μπορείς να κάνεις παιδί, σαφέστατα αναφερόμουν στην τεχνητή γονιμοποίηση ή (ενδεχομένως στην Αγγλία, στην Ελλάδα δεν παίζει) την υιοθεσία. Η αλήθεια είναι, με τον επιτακτικό τρόπο που το έθεσες, θεώρησα λανθασμένα ότι θέλεις να κάνεις παιδί με την κοπέλα σου. Αλλά έτσι όπως το περιγράφεις, ε ναι προφανώς θα έπρεπε να δεις πρώτα με ποια θα το έκανες το παιδί και μετά όλα τα άλλα.
Ουσιαστικά, αυτό που σου λέω, είναι ότι για μένα είναι κατανοητός ο προβληματισμός σου, δε βρίσκω απολύτως τίποτα "μεμπτό" ή "αφύσικο" σε αυτό, απλά δε λέει να μπαίνεις σε ένα τριπάκι αυτολύπησης γι' αυτό. Ξεκόλλα ρε παιδί μου (ξέρω, εύκολο στα λόγια...). :)
Υ.Γ. Το ότι έχεις μια "παλιά" αναγνώστρια δεν έπεται αναγκαστικά να έχετε ξαναμιλήσει...Ε; :p
Απαπα πάλι κατεβατό μου βγήκε! Να με σχωρνάς είμαι κομματάκι φλύαρη ώρες ώρες... :D
"Τα τρανς άτομα επιθυμούμε διακαώς να είμαστε το άλλο φύλο από αυτό που γεννηθήκαμε, με κάθε έννοια του όρου "φύλο" και με κάθε δυνατό τρόπο."
Δε μιλάς για όλα τα τρανς άτομα. Μιλάς για σένα, και πολύ σωστά κάνεις, και απόλυτα σεβαστό αυτό που θες.
Κατά τα άλλα, συμφωνώ με την Αιθεροβάμωνα τόσο πολύ.
Επίσης, αφού το κάνεις προσωπικό, βρες πρώτα με ποιά/ποιόν θα κάνεις το παιδί. Επίσης σιγουρέψου ότι θα είναι σωστό περιβάλλον για να μεγαλώσει (πχ μην είσαι 40τόσο όταν το καταφέρεις).
Επίσης είπες για το ΣΥΔ που εγώ δεν το ήξερα οτι υπάρχει. Αφού λες ότι είναι κακές οι τρανς οργανώσεις που δε ζητάνε μήτρες, γιατί το ΣΥΔ είναι σωστό που δε ζητάει; Αφού κατανοείς ότι υπάρχουν πιο σημαντικά προβλήματα από το να κάνεις παιδί με μήτρα (η οποία στο τέλος-τέλος γιατί είναι "καλή" για σένα, αφού πάλι με νυστέρια θα την αποκτήσεις) τότε γιατί να βρίζεις την queer theory (της τζούντιθ μπάτλερ; ή δε λέμε το ίδιο;) που όπως λέει και η αιθεροβάμων είναι με το μέρος σου;
Είναι και θέμα αντίληψης. Αν για 9 μήνες απ'τη ζωή σου συμμετάσχεις σε ένα κοινωνικό πείραμα και σου φέρονται ως έγκυο; Αν πάρεις για μια βδομάδα ναρκωτικά και νιώθεις ότι πέτυχες αυτό που ήθελες; Η εγκυμοσύνη δεν είναι μόνιμη κατάσταση, μια εμπειρία είναι, εμείς που δεν την έχουμε ζήσει δε σημαίνει ότι δε μπορούμε να λέμε "ε σιγά, μια εμπειρία είναι". Δεν είναι "ό,τι δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια". Αφού δεν έχω πια μήτρα, τί να κάνω, πόσο να αυτολυπηθώ πιά; Βάζω ένα μέτρο.
Μοιάζει να έχεις άλλα θέματα πιο σημαντικά, όπως ότι η σύντροφός σου δε θέλει παιδιά και εσύ θέλεις, και λες "είμαι και μονογαμική ας πρόσεχα" στο προφίλ σου. Αφού μιλάς προσωπικά, και ζητάς γνώμη, γιατί δε λύνεις τα θέματα μαζί με τη φίλη σου και με τον εαυτό σου, αντί να επιτίθεσαι στους γιατρούς (που καλοί μαλάκες κι αυτοί);
Η λεσμπόι σε προηγούμενο ποστ σου είπε ότι νιώθεις εμπάθεια. Ε μην τη νιώθεις.
Αιθεροβάμων
. <-- αυτό πρέπει να χρησιμοποιήσεις τη φαντασία σου και να το δεις ως ένα σμαϊλάκι που παριστάνει εμένα να χοροπηδάω πάνω-κάτω και να τραβάω τα μαλλιά μου τσούφες-τσούφες, βγάζοντας καπνούς από την αγανάκτηση. Πίστεψέ με δηλαδή, αυτό είναι, απλά το βλέπεις από μακρυά.
Γιατί αυτολύπηση ρε γαμώτο; Πρέπει να μπω στο τριπάκι του κολλημένου χαζόγελου σαν τις υπάλληλους στο Hondos, αλλοιώς με παίρνει από κάτω; Το είπα και στην ανώνυμη, δεν είμαι ο Αγκαλίτσας Φωτεινούλης και δε γουστάρω να είμαι (με τον Αγκαλίτσα -Μελισσάκι κάτι γίνεται, λόγω χρώματος, κίτρινο/μαύρο ΟΛΕ!) (σόρυ). Άμα θέλω να βγάλω σκυλόδοντα, να γίνω πράσινη και να ξερνάω χολή, φωτιές και φαρμάκι, it's my party and I'll die if I want to, die if I want to. Πώς αλλοιώς να το πω; Εγώ δεν αντεπεξέρχομαι στα τραύματα με άρνηση και ψευτοχαρές, τα βαράω στο κεφάλι μέχρι να φύγουνε. ΟΚ; Το είπα μ' όποιο τρόπο μπορούσα, δεν το ξαναλέω. Καλά, θα το ξαναπώ και κάτω, για την ανώνυμη.
Πάμε αλλού. ΟΚ, είπα και πάνω και στο ποστ οτι η ανάγκη να κάνω παιδιά σαν γυναίκα κλπ κλπ είναι κοινωνικά κατασκευασμένη. Γενικά, αφού η αντίληψη που έχουμε για το φύλο είναι κοινωνικά κατασκευασμένη (σ' αυτό δε διαφωνώ με το κουήρ, μάλλον) κάθε συναλλαγή μας με το φύλο είναι επηρεασμένη από αυτήν την αντίληψη. Αν θες μάλιστα, η άποψή μου που εκφράζω και παρακάτω είναι οτι αυτή η αντίληψη, επειδή κατασκευάζεται σε πολύ μικρή ηλικία, δεν αποδομείται χωρίς τον κίνδυνο να αποδομηθούν μαζί της και κάποια άλλα πολύ σημαντικά κομμάτια της προσωπικότητάς μας και μετά θα μας πάρει ο διάολος. Με άλλα λόγια, ναι, εγώ το δέχομαι και το καταλαβαίνω οτι σ' ένα βαθμό το οτι εγώ θέλω να είμαι γυναίκα και όχι άντρας και να τεκνοποιήσω ως γυναίκα και όχι άντρας κλπ κλπ, είναι το κοινωνικό τριπάκι. Απ' την άλλη, έτσι όπως το ψηλαφώ μέσα μου, πώς να στο πω, είναι τόσο σημαντικό αυτό ή τόσο μπλεγμένο με τον πυρήνα της ύπαρξής μου, ως προσωπικότητας που έτσι και τραβήξω το κουβάρι να ξεμπλέξει, δε θα μείνει τίποτα που να μπορεί πλέον να λέει "εγώ". Θα μείνει μόνο σκέτο ντάτα χωρίς μορφή και όπως είπα θα μας πάρει ο διάολος.
Ελπίζω να μη σου πέφτει βαρύ αυτό έτσι όπως το λέω. Δε νομίζω οτι θέλει και πολύ για να πας από την αναζήτηση της ταυτότητάς σου στο Δαφνί με το κομπομάνικο. Αλλά να στο πω και πρακτικά- αν ήταν πιο εύκολη η αποδόμηση του φύλου και η απαλλαγή από την ανάγκη να συμμορφωθούμε με τις νόρμες, τα τρανς άτομα δε θα κάναμε κομμάτια το σώμα μας για να ταιριάξουμε στα παραδοσιακά κουτάκια του φύλου- θα το αποδομούσαμε και θα ησυχάζαμε. Δεν το κάνουμε όμως. Σε mode τρελλής επιστημόνισσας πάντα, ωφείλω να πω οτι για να κάνουμε κάτι που πάει τόσο κόντρα στον προγραμματισμό μας (αναπαραγωγή κλπ), τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο "αποδομείστε, ανανοηματοδοτείστε, τελειώσατε".
ΟΚ, φτάνει μέχρι εδώ. Γαμώτο, είχα και μια πτυχιακή να κάνω... Α, θες να δεις λίγη Prolog; Πες αν είναι να σου στείλω ένα λινκάκι :)
Ανώνυμη, ναι, τα τρανς άτομα αυτό είναι, γεννιόμαστε με το ένα φύλο και αργότερα ζούμε με το άλλο. Αφού υπάρχει ένα ισχυρό ταμπού ενάντια σ' αυτό, προφανώς για να το κάνουμε σημαίνει οτι το επιθυμούμε πολύ έντονα. Σε τί ακριβώς διαφωνείς;
Επίσης, βλέπω μια διάθεση νουθεσίας, που δε νομίζω οτι χωράει στη συζήτηση. Είπα οτι την ψάχνω πώς θα καταφέρω να κάνω παιδιά. Δεν ζήτησα συμβουλή, πώς να το κάνω ή πότε, ή με ποιόν κλπ, χαλαρά. Ανέφερα τα προσωπικά μου για να εξηγήσω οτι δεν συζητάω πράγματα που δεν με αφορούνε.
Εντάξει, εσύ δεν αυτολυπάσαι και θεωρείς οτι εγώ αυτολυπάμαι. Ακόμη δε μου λες όμως πού την είδες αυτή την αυτολύπηση. Αν λυπόμουνα τον εαυτό μου θα το βούλωνα, δε θα μίλαγα γι' αυτά που με απασχολούνε. Έυκολη λέξη φοβάμαι οτι βρήκες να πεις και δε σημαίνει τίποτα.
Και άλλα δύο πράγματα: δεν έβρισα την κουήρ θεωρία πουθενά, ξαναδές το λίγο, αν δεν επιτρέπεται να διαφωνώ πες μου να ξέρω. Ρώτησα βασικά, "ποιό είναι το σχέδιο, κουήρ άτομα;". Πώς θα με ωφελήσει, η αποδόμηση του φύλου κι η ανανοηματοδότησή του, αυτό που λέω η πολιτική, εμένα προσωπικά, σαν τρανς άτομο που με ενδιαφέρει κατ' αρχήν το σώμα μου, η μορφή του κι η λειτουργία του;
Μετά, όταν λέω για τις τρανς οργανώσεις εννοώ κάποιες Ευρωπαϊκές οργανώσεις που έχουν διεκδικήσει και έχουνε πετύχει κάποια πράγματα, συγκεκριμμένα τη δωρεάν περίθαλψη και την αναγνώριση του φύλου των τρανς ατόμων (τουλάχιστον στο ΕΔΔΑ). Αυτές οι διεκδικήσεις στηρίχτηκαν συνήθως στην ιδέα οτι το τρανς είναι ασθένεια κι η μόνη του θεραπεία είναι το χειρουργείο. Επειδή τέτοιες διεκδικήσεις έχουνε γίνει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, επηρεάζουν και τον τρόπο που αντιμετωπίζονται τα ίδια θέματα στην Ελλάδα, αλλά αυτό δεν είναι ευθύνη του ΣΥΔ. Τέλος, ο ΣΥΔ δεν χρησιμοποιεί τέτοια γλώσσα, της παθολογικοποίησης, και δεν έχει καν κλείσει χρόνο ακόμη, άρα δεν αφορούν το ΣΥΔ αυτά που λέω για το πώς και τί διεκδίκησαν στο παρελθόν οι τρανς οργανώσεις. Το θέμα της αποπαθολογικοποίησης πάλι δεν είναι κάτι που το έβγαλα από το μυαλό μου, ούτε είναι τίποτα φρέσκα νέα, υπάρχει ολόκληρο κίνημα που προσπαθεί να βγάλει το τρανς από τα διαγνωστικά εγχειρίδια της ψυχιατρικής κι απλά εγώ εκφράζω τη συμφωνία μου μ' αυτό. Ψάξε για "trans depathologisation" στο ίντερνετ αν θες γιατί.
Νομίζω οτι κι εσύ κάπου αντιδράς αντανακλαστικά, επειδή ίσως νόμισες οτι εννοώ κάποια πράγματα που δεν είπα. Είπα κι αλλού οτι δεν είμαι η κακιά μάγισσα που θέλει να εμποδίσει τα τρανς άτομα να αλλάζουνε το φύλο τους, ή τα κουήρ άτομα να είναι κουήρ. Σιγά κιόλας δηλαδή. Αλλά ούτε θεωρώ υποχρέωσή μου να συντάσσομαι με οποιαδήποτε άποψη θεωρείται προχώ και ριζοσπαστική. Και όπως εξήγησα, κάπου όλη αυτή η ριζοσπαστικίλα εμένα δεν μου κάνει τίποτα, ούτε βλέπω σε τί με ωφελεί. Και εξηγώ γιατί δε με ωφελεί, ποιά είναι τα ζητήματα που με απασχολούν και με ποιό τρόπο... και μου λες οτι κλαίγομαι. "The lady doth protest too much", σα να λέμε. Καλάαα...
Με κολακεύει πάντως που με διαβάζεις καιρό και φαντάζομαι για να αντιδράς έτσι, έχεις κι εσύ τους προσωπικούς σου λόγους, με την έννοια οτι σε καίνε κι εσένα αυτά τα θέματα. Είδες, ατσίδα είμαι η άτιμη, πώς το κατάλαβα! :) Δε ρωτάω τί και πώς αν και σε κάποια πράγματα που έχεις πει με μπέρδεψες, απλά σε παρακαλώ βάζε τουλάχιστον ένα νούμερο, κάτι- να ξέρω ποιά είσαι σ' αυτή τη συζήτηση. Γιατί δεν ξέρω καν με πόσες ανώνυμες ή ανώνυμους μιλάω.
Α, ο λεζμπόι είναι αγοράκι. Είδες μ' αυτά τα κουήρ άτομα, πώς μπερδεύεσαι; Μα είναι σωστά πράγματα τώρα αυτά; Τς τς τς και πα πα πά.
(κάνουμε και χιουμοράκι)
Ότι θα σε έκανα να τραβήξεις τις κοτσίδες σου, όχι δεν το περίμενα! Αν σου πω ότι αυτό το "eternally happy" το θεωρώ τόσο ηλίθιο όσο κι εσύ, παίζει να το συμβιβάσουμε το πράγμα; (Καταλαβαίνεις, η νοσηρή μου φαντασία κάνει πιο καλά από ότι θα έπρεπε τη δουλειά της με αποτέλεσμα να βλέπω μπροστά μου ένα ανθρώπινο ελατήριο να μαλλιοτραβιέται και νιώθω ίχνη τύψεων). Οκ ενδεχομένως το παρεξήγησα κι εγώ, απλά μου φάνηκες αρκετά troubled στα τελευταία σου posts, σαν να χτύπησε κόκκινο η δυσφορία ένα πράγμα και μου βγήκε το χαλάρωσε, η ζωή είναι μαγκιά και τέτοια. Αλλά πίστεψέ με, το ξέρω κι εγώ βιωματικά το ότι το να κάνεις ότι κοιτάς αλλού για να αποφύγεις να δεις τα ζόρια σου, όντως δε βοηθάει.
Επίσης δεκτό το ότι, κάτι τόσο θεμελιώδες όσο η ταυτότητα του φύλου μας και το πώς τη βιώνουμε, είναι κάτι που δε μπορεί να το απομονώσουμε από το υπόλοιπο είναι μας, ούτε έχει και πάντα νόημα να ψειρίζουμε τι είναι το "δικό μας" και τι είναι αυτό που "μας έμαθαν", ώστε να "κρατήσουμε" το μεν και να "πετάξουμε" το δε. Απλά, να σου πω την αλήθεια, είναι καιρός τώρα που στα κλασσικά υπαρξιακά μου "πού είμαι; πού πάω; πώς τα έχω κάνει έτσι; γιατί να είμαι έτσι κι όχι γιουβέτσι; Υπάρχει Θεός, κι αν υπάρχει πού είναι να τον βρίσω;", στα οποία ξέρω ότι δύσκολα θα βρω απαντήσεις, λέω πως αυτό που βλέπεις ότι δε μπορείς να αλλάξεις ή δε μπορείς να απαντήσεις χέστο, πιάσε τα υπόλοιπα. Οπότε σε αυτό το πνεύμα απαντάω κιόλας. Ενδεχομένως τη γαμάω λίγο την κουβέντα έτσι (και σίγουρα πριν λίγα χρόνια δε θα σου έλεγα χέστο και τέτοια), απλά πλέον βγαίνει λίγο σαν αντανακλαστικό.
Στο είπα από την αρχή, καταλαβαίνω (όσο θα μπορούσα να καταλάβω) τι λες και τι θες. Απλά, βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση σου, μάλλον ή που θα έψαχνα για τη μητέρα του παιδιού μου, ή που θα το έβαζα όλο το θέμα στην κατάψυξη μέχρι να πω ότι πάει, τώρα τώρα εγώ θέλω παιδί. Κακώς, κατά πάσα πιθανότητα (η προνοητικότητα ποτέ δεν ήταν προτέρημά μου άλλωστε), but that's the way I roll...οπότε από αυτή τη βάση ξεκινάω κι όταν απαντάω.
Prolog ε; Μα πόσο ρετρό και πόσο geeky! Για στείλε να δούμε!
γκρρ έγραψα ένα κατεβατό για τη Butler που ο γαμημένος μπλόγκερ ρούφηξε στα τρίσβαθα της ανυπαρξίας αλλά ξαναγράφω γιατί μ'άρεσε
λέει λοιπόν η σοφή Butler στο "σώματα με σημασία" αν δεν απατώμαι και σε απάντηση σε επιφανειακές αναγνώσεις του πρώτου της έργου ότι ναι μεν το φύλο δεν είναι καμια άχρονη ουσία που δεν επιδέχεται παρέμβαση-σα να λέμε δεν είναι φύση- αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάθε μέρα μπορούμε να αναλαμβάνουμε και διαφορετικό...εκεί βάζει επιτελεση και επιτελεστικότητα και διάφορα από πολιτική θεωρία και ψυχανάλυση και λέει κατα βάση ότι οκ υπάρχει ο ορίζοντας, η δυνατότητα παρέμβασης και αλλαγής όμως δεν είμαστε ελεύθερες γιατί ζούμε μέσα στην κοινωνία και το Λόγο και άρα όπως λες και συ αν προσπαθήσουμε να βγούμε τελείως εκτός θα βγούμε και τελείως εκτός εαυτών ό,τι κι αν αυτό σημαίνει, τρελάδικο ή λάιφσταιλ ξέρω γω ή και τα δύο...γιαυτό τεσπά αυτή λέει ότι η παρεμβάσεις και αλλαγές μπορούν να γίνουν μόνο συλλογικά,σα να λέμε φτιάξε κοινωνία και λόγο μαζί με άλλες και το εγώ σου μέσα σε αυτά δεν θα ναι ίδιο, κινήματα δλδ
και γι'αυτό γουστάρω Butler και queer, γιό!
γγρ το προηγούμενο μ χε βγει πιο τσαχπίνικο, σε κάθε περίπτωση πιάστηκα απτο σχόλιο που κανες για το τρελάδικο
Αιθ,
Χαχά, τράβηξα τις κοτσίδες μου indeed! :) Αλλά μ' έκανες να γελάσω μ' αυτό και είμαστε πάτσι (είμαι λίγο μεγάλη για κοτσίδια!).
Τη δυσφορία ρε γαμώτο, τη νοιώθω αλλά δεν καταφέρνει να με σταματήσει, ούτε καν να μου κόψει τη φόρα, και στο υπέρυθρο να φτάσει. Δεν είμαι εγώ άνθρωπος για καταθλίψεις και αποκατιάσματα, απλά δεν μου βγαίνουνε. Επίσης νομίζω οτι αυτό που εκφράζεις είναι αυτό που λένε οι Αγγλοσάξωνες empathy, αυτό που λέμε συμπάθεια (από το συμπάσχω όμως, όχι από το συμπαθώ). Και απ' αυτήν την άποψη μάλλον να προσέχω εγώ και να μην πετάω δράματα έτσι δεξιά κι αριστερά γιατί παίρνουνε κόσμο ξώφαλτσα. Ακούει κι η ανώνυμη; Ελπίζω.
Τί να πώ ρε γαμώτη, απλά μου τη βαράει κι εμένα το πότε θα γίνω μάνα. Τρανς σου λέει μετά, τί να πεις, αν δεν ήμουνα έτσι... θα ήμουνα αλλοιώς.
Καλά, θα σου στείλω ένα μέηλ για την prolog.
Λεζ,
Η τσαχιπινιά σου θα σε φάει! Χαχάχά! Εμ, γράφε τα σ' ένα wordpad/ notepad κι εσύ, γιατί χάνονται, ιδίως όταν έχεις αφήσει το παραθυράκι με τα σχόλια ανοιχτό πολλή ώρα για να γράψεις κατεβατό, άκου που σου λέω, παθούσα μαθούσα.
Α, λέει έτσι η Μπάτλερ ε; Γαμώτο, πάλι αδιάβαστη είμαι... μάλλον πάω ν' ανοίξω κάνα βιβλίο πριν τα ξαναχώσω στο κουήρ, ΟΚ. Απλά δε γουστάρω τους και τις σταρ της διανόησης ρε γαμώτο. Τέσπα.
Δεν μπορώ να διαφωνήσω δηλαδή μ' αυτό που λέει/ λες. Αυτό καταλαβαίνω κι εγώ και αυτό προσπαθώ να εκφράσω, οτι δεν γίνεται έτσι εύκολα να χωρίζεις το συμβολικό από το ουσιαστικό, το αφηρημένο απ' το συγκεκριμμένο και το προσωπικό απ' το κοινωνικό. Έλεγα κάπου αλλού εχτές οτι σαν τρανς άτομο η εμπειρία μου είναι οτι δεν φτάνει από μόνο του το πώς βλέπω τον εαυτό μου για να μου επιτρέψει να ζω με το φύλο που θέλω, γιατί πχ, αν μοιάζεις με γυναίκα έχεις τις εμπειρίες που έχουν οι γυναίκες, όταν ζεις τη ζωή σου στον κόσμο, καθημερινά. Αν μοιάζεις μ' άντρα, έχεις τις εμπειρίες ενός άντρα. Και στις δύο περιπτώσεις, ο κόσμος γύρω σου σε προσλαμβάνει και σε μεταχειρίζεται και αντιδρά σ' εσένα σε σχέση μ' αυτό που βλέπει, ή τέλος πάντων αυτό που παρουσιάζεις. Που δεν είναι μόνο βιολογία αυτό βέβαια σε καμμία περίπτωση... απλά λέω οτι δεν είναι μόνο θέμα αυτοορισμού.
Κι ούτε είναι κάτι που το κάνει κανείς επίτηδες- ας πούμε, οι περισσότεροι κι οι περισσότερες έχουνε μια προτίμηση στο ένα ή το άλλο φύλο. Αυτό δεν είναι κάτι που το ελέγχεις, νομίζω. Δε γίνεται να πεις δηλαδή μια ωραία μέρα, "σήμερα ξύπνησα κι αισθάνομαι οτι πρέπει να μ' αρέσουν τ' αγόρια". Και με τον ίδιο τρόπο δεν ελέγχεις τί είναι αυτό που το λένε αγόρια. Σε κάποια πράγματα αντιδράμε αυτόματα. Κι αυτός είναι μάλλον ο κοινωνικός προγραμματισμός. Κι οτι αυτός αλλάζει και πρέπει να αλλάξει- σαφώς, και δεν μπορώ να υποστηρίξω τίποτα διαφορετικό, θα ήμουνα ηλίθια.
Το πρόβλημα όμως είναι οτι δεν ξέρουμε πώς προγραμματίζονται αυτοί οι κοινωνικοί αυτοματισμοί- ίσως τα κινήματα που λες. Σίγουρα οι αντιλήψεις μας για το φύλο έχουν αλλάξει στα τελευταία εξήντα- εβδομήντα χρόνια, και αυτό χάρη στα κινήματα, φεμινισμούς, γκέυ δικαιώματα κλπ. Και σίγουρα και χάρη στην προσωπική δουλειά που κάνει ο καθένας μας. Ε, άρα δεν βλάπτει και λίγη θεωρητική παπάτζα, χαχά!
Χαίρομαι που το βλέπεις αλλιώς όταν στο λένε άλλοι/άλλες.
gender terrorist, αλλά δε συνδέεται σήμερα
παρεμπιπτόντως συμφωνώ απόλυτα με το ότι το τί νιώθουμε, συμπεριλαμβανομένης και της επιθυμίας να κυοφορούμε, δεν είναι περίεργο ή/και κατακριτέο. Όσο περισσότερες ελευθερίες έχουμε τόσο καλύτερα, ειδικά απ'τη στιγμή που η έμφυλη έκφραση και το body modification μας δεν προσβάλλει την ελευθερία κανενός και καμιανής.
g.t.
Μάστα, τώρα δέσαμε.
Ένα σχόλιο που μου άρεσε από μια συζήτηση στο 10% (αυτό δε μου άρεσε αλλά τί να γίνει τώρα):
Αυτό που με προβληματίζει με ορισμένα από τα κείμενα που προκύπτουν μέσα από λογικές αποδόμησης των κυρίαρχων αφηγήσεων για τα φύλα και τη σεξουαλικότητα (ένα μέρος τους το ονομάζουμε queer, αλλά υπάρχει και το τρίτο κύμα του φεμινισμού, φουκωγενείς προσεγγίσεις κτλ) είναι ότι δεν ασχολούνται με την εμμενή κοινωνικο-ιστορική παρουσία των κατασκευών που αποδομούν. Σε πιο απλά ελληνικά, σε μια μεγάλη γκάμα κοινοτήτων και κοινωνιών (πολλές από αυτές μη δυτικές) συναντάμε διπολικά συστήματα για το φύλο, η βιολογία προσφέρει μια επιχειρηματολογία αρκετά αναλυτική για τα δύο φύλα ως κυρίαρχους πόλους σε μια ποικιλότητα σωμάτων, αρκετές και αρκετοί τρανς με τους οποίους συζητώ κατανοούν τον/την εαυτό/ή τους να βρίσκεται σε μια μετάβαση από το ένα φύλο στο άλλο κτλ. Το ότι τα πράγματα μπορεί να είναι πιο περίπλοκα και ανοιχτά είναι γεγονός, τι κάνουμε όμως με τους τρόπους σκέψης και τις πρακτικές που έχουμε κληρονομήσει, είναι παντού γύρω μας και αποτελούν εργαλείο συνεννόησης των περισσότερων ανθρώπων μεταξύ τους; Απλώς τις αποκηρύσσουμε; Και αν ναι, μήπως ριψοκινδυνεύουμε τον εγκλωβισμό σε μια συνέλευση δέκα ατόμων, με ένα διερυμένο ακροατήριο πενήντα ριζοσπαστών/τριών φίλων μας; Εδώ κολλάει η κοινωνία, η ιστορία και η εξουσία, στην ερώτηση πώς παράγουμε κοινωνικές αλλαγές με συμμαχίες στις κοινότητες στις οποίες αναφερόμαστε. Υπάρχει βέβαια και η θέση του "τρελού του χωριού" που οραματίζεται ένα δικαιότερο κόσμο, αλλά φαντάζομαι ότι αυτή η θέση δεν ενδιαφέρει καμία από τις δυο μας.
Με απασχολεί πολύ η ριζοσπαστική θεωρία να παράγει (έστω και μερικές) πρακτικές λύσεις και να μπορεί να συνεννοείται με τους "απλούς, καθημερινούς" ανθρώπους, οπότε δε θα εγακτέλειπα τα δύο φύλα και την έννοια του βιολογικού φύλου κατ' αρχήν για ρητορικούς λόγους - εδώ κολλάει η στρατηγική ουσιοκρατία. Πέραν τούτου, κοινότητες που συζητούν με ψύχραιμο και αντιιεραρχικό τρόπο μπορεί να εγκαταλείψουν πολλά από τις κυρίαρχες αφηγήσεις που κληρονόμησαν, αλλά πιθανότατα θα χρειαστούν έναν πυρήνα που θα επιτρέπει την κοινή τους συνεννόηση, ή θα πρέπει να φτιάξουν έναν καινούριο: σε αυτόν θα πρέπει βέβαια να χωράνε όσες περισσότερες μειοψηφίες γίνεται, το πράγμα όμως εδώ γίνεται προταγματικό, ας μην ξεφύγω περισσότερο.
Θεωρώ λοιπόν ότι μια εγκατάλειψη της έννοιας του βιολογικού φύλου εδώ και τώρα μας απογειώνει από το υλικό και μας στερεί ακροατήρια. Σε μια άλλη κοινωνία, με μια άλλη λειτουργία για την επιστήμη, με τους μηχανισμούς του κύρους και της ισχύος να λειτουργούν με ριζικά διαφορετικό και οριζόντιο τρόπο, μπορεί να μη χρειαζόμαστε ούτε δίπολα ούτε το βιολογικό φύλο για να συεννοηθούμε και να αυτοργανωθούμε, αυτή δεν είναι όμως (ακόμη) η κοινωνική συνθήκη μέσα από την οποία μιλάμε.
Το βάζω εδώ γιατί η πρώτη παράγραφος λέει αυτά που θέλω να πω κι εγώ κι η δεύτερη κι η τρίτη είναι κοντά σ' αυτό που λες εσύ, λεζ, ή μάλλον η Μπάτλερ.
Γαμώτο, λες ν' αρχίσω να διαβάζω Μπάτλερ; Τόσο καιρό καλά δεν τα πάω μόνο με Μίκυ Μάους και Σπάιντερμαν;
"Τι κάνουμε όμως με τους τρόπους σκέψης κ τις πρακτικές που έχουμε κληρονομήσει;"
Τι κάνουμε; Καταρχήν μάλλον προσπαθούμε να μη μας λυγίσουν. Μετά προσπαθούμε προφανώς να τα κατανοήσουμε -μέσα από την κατανόηση έρχεται και η απαραίτητη γνώση για ρήξη ή/κ δημιουργία. Οι οποίες έχουν ως (μία) αφετηρία τον εαυτό. Το πιο δύσκολο σημείο δεν είναι ίσως το πώς συννενούμαστε με τους άλλους που έχουν ως εργαλεία συνεννόησης και αντίληψης του κόσμου ένα διπολικό σύστημα φύλων ή κάποιες πεποιθήσεις γύρω από τη βιολογία ως πεπρωμένο -το πιο δύσκολο νομίζω εγώ είναι να δω το σώμα μου κ τον εαυτό μου λίγο "αλλού", λίγο εκτός, να πάψω να καθρεφτίζομαι κ να με αναγνωρίζω στις δομημένες κανονικότητες των άλλων (που είναι σίγουρα κ δικές μου). Να με αποδομήσω, που λέει η κουηρ θεωρία. Μέχρι κάποιο βαθμό, μέχρι εκεί που αντέχω, μέχρι εκεί που μπορώ. Δεν υπάρχει νομίζω άνθρωπος που έμαθε κάτι στη ζωή χωρίς να αποδομήσει κάποιες βεβαιότητες. Δεν είναι εύκολο, και μπορεί να χαθείς, υπάρχουν όρια, αλλά δεν τα ξέρουμε εκ των πρότερων. Αξίζει να προσπαθήσω.
Χρειάζεται όμως για αυτό -εν μέρει τουλάχιστον- να αποκηρύξεις πράγματα. Για να ζήσω τη λεσβιακή μου επιθυμία χρειάστηκε να αποκηρύξω τη μάνα μου (προσοχή, η αποκήρυξη λειτουργεί και προσωρινά). Για να πω τον πρώτο τρανς άνθρωπο που μου έκανε κάμινγκ άουτ με το όνομα του φύλου του, για να ξεχάσω το βαφτιστικό του, χρειάστηκε να αποκηρύξω την κανονικότητα μέσα στο κεφάλι μου το ίδιο. Εγκλωβίστηκα; δε νομίζω, καλά τα πάω. Με τη μαμά μου "ξαναβρέθηκα", τα λέμε, προσπαθώ, αναβω, βρίζω, αλλά την αγαπάω, προσπαθώ να την καταλάβω, όμως δεν μπορώ και να κάνω γαργάρα που δεν καταλαβαίνει πώς θα κάνω παιδι αφού είμαι λεσβία...η κανονικότητα που έχει στο κεφάλι της την κάνει να ξεχνάει και τη βιολογία που ξέρει (η οποία βιολογία κατά τ' άλλα είναι σταθερή)--έλεος (ρε μάνα). Αν χρειαστεί θα την ξανα-αποκηρύξω, αλλά δεν θα είναι το μόνο που θα κάνω, ούτε θα βάλω τελεία.
Η αλήθεια είναι πως πολλές από τις διαδρομές μου, αποδομητικές και επαναδομητικές, τις έχω κάνει μέσα σε μικρες συνελεύσεις των 10 ατόμων και με τη μικρή κοινότητα των 50 ριζοσπαστριών φίλων μου. Υπάρχει κάποια υπόνοια ότι είναι λάθος αυτό; Δε νομίζω. Μου φτάνει; Όχι, αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένη που το έχω χτίσει και που το έχω. Νομίζω ότι το γενικό κ αόριστο αίτημα του να μιλήσουμε με "τους πολλούς", με την "κοινωνία", συχνά είναι απατηλό. Με ποιους δλδ, πότε και που ακριβώς;
Και κάτι τελευταίο για τον τρελό. Πρώτον, από μικρο κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Και 2ον, ακόμη και αν δεν θα ήθελα τη θέση "του τρελού του χωριού που οραματίζεται έναν δικαιότερο κόσμο" (αν κ είναι πολύ ευγενής αυτή η φιγούρα, δε νομίζετε)... αυτό δεν σημαίνει πώς δεν θέλω ένα δικαιότερο κόσμο και πώς δεν καταλαβαίνω ότι τρελός είναι ο ένας όταν είναι "ένας μόνος" του. Αν είμαστε πολλοί δεν μας λένε τρελούς. Μας λένε αλλιώς. Φιλιά, ωραία συζήτηση
Καλημέρα, είμαι ο τύπος που ευγενικά παρέθεσε η Στάσα από το 10%, μιας και η Ελένη πήρε κάποιες αφορμές από το κειμενάκι μου, καλό είναι πω κι εγώ δυο κουβέντες από τη μεριά μου.
Η συζήτηση στο 10% ήταν και είναι για ένα προσωπικό - πολιτικό κείμενο ενός τρανς άντρα που μετέφρασε μια πολιτική ομάδα και έχει ως τίτλο "εισαγωγή στο τρανς ζήτημα, αλλά όχι αυτή που ξέρει η μαμά σου". Ως είδος λόγου η εισαγωγή απευθύνεται σε κόσμο που δεν ξέρει για ένα θέμα και μπλέκεται αναγκαστικά με ζητήματα ακροατηρίων και ρητορικής. Σε εκείνο το πλαίσιο είχε λοιπόν νόημα να βάζω την ερώτηση "σε ποιους/ες απευθύνεται" μια κατα τη γνώμη μου πολύ ενδιαφέρουσα στα ζητήματα που βάζει αλλά και απογειωμένη θεωρητικά εισαγωγή.
Εδώ φαίνεται ότι το σχόλιο μου μπόρεσε να το επανοικειοποιηθεί η Στάσα ως επιχειρηματολογία, αλλά σε ένα διαφορετικό πλαίσιο συζήτησης. Αν κάτι μπορώ να πω για την εδώ συζήτηση είναι ότι εφόσον ένα πολιτικό - θεωρητικό εργαλείο αφήνει καχύποπτές/ους ένα ικανό μέρος των τρανς ακτιβιστών/τριών, όσον αφορά ζητήματα που τους/τις καίνε (δεν τα έχει μόνο η Στάσα αυτά τα αντεπιχειρήματα, και από το ΣΥΔ τα ακούμε και στο εξωτερικό κυκλοφοορύν αρκετά), καλό είναι να ακούσουμε τις αντιρρήσεις και να χρησιμοποιήσουμε καλύτερα το εργαλείο. Μπορεί να κάνει και για περισσότερο κόσμο, αλλά μην είναι ακόμα αρκετά πειστικό.
Αν όμως μιλάμε για το πώς η ριζοσπαστική θεωρία και η πολιτική συνδιαμόρφωση με βάση αυτήν υποστηρίζει - εμπνέει - χειραφετεί τη ζωή της καθεμιάς μας και πυροδοτεί σημαντικές τοπικές δράσεις, ποιος είμαι εγώ να κουνήσω το δάχτυλο σε οποιαδήποτε; Στο κάτω κάτω χρωστώ ένα μεγάλο μέρος της όποιας ευτυχίας και πολιτικής μου αξιοπρέπειας στις διαδικασίες ακριβώς που περιγράφει η Ελένη. Αυτά από εμένα, συγγνώμη αν κούρασα και είναι όντως μια ωραία συζήτηση.
Α, η πολιτική ομάδα που μετέφρασε το κείμενο στο 10% είναι το Queertrans, κακώς ξέχασα να το αναφέρω πριν.
Περιμένω ακόμα τη συνέχεια, έχω κάποιες σκέψεις διαβάζοντάς σε.
Ξανάμαι κι εγώ.
Τόμας και όλοι κι όλες, συγγνώμη που παράτησα έτσι τη συζήτηση, στο ίδιο μου το μπλογκ. Δεν μου 'ρχότανε τίποτα να πω... :/
Κωστή,
το κείμενό σου ελπίζω να μη σε πείραξε που το έβαλα εδώ, τα λες καθαρά και ξάστερα ενώ εγώ γίνομαι λίγο λυρικιά (ή στρίγγλα) και κάπου το χάνω αυτό που θέλω να πω κι η ίδια. Αν γινόταν η ψυχραιμία κι η νηφαλιότητα σε χάπι, θά 'μουνα ο πιο ψύχραιμος άνθρωπος στον κόσμο. Πάντως αυτό που ήθελα κυρίως να πω ξανά και με διαφορετικά λόγια απ' τα δικά μου είναι αυτό που λες για τις αντιρρήσεις των τρανς ατόμων προς το θεωρητικό εργαλείο.
Ελένη,
Είπα παραπάνω τις ανησυχίες μου για την αποδόμηση του εαυτού, λες κι εσύ για όρια. Νομίζω κάποια στιγμή τα έχασα κι εγώ αυτά τα όρια (όχι σε σχέση με το φύλο) και από τότε φυσάω και το γιαούρτι που λένε, θέλω να ξέρω πού πατάω και πού πάω. Η αποδόμηση του εαυτού ρε γαμώτο και βασικά πολλά απ' τα πράγματα που συζητάμε εδώ, ενώ μου ακούγονται ενδιαφέροντα, μου θυμίζουνε πολύ από ψυχολογία (και από κοινωνιολογία, τα άλλα που λέμε). Και είμαι πολύ καχύποπτη σε επιστήμες που μελετάνε μεγέθη μη μετρήσιμα, ή αντικείμενα που δεν έχουνε κουμπάκια και λαμπάκια (θα μου περάσει αυτή η φάση της τρελλής επιστημόνισσας, πού θα πάει;).
Ουφ, δεν ξέρω, απλά εμένα η επεξεργασία όλη αυτή δε με βγάζει πουθενά που να αισθάνομαι πιο βολικά από πρώτα και τσαντίζομαι. Θα γράψω κάνα πρόγραμμα μου φαίνεται, να τα σκέφτεται αυτά για λογαριασμό μου. Ωραία είμαι εγώ, ε;
Κανένα πρόβλημα που με αναδημοσίευεσες Στάσσα, δημόσια τα είχα γράψει αυτά, όπότε όποιος/α θέλει τα κάνει copy-paste, πόσο μάλλον γνωστοί και φίλοι. Το μόνο μου θέμα ήταν ότι δεν απαντούσα στους/τις προηγούμενους/ες σχολιαστές/τριές toy blog σου, αλλά στη "μία" από το Queertrans, και θέλησα να κάνω μια δυο διευκρινίσεις τι έλεγα εδώ και τι έλεγα εκεί. Α και μερσί για το κομπλιμάν περί ξαστεριάς και ψυχραιμίας :-)
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα