EstroRant

Ή, μανιακός μονόλογος μονομανούς οιστρολόγου.

Ή, εδώ η οικονομία βουλιάζει κι αυτή περνάει παρατεταμένη εφηβεία.

Ή, εσύ μή μιλάς, το '10 ήσουν εξορία στο Μπράιτον.

Ή, αναπολώντας τη χαμένη νιότη.

Είναι δίσκοι που δεν τους ακούω για να μην σβηστούν οι μνήμες.

Μ' άλλους όμως, μού 'ρχονται ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένω.



Το Heaven and Hell -το θυμήθηκα χτες- μου τό 'χε δανείσει η Σόφη, στο Γυμνάσιο. Μια μέρα χιόνισε και δεν είχαμε μάθημα, κι έκατσα και το άκουγα όλη μέρα στο κασετοφωνάκι μου. Ήταν κασέτα κυριλέ, εταιρίας, και καθόμουνα με τις πυτζάμες μου και χάζευα τους αγγέλους στο εξώφυλλο.



Η Σόφη ήταν η κολλητή μου στο σχολείο. Την πέτυχα πάλι μετά από καιρό, όταν τό 'χα γυρίσει. Η γκόμενά της έκανε ένα ταινιάκι για ένα φεστιβάλ "trash art" στο γκάζι, και έβαλε εμένα και κάνα δυο άλλους να μιλάνε στο φακό, φορώντας μια πινακίδα με το σήμα της ανακύκλωσης γύρω απ' το λαιμό (κατάλαβες τώρα). Εμένα δε μ' ήξερε, με βρήκε από κάτι κοινές φίλες λεσβίες. Έτσι τυχαία με είδε στο φιλμάκι η Σόφη -κι έφαγε το φλας.

Στο σχολείο την πειράζανε, επειδή φορούσε γυαλιά και ραφτά και άκουγε Rush, Blue Öyster Cult και Pistols. Μού 'χε δανείσει την κιθάρα της μπας και μάθω να παίζω (πού!). Γύρισα στο σχολείο να της την επιστρέψω και να της πώ γεια, σ' αυτήν και κάνα-δυο άλλους που δεν ήθελα να τους σκοτώσω όταν τους έβλεπα μπροστά μου, κι έφυγα.



Δυο μήνες στην κατάληψη (μέχρι να μας κλείσουνε, και να μας γκρεμίσουνε) άκουγα συνέχεια δυο-τρεις κασέτες, 90άρες, γραμμένες μπάντα κι άλλη, δίσκος και μεριά. Η μια είχε το Technical Ecstasy των Sabbath, που τό 'χουνε γενικά για πατάτα. Ευτυχώς γιατί αν ήταν σουξέ κι αυτό θα το βάζανε στα ροκλάμπ και θα μου χάλαγε το spell. Αυτό δεν το αγγίζω. Δεν το ακούω, δεν το κοιτάζω. Έχει γράψει δυο μήνες μνήμες που δεν πρέπει να χαθούν. Μόνο ένα κομμάτι δεν μπορώ να του αντισταθώ και μού 'χει γίνει παλίμψηστο, έχει μαζέψει χρονικό από δυο δεκαετίες.



Όταν γύρισα στο σχολείο, ξαφνικά τα δημοφιλή παιδιά θέλανε να με κάνουνε παρέα, όλο κατανόηση για τα προβλήματά μου, κι οι γκόμενές τους μου την πέφτανε, εκεί που πριν κανείς τους δεν ήθελε ούτε να με φτύσει. Μια μέρα μια μου έστειλε ένα ραβασάκι να με ρωτήσει γιατί κάνω παρέα με τη Σόφη, που "πιστεύω οτι είναι πολύ φυτό". "Εμένα είναι φίλη μου" της είπα.

Η Σόφη είναι σήμερα στο Λονδίνο, είναι ντραγκ κινγκ και γυρνάει στο Σόχο και περνάει γαμάτα ενώ τα δημοφιλή παιδάκια μείνανε εκεί που ήτανε και τα τρώει η μιζέρια (τους είδα στο φέησμπουκ, όλοι εκεί ήτανε κι όλοι friends μεταξύ τους, μια ζωή νά 'χουνε μπερδέψει τη φιλία με το γλύψιμο). Γι' αυτό ήταν φίλη μου η Σόφη. Επειδή για να με προσέξουνε δυο ηλίθιες και τρεις μαλάκες έπρεπε να κοντέψω να μπω φυλακή. Η Σόφη μ' αγαπούσε απ' το δημοτικό κι εγώ την είχα χεσμένη, είχα μάτια μόνο για την μπιμπιμπό του σχολείου, που ήταν όλα όσα ήθελα να είμαι εγώ. Έπρεπε να της έχω κλέψει το σώμα με μάγια βουντού και τσάγια του βουνού, και να τά 'χω φτιάξει με τη Σόφη, να φύγουμε στη Νέα Ορλεάνη να παίζουμε μάμπο μπλουζ μακούμπα. Τουλάχιστον όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, δεν την αρνήθηκα τρεις. Ούτε μία. Και γι' αυτό, μ' όλες τις μαλακίες που έχω κάνει, μπορώ να κοιμάμαι τα βράδυα και ν' ακούω τους παλιούς μου δίσκους χωρίς να ντρέπομαι για όσα μου θυμίζουν.

Και τουλάχιστον εγώ δεν είμαι υποχρεωμένη να πηγαίνω σε έητις ντίσκο πάρτι και να λέω ψέμματα οτι πήγαινα Αυτοκίνηση. Εγώ πήγαινα Όμπρε κοροϊδάρες, και μ' αφήνανε και να μπω και να πάρω και ποτό, χαχά, φάτε τα, φλώροι.

Και μας ρίχνανε και ναρκωτικά στο ποτό μας εκεί (πονστάν).