Oh, hey. Guess who else is gay!
Αυτά είναι παλιάα νέα. Το ξέραμε όλοι, εννοείται. Μ' όλο αυτό το πετσί πάνω του... τα μαστίγια... Κάναμε και πλάκα, "είδες τί φωνάρα κάνεις με τα τσιμπούκια". Το coming out δεν άλλαξε τίποτα, αυτό έλλειπε. Ο Ρομπ είναι Θεός. Η φωνή του είναι αγιασμός. Τα ξενέρωτα, άπλυτα, μάτσο αγοράκια που παριστάνανε οτι τους αρέσουνε αυτά τα ουρλιαχτά γιατί θέλουνε να κάνουνε φιγούρα στις γκομενίτσες, χρειάστηκαν περίπου μισό δευτερόλεπτο για να ξεπεράσουν την προκατάληψή τους. Φαίνεται, τελικά, πως κανείς τους δεν άκουγε τον Ρομπ επειδή γούσταρε τη φάτσα του.
Α ναι. Τις προάλλες λέει, έκανε coming out κι ο Ρίκυ Μάρτιν. Ναι ρε, ένας που ήταν σε στιλ Χούλιο Ιγκλέσιας.
αναρτήθηκε από το χρήστη stassa στις
Πέμπτη, Απριλίου 01, 2010
8 σχόλια:
Νομίζω ότι αδικείς (μουσικά) τον Μάρτιν συγκρίνοντάς τον με τον Ιγκλέσιας.
Επίσης νομίζω πως αδικείς όποιον γκέι συγκρίνεις (έστω και έμμεσα) με έναν άλλον σε θέματα σεξουαλικότητας, στάσης ζωής, etc.: ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να είναι γκέι. Δεν υπάρχει γενικός κανόνας (κι ας λένε ότι θέλουν οι φονταμενταλιστές/ίστριες). Άλλωστε, όσα ξέρει ο νοικοκύρης...
Χμ, όχι, δεν κρίνω τη στάση του Ρίκυ Μάρτιν, ούτε τη συγκρίνω μ' αυτή του Χάλφορντ. Απλά, είδα σήμερα σ' ένα μπλογκ που έπεφτε ένα σχετικό ξεμάλλιασμα για τον Ρίκυ Μάρτιν, και μου φάνηκε λίγο ειρωνικό. Απ' τη μια ο Χάλφορντ βγαίνει και το παραδέχεται σ' ένα κοινό που θεωρείται κλασσικά ομοφοβικό μέχρι αηδίας, και ούτε γάτα ούτε ζημιά, εξακολουθεί να είναι θεός, ήλιος καλοκαιρινός. Κι απ' την άλλη ο Ρίκυ Μάρτιν, με κοινό τους γκέυ, βγαίνει και το παραδέχεται και αρχίζουν οι κατινιές...
Η αλήθεια είναι οτι οι μόνες κατινιές που είδα μέχρι στιγμής είναι στα σχόλια από ένα μπλογκ, κι Ελληνικό. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αντιπροσωπευτικές. Τις θεώρησα ενδεικτικές- μπορεί να βιάστηκα.
Ήθελα καιρό πάντως να κάνω ένα σχετικό ποστάκι. Το coming out του Χάλφορντ δεν έγραψε στο ραντάρ των γκέυ, καθόλου- κι από μια άποψη ήταν πιο σημαντικό από του Ρίκυ Μάρτιν, λόγω κοινού πάντα. Απ' την άποψη οτι οι οπαδοί των Judas Priest έχουν περισσότερη ανάγκη να αντιμετωπίσουν τις προκαταλήψεις τους, από τους οπαδούς του Ρϊκυ Μάρτιν.
Οτι είμαι άδικη με τη μουσική του Ρίκυ Μάρτιν, είμαι. Εκεί σαφώς είμαι προκατειλλημένη και περήφανη! Σόρυ αλλά ως "μουσικό" δεν τον μπορώ με τίποτα. :)
Και ο James Randi το δήλωσε πρόσφατα στο site του :
http://www.randi.org/site/index.php/swift-blog/914-how-to-say-it.html
Όχι πως έχει κάποια σημασία - η αξία του έργου του είναι ανεξάρτητη από την προσωπική του ζωή. Το αναφέρω απλώς επειδή ο κ. Ράντι είναι 82 ετών.
Δεν θα κρίνω τον Ρίκυ Μάρτιν, γιατί απλά μου προκαλεί χασμουρητά - η La vida loca του μου είναι παντελώς αδιάφορη.
Το Screaming for vegeance των Judas Priest, ήταν από τα πρώτα άλμπουμς που άκουσα πιτσιρικάς τότε, και ακόμη αγαπώ πολύ, όπως φυσικά το λίγο παλιότερο British Steel. Ο Χάλφορντ αγαπήθηκε, απ' όσους αγαπήθηκε γιατί έχει 4 οκτάβες φωνή, όχι γιατί είναι ωραίος γκόμενος. Ακόμη και για όσους η μουσική του, τούς φέρνει πονοκέφαλο, η εκτέλεσή του στο Diamonds and Rust είναι μοναδική.
Το coming out φυσικά πάντα έχει την αξία του. Του Χάλφορντ ακόμη περισσότερο γιατί όπως λες έγινε μπροστά σε ένα ομοφοβικό κοινό όπως το δικό του (μάτσο αγοράκια, νταήδες μηχανόβιοι κτλ) και βέβαια πολύ παλιότερα, το 1998, 12 χρόνια πριν.
Και αυτό το πράγμα με το κράξιμο εκτός από αντιαισθητικό, έχει γίνει πολύ βαρετό ρε παιδί μου. Έλεος πια. Αν έχεις να πείς κάτι δικό σου πές το ρε αδερφέ. Αν όχι, νυσάφι με το ξεκατίνιασμα.
Boring - fucking boring!
ααα Στασακι απ'όλα περισσότερο μου άρεσε το θεός ήλιος καλοκαιρινός lol (...και δυστυχώς σε θέλω σαν τρελός)χαχαχαααα
καλό μήνα!
Κωνσταντίνε,
Ευχαριστώ για το λινκ! Δεν είχα ιδέα εννοείται :) (όχι για το ποιός είναι ο James Randi. Κι αυτό εννοείται!).
Προσπαθώ να φανταστώ πώς πρέπει να νοιώθει ο Randi, όταν βλέπει πόσο πιο ελεύθερα είναι τα πράγματα σήμερα, σε σχέση μ' όταν ήταν αυτός νέος. Εγώ θα πικραινόμουνα και λίγο, για όσα δεν μπόρεσα να κάνω. Ελπίζω αν φτάσω τα χρόνια του να έχω την ευκαιρία να πικραθώ το ίδιο :)
Tales,
Έχεις δίκιο για το ξεκατίνιασμα και κοκκινίζω ως τ' αυτιά όταν σκέφτομαι τις δικές μου επιδόσεις στο σπορ. <_< Εγώ σου είπα, φταίει το ίντερνετ. (ναι καλά). Όχι, έχεις δίκιο. Booo-riiing.
Α, εμένα το πρώτο μου βινύλιο ήταν το Defenders of the Faith! Χε χε, κοντά είμαστε, είδες; Οι Priest είναι σταθερή μου αξία, πάντα. Ο Ρομπ είναι φωνάρα και μεταξύ μας δεν με νοιάζει πια ποιός το αναγνωρίζει και ποιός όχι. Όλοι έχουμε τα κολλήματά μας.
Kihli,
Καλό μήνα! Για χτες δηλαδή...! Έκανες καμμιά φάρσα; Εμένα δε μού 'ρθε καμμιά καλή γαμώτο. :(
μπα...τον τελευταίο καιρό θέλω απλά μια *βαρετή* καθημερινότητα χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις(σκέψου πού μας φτάσανε!)
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα