Singularia tantum

Στα Αγγλικά ποτέ δεν ξέρεις αν μιλάς στον άλλο με σεβασμό ή όχι, μόνο απ' τις προσωπικές αντωνυμίες. "You" λες και στο λόρδο, "you" λες και στον Λιμενεργάτη. Στα Γαλλικά, "on ce vouvois", απευθυνόμαστε στον πληθυντικό, όταν μιλάμε σε ξένους και γνωστούς, ακόμη και στους φίλους μας, μέχρι και στους συγγενείς μας. "Tonton, comment etes-vous?" , "Πώς είστε θειούλη μου;". Αστείο ακουγεται. Στα δικά μου αυτιά μια φορά. Στα Ελληνικά τους βάζουμε όλους στη θέση τους με τον ενικό και τον πληθυντικό μας- και μπαίνουμε κι εμείς στη δική μας. Όταν όμως μιλάμε "μεταξύ μας", και θέλουμε να δείχνουμε οτι είμαστε αγνοί ανθρώποι του λαού, ο πληθυντικός είναι για τους υποκριτές.

Ίσως λοιπόν όταν ένας Άγγλος μου λέει "you" εγώ ν' ακούω κάτι άλλο από αυτό που εννοεί. Ίσως και μ' ένα Γάλλο να συμβαίνει το ίδιο. Πάντα οι Άγγλοι μου φαίνονται άξεστοι κι οι Γάλλοι υπερβολικά τυπικοί, αλλά ξέρω πώς φαίνομαι εγώ σ' αυτούς, όταν μιλάνε τη γλώσσα μου; Άσε πια όταν μιλάω στη δικιά τους! Πλάκα έχει πάντως, το ναρκοπέδιο της διεθνούς αλληλοκατανόησης :)

(Κι όταν σκέφτομαι τέτοια βέβαια, μετά συνειδητοποιώ τί απίστευτο παλούκι είναι να μάθεις μια ξένη γλώσσα με τον ανθρώπινο εγκέφαλό σου- όχι να τη μάθεις και σ' έναν ηλεκτρονικό εγκέφαλο. Εδώ δεν την καταλαβαίνεις εσύ καλά καλά!).