Cognitive Dissonance
Η Andrea Waddell ήταν μια διαφυλική κοπέλα που δολοφονήθηκε στο Μπράιτον πέρσι. Δούλευε σαν "escort". Για τη δολοφονία της καταδικάστηκε ο τελευταίος της πελάτης, που λένε οτι την έπνιξε, κι έβαλε φωτιά στο διαμέρισμά της.
Η Andrea ήταν νέα, είχε κάνει την επέμβαση φύλου στα 24 της. Περνούσε απαρατήρητη, ο πελάτης της το έμαθε από τους μπάτσους. Είχε την υποστήριξη και την αγάπη της οικογένειάς της, η μητέρα της την έλεγε "η κόρη μου". Είχε Μάστερς στην πολιτική επιστήμη. Ζούσε στο Μπράιτον, δεν έχει να πας που να είναι πολύ πιο αποδεκτά τα τρανς άτομα.
Ήταν νέα. Δεν της φαινόταν. Είχε κάνει επέμβαση. Είχε την οικογένειά της κοντά της. Ήταν μορφωμένη. Ζούσε σε ανεκτική κοινωνία. Και τη σκότωσε ένας πελάτης πάνω στη δουλειά.
"I just want to correct the mistake of my birth and get on with life". Αυτό είναι το παραμύθι μας- θα διορθώσουμε το τραγικό λάθος της φύσης, που γεννηθήκαμε άντρες, και μετά θα ζήσουμε τη ζωή μας, όπως θά 'ταν αν είχαμε γεννηθεί απ' την αρχή γυναίκες. Θα έχουμε τις επιλογές που δεν είχαμε, σαν άντρες. Τις ίδιες με κάθε κανονική γυναίκα.
Όλα αυτά που ήταν η Andrea είναι αυτά που ονειρεύονται οι περισσότερες τρανς γυναίκες που ξέρω. Αν μπορούσε κάποια να έχει μια εντελώς νορμάλ ζωή κανονικής γυναίκας ήταν αυτή. Απλά έτυχε, απ' τις επιλογές που είχε στη ζωή της, να γίνει πόρνη. Επέλεξε να ζήσει την ίδια ζωή που ζούνε, χωρίς επιλογή, οι περισσότερες τρανς γυναίκες, παντού. Και πέθανε με τον ίδιο τρόπο.
Κι εγώ δε βγάζω άκρη πια.
αναρτήθηκε από το χρήστη stassa στις
Τετάρτη, Μαΐου 12, 2010
9 σχόλια:
Ψάχνω να βρώ λόγια για να παρηγορηθώ και δεν μπορώ. Ουτε δικαιολογίες χωρούν . Για πόσο ακόμη θα φοβάμαι οτι κάποια στιγμή θα έρθει η σειρά μου ? Πού είναι το κίνημα των συγγενών και φίλων της να αλλάξουν την νοοτροπία της κοινωνίας για να μην συμβεί το ίδιο και στα παιδιά και στους φίλους άλλων γυναικών ? Ψάχνω παρηγοριά και αντι για αυτό μου βγαίνουν βλακείες του στυλ μήπως δεν το έκανε σωστά , μήπως τον χλεύασε , μήπως τα ήθελε και τα έπαθε με την δουλειά που επέλεξε . Η πιό γελαία αντίδραση είναι αυτή και παρότι ξέρω οτι δεν αποτελούν διακιολογίες το σκέφτομαι έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου. Πόσο σάπια είναι όλα για να σκέφτομαι έτσι ΕΓΩ και πόσοι άλλοι άνθρωποι έκαναν την ίδια σκέψη μέσα σε αυτή την πατριαρχική κοινωνία που με έκανε να σκεφτώ δικαιολογίες για το αδικαιολόγητο.
Το λες όμως κι εσύ, "επέλεξε". Το να φτιάξεις τη ζωή σου έτσι ώστε να μπορείς να επιλέξεις τη μια δουλειά ή την άλλη, είναι από μόνο του επίτευγμα. Και το "παραμύθι" που λες, από ό,τι φαίνεται γι' αυτήν δεν ήταν παραμύθι, το έζησε όντως. ΟΚ, προφανώς δεν ήταν και τόσο happy το end, αλλά αυτό δεν ακυρώνει τη διαδρομή.
Τώρα, γιατί έγινε πόρνη; Γιατί πέθανε ως πόρνη; Και πόσο ειρωνικό φαντάζει, να έχει ξεφύγει κάποιος από ένα στερεότυπο που τον θέλει κάπως και τελικά ο θάνατός του να επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς το στερεότυπο; Με αυτά δε βγαίνει άκρη... Η ζωή είναι άδικη και παράλογη και ο θάνατος επίσης. Στέκομαι μόνο στην απώλεια ενός νέου ανθρώπου και στη βία ενός κόσμου που κάνει την πορνεία εξ ορισμού επικίνδυνη δουλειά. (Και δυστυχώς ο κόσμος δεν αλλάζει σε μια μέρα...)
Κατά τ' άλλα, "keep walking". Γιατί στην τελική, μόνο αυτό μπορεί κανείς να κάνει. Προσπαθώντας το δικό του παραμύθι να έχει happy end.
Ανώνυμη,
Δεν πειράζει, αυτό είναι το φυσιολογικό να σκεφτείς, αυτό έρχεται σαν αντανακλαστικό. Πάντως λένε οτι οι πελάτης ήταν ήδη μεθυσμένος χοντρά και μάλλον δεν ήξερε καν οτι ήταν τρανς. Τον έθιξε σίγουρα, ή νόμιζε αυτός οτι τον έθιξε, επειδή της είχε κλείσει μια βίζιτα πριν και δεν πήγε και αυτή του έστειλε ένα μήνυμα στο κινητό και τον έκραξε. Κι ας ήταν όσο θυμωμένος ήθελε, ας τον είχε προκαλέσει όσο έπαιρνε, δεν σκοτώνεις έναν άνθρωπο επειδή σε προκάλεσε, παρεκτός κι αν είσαι κρετίνος, και βάζεις την τιμή σου πιο ψηλά απ' τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Γιατί τη δική σου ζωή μπορείς να τη βάλεις όσο ψηλά η χαμηλά θέλεις, το ζήτημα είναι να τη φτάνεις εσύ. Τη ζωή των άλλων όμως δεν μπορείς να την αγγίζεις. Αυτό.
Βαμ,
Δεν ξέρω, εγώ τό 'πα σαρκαστικά το "έτυχε". Σκέφτομαι βασικά την παροιμία, με τη μύγα τα σκατά και τη ζάχαρη.
Για την πορνεία, δεν ξέρω βρε παιδί μου. Δεν το βλέπω ηθικά το πράγμα, κι εγώ έτσι ξεκίνησα, αλλά κι αυτό αδιέξοδο είναι. Αν ήταν να πεις οτι ζούμε στον κόσμο που είναι μια δουλειά σαν όλες τις άλλες, τότε εντάξει, είναι θέμα επιλογής κι αυτοδιάθεσης. Δεν είναι όμως, είναι η μοίρα που απεύχονται και φοβούνται οι περισσότερες γυναίκες στον κόσμο ούλο. Δεν είναι το ίδιο για όλες, "υπάρχουν κι ευτυχισμένες πόρνες", για μας (τις τρανς) είναι αλλοιώς κλπ κλπ κλπτκλπ, αλλά ρε παιδί μου, αν μπορείς να το αποφύγεις, γιατί πρέπει να πας να πέσεις με τα μούτρα στο τέλμα μέσα;
Επειδής μας έχει φάει όλους το ροκ εν ρολ, κι είναι σκοπός ζωής να φχαριστηθείς τη ζωή σου: μετάφραση, να μην ξενερώσεις για δέκα χρόνια (από όποια τέλος πάντων πρέζα πίνεις). Εκεί κάπου στα τριάντα-πέντε, αρχίζεις και λαμπικάρεις λίγο. Αν προκάμεις.
Δεν είναι απελευθέρωση όχι. Σε κάνει να νοιώθεις δυνατή κι ελεύθερη, σου κόβεται η ανάσα γιατί βγαίνεις τη νύχτα κι έρχονται όλοι και σου φιλάνε τα πόδια. Αλλά και με την πρέζα νοιώθεις καυλερή και κοινωνική και δημοφιλής, κι έπειτα ξυπνάς κι είσαι μόνη σου σ' ένα παγκάκι στον κώλο της πόλης.
Καλό το συναίσθημα αλλά καμμιά φορά -έφτασα να το λεώ εγώ αυτό- πρέπει να μάθεις να πετάς με τις ενδείξεις από τα όργανα, κι όχι με το ένστικτο.
Λέω οτι δεν ξέρω τί γίνεται πια γιατί θυμάμαι οτι ήδη απ' τα δέκα- έντεκα, έκλεινα τα μάτια και φανταζόμουνα όχι οτι ήμουνα ένα γλυκό κοριτσάκι που μ' αγαπούσαν τ' αγοράκια αλλά πουτάνα σε μπουρδέλο που πηδιόμουνα μ' ογδόντα κι εκατό τη μέρα. Και προσπαθώ να καταλάβω τί διάολο μου τό 'κανε έτσι το μυαλό, γιατί αυτό, ό,τι και να μου πεις, δεν είναι καλό, δεν είναι φυσιολογικό και δεν είναι ούτε δύναμη ούτε ελευθερία, ένα παιδί δέκα χρονών να θέλει αυτό. Το βάζω εδώ κάτω κάτω και πάνω λέω ψιλοπαπάρες φιλολογικές για να το διαβάσεις εσύ, οι άσχετοι να δούνε το μπλαμπλά και να βαρεθούνε να φύγουνε. Κάτι μας έχει γαμήσει το μυαλό ρε φίλε και μας έχει αφήσει τραύμα, μ' ακους; Γι' αυτό κι αυτή που τά 'χε "όλα" και ζούσε το παραμύθι της έφυγε έτσι. Σκατά "έτυχε" και αρχίδια "επέλεξε". Γαμημένη ήτανε κι αυτή στο μυαλό και τά 'κανε όλα πουτάνα, τά 'κανε λαμπόγυαλο και κάηκε παρανάλωμα. Και πάρ' το αυτό σαν κατάθεση ψυχής και βάνε το στην τράπεζα να γεννάει τόκους. Αυτό κράτα: μην γαμήσεις τη ζωή σου.
Κοίτα, και ως προς την πορνεία, και ως προς το ζόρι του being trans, είμαι απλώς παρατηρήτρια. Δεν ξέρω αν πορνεία + trans είναι "αλλιώς" από πορνεία σκέτη, ξέρω ότι είναι ένα στερεότυπο όμως και τα στερεότυπα μπορεί να είναι πάντα υπερβολές, αλλά πάντα από κάποια αλήθεια ξεκινάνε (και μην ανησυχείς, τον κατάλαβα το σαρκασμό). Η αλήθεια στην προκειμένη είναι ο εξαναγκασμός που λες, που είναι πρώτα στο μυαλό. Αλλά στην τελική, όλοι μας έχουμε, λιγότερο ή περισσότερο, τους δαίμονές μας που μας κυνηγάνε από τα μικράτα μας. Το θέμα είναι, όσο μεγαλώνεις, να ξεφεύγεις από τις μαλακίες που βλέπεις ότι δε βγάζουν κάπου και να κάνεις τη διαδρομή σου. Τώρα θα μου πεις, απλό είναι αυτό; Εμ δεν είναι. Αλλά τι στο διάολο, δε μπορεί, κάπως κάπου κάποτε θα γίνεται.
Προσωπικά, έχω γαμήσει ως τώρα τη ζωή μου με εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτό που συζητάμε. Κι αν είναι ένα πράγμα που έχω καταλάβει, είναι αυτό: Το χειρότερο είναι η στασιμότητα - στο ο,τιδήποτε. Να βλέπεις ότι τελματώνει μια κατάσταση κι εσύ να την αφήνεις έτσι διότι είναι μεν σκατά, αλλά είναι τα σκατά που έχεις συνηθίσει. Ενδεχομένως κάποιες φορές έχει μια κάποια δυσκολία και θέλει μια κάποια γενναιότητα να πας παρακάτω. Να σου πω την αλήθεια όμως, ενδεχομένως και λόγω άγνοιας, μου φαίνεται ότι από μόνο του το να 'σαι trans θέλει από μόνο του μια κάποια γενναιότητα.
Άσχετο, θυμήθηκα τώρα έναν τύπο, τον συζητούσαν πριν κάτι χρόνια οι γονείς μου (=καθηγητές, αρκούντως συντηρητικοί στο θέμα gay, στο θέμα trans μη σου πω καλύτερα...) ο οποίος ήταν φιλόλογος μαζί τους, όχι στο ίδιο σχολείο αλλά στην ίδια περιοχή. Ήταν γνωστό σε όλους ότι ήταν gay, από κάποια χρόνια και μετά μπήκε στη διαδικασία αλλαγής φύλου και φαντάζεσαι φυσικά τι κράξιμο και τι κουτσομπολιό πίσω από την πλάτη του έπεφτε, ειδικά στο αδέξιο εκείνο στάδιο που, όντας ουσιαστικά γυναίκα, δεν είχε αλλάξει ακόμα το αντρικό του όνομα. Μα την Παναγία, άνθρωπος που έχει αντοχές για τέτοια ζόρια - που ΟΚ προφανώς δεν είναι τα ίδια για όλους τους trans, αλλά ρε παιδί μου δεν είναι φαντάζομαι και το ζόρι του μέσου ανθρώπου ας πούμε - μου φαίνεται ότι μπορεί να κάνει τα πάντα. Και αν μη τι άλλο δικαιούται να διεκδικήσει ένα γαμω-happy end. Είναι τρελή μαλακία να σε ψήνουν - και να ψήνεσαι κι εσύ - ότι επειδή είσαι trans είσαι "άλλο". Step out of the oven, λέμε.
and don't forget the joker...
...the ace of spades.
"Κάτι μας έχει γαμήσει το μυαλό ρε φίλε και μας έχει αφήσει τραύμα, μ' ακους;" με πιάνει ώρες ώρες και λέω τα ίδια και καταριέμαι τις αδερφές σαν τον Ζενέ-που άλλη δουλειά δεν έκανε- όμως ρε Στάσσα κοιτάζω τριγύρω και που είναι αυτή η γαμημένη η κανονική ζωή;ο πελάτης της κανονικός ήταν αλλά τον βάρεσε η τρανσφοβία κατακέφαλα και σκότωσε μια τύπισσα που δούλευε (και παρεπιμπτόντως υπάρχουν εργάτριες και εργάτες του σεξ που μπορεί να το επιλέξουν κι ας έχουν μαστερ), θέλω να πω για μένα ούτε οι σουπερ ντουπερ μπίο τύπισσες με τα 15 μάστερ δεν έχουν εξασφαλίσει ούτε τη νιρβάνα ούτε καν την επιβίωση, σ'αυτή την κοινωνία ζούμε και φυσικά οι τρανς μπορούν να τραβάνε χίλια περισσότερα ζόρια από άλλες τόσες μπάντες αλλά το κανονικό δεν υπάρχει και καλύτερα να προσπαθήσουμε να δούμε τους εαυτούς μας και τους άλλους εκτος του-χωρις δλδ να ασφυχτιούμε προσπαθώντας να το φτάσουμε, να πούμε είμαι οκ σαν παρτόλα και συ σαν ενοχικός καριόλης οικογενειάρχης όχι απλά θα με δέχεσαι αλλά θα με σέβεσαι κιόλας
ελπίζω να μη το χάωσα πολύ
Yie mou,
Αφού είσαι ένας χάος... :P
Ο ίδιος πάντως λέει οτι δεν ήξερε πως ήταν τρανς. Τί να πώ τώρα...
Αιθ,
ευχαριστώ για την ιστορία. Η πιάτσα σου δίνει μια δύναμη, αυτήν της απελπισίας κυρίως. Είναι ένας τρόπος να κοινωνικοποιηθείς, ως γυναίκα, μεν (ως πόρνη δε). Όποια δεν είναι εκεί ίσως τραβάει και χειρότερα ζόρια εκτός κι αν μπορέσει να βρεις την κοινότητα που θα την αποδεχτεί. Συμβαίνει καμμιά φορά. Κυρίως όμως στην πιάτσα είσαι αυτό που είσαι και δεν έχεις να κρύψεις τίποτα από κανέναν, ενώ απ' έξω κατά κύριο λόγο κρύβεσαι και φοβάσαι μη σε μάθουνε και σε ξεφωνίσουνε. Δεν ξέρω, αυτό είναι και γενικότητα. Δεν ισχύει απαραίτητα πάντα και τα πράματα αλλάζουνε, τώρα.
Ναι, για τη γενναιότητα, όταν ξεκίνησα ν' αλλάζω, μου λέγανε όλοι οτι έχω πολύ κουράγιο... μάλλον επειδή ήμουνα σα γαμώ το Χριστό μου, ως γυναίκα (με το συμπάθειο :)
Tales,
:D
Ο κανονικός, μέσος άνθρωπος μόνο στην στατιστική εμφανίζεται και μετριέται σε ποσοστά. Ιν ριαλ λαιφ αυτό το μυθικό είδός δεν απαντάται. Όλοι σκίτζο είμαστε, άλλοι περισσότερο και άλλες λιγότερο. Και συνεχως κατι κυνηγαμε, και συνεχως φοβάμαστε αυτά που επιθυμούμε περισσότερο. Και κάποια μέρα θα πεθάνουμε. Από καρδιά, τροχαίο, καρκίνο, σφαίρα, το 2012, απο μονοι μας, ποια ξέρει.. Το θέμα είναι εκείνη τη στιγμή να ξέρουμε ότι αυτόν τον καιρό που περάσαμε στη γαμημένη γη τον χαρήκαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε και να αφεθούμε ανακουφισμένοι στο πρωτόγνωρο τριπάρισμα του θανάτου.
Άμα η τύπα την είχε βρει την άκρη της, άσχετα με το πως πέθανε, σίγουρα έζησε πιο ευτυχισμένη από πολλούς που είχαν πιο "ήρεμο" θάνατο.
Σκατά στην απώλεια και το πένθος.
(μαλάκα έχω αρχίσει να πιστεύω οτι τελικά οι πιο μεγάλες κοινοτοπίες παιζει να είναι κι οι πιο μεγάλες αλήθειες..αίσχος)
Ασχετο επίσης: Σε μια παρέα ένα παιδί, που πρωτη φορά είδα και μάλλον δεν θα ξαναδω, σε μια φαση υπαρξιακων "τι είμαστε" κλπ, ειχε πει: "ειμαστε αυτό που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι είμαστε". Έμενα μου μεινε παντως..
Δεν ξέρω, εγώ σκοπεύω να σας θάψω όλους και όλες.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα