Tomorrow is a fine day to diet!

Αύριο λέω να φτιάξω τσιλίκουρδα. Μαγειρίτσα, δηλαδή, Κερκυραϊκή: χωρίς ρύζι και δεν την αυγοκόβουμε. Μ' αρέσει όμως κι αυγοκομμένη, Αθηναϊκή, γι' αυτό λέω να φτιάξω μισή-μισή, μια μεγάλη κατσαρόλα Αθηναϊκή για μένα που είμαι φαγανή (και τραγανή) και μια μικρή για την καλή μου, χωρίς αυγόκομμα, όπως απαιτεί η (Ευρωπαϊκή) κουλτούρα της.

Θα τραπεζώσουμε και τη φίλη μας την Όλυα, που κάηκε το σπίτι της την περασμένη βδομάδα. Πακέτο που έφαγε κι αυτή...



Υλικά θα βρω στο Taj, ένα μαγαζί που το έχουνε μουσουλμάνοι και πουλάει χαλάλ κρέατα, γι' αυτό έχουνε και τα εντόσθια του ζώου. Στο Αγγλία κανονικά δεν πουλάνε εντόσθια. Τα σιχαίνονται κιόλας, "I'd rather eat offal" (καλύτερα να φάω άντερα) λένε, όπως λέμε "ούτε με σφαίρες". Το ξέρω οτι και στην Ελλάδα έχουμε κάτι μημουάπτους που σιχαίνονται το κρέας αν φαίνεται από που βγήκε, αλλά εμένα να με συγχωρείτε, το σπληνάντερο και το κοκορέτσι μου, δεν πρόκειται να το απαρνηθώ, σόρυ. Όχι οτι μπορώ να φτιάξω τέτοια εδώ... δεν έχω και ψησταριά και τα άντερα συγκεκριμμένα είναι παράνομα, λέμε, δεν τα πουλάνε ούτε οι χαλάληδες.

Τρώνε όμως και κάτι μυστήρια, ιδίως στο Βορρά.

Black Pudding είναι ένα λουκάνικο με αίμα, [που δεν το λένε και Yorkshire pudding, καλά λέει η Σαύρα!]:



Δε μ' άρεσε, είχε κάποιο μυρωδικό μέσα (μάραθο;) που δεν μου καθότανε και δεν ήταν καθόλου πικάντικο. Περίμενα λίγο καΐλα βρε παιδί μου, έτσι πως μοιάζει και με σουτζούκι. Πάντως το τρώνε και για πρωϊνό αυτό, μια φορά σ' ένα Bed and Breakfast στο Hull μας σερβίρανε τέτοιο (αφού μας ρωτήσανε πρώτα, με τρόπο, αν ξέρουμε τί έχει μέσα).

Haggis είναι ένα Σκωτσέζικο παραδοσιακό φαγητό, που το έχουνε εδώ όπως περίπου έχουμε τον πατσά εμείς. Δηλαδή το αντιμετωπίζουν με μια δόση φολκλορο σιχασιάς. Στη ζούλα όμως του δίνουνε και καταλαβαίνει. Αφού λέει ρίχνουνε και ουΐσκι από πάνω. Ε, νομίζω αυτό παραπάει!



Είναι το τελευταίο στομάχι του αρνιού, παραγεμισμένο με τη σκωταριά ψιλοκομμένη, και βρασμένη με κουάκερ. Αυτό που έφαγα εγώ το πουλάνε στα σουπερμάρκετ κι είναι μάλλον δευτεροκλασάτο, λένε οτι το ορίτζιναλ είναι σε άλλο επίπεδο. Εμένα μ' άρεσε, είναι πολύ Χειμωνιάτικο φαγητό (το τρώνε την Burns Night, αφιερωμένη στον Robert Burns- εκείνου με το "Oh my love is like a red red rose". Ε, για την εποχή του δεν ήτανε Κητς, φαίνεται). Βαρύ φαγητό, σου κάθεται, αλλά ζεσταίνονται τ' ακροδάχτυλά σου, μαστούρα σκέτη. Μόνη μου βέβαια δε θα τόλμαγα να το φτιάξω! Έχει τη συνταγή εδώ, εικονογραφημένη.

Στις εισαγωγικές τάξεις προγραμματισμού, σου λένε οτι ένα πρόγραμμα είναι σαν συνταγή μαγειρικής: λες στο μηχάνημα τί υλικά να χρησιμοποιήσει (τις μεταβλητές που του ορίζεις), πώς να τα συνδυάσει (τις μεθόδους που δημιουργείς) και τί να κάνει μ' αυτά (πότε να καλέσει τις μεθόδους; Ξέρω 'γω;). Εγώ εκείνο που έχω προσέξει είναι οτι κάθε συνταγή έχει δύο μέρη: ένα μέρος που σου λέει πώς να μαγειρέψεις τα υλικά για να τρώγονται κι ένα μέρος που σου λέει τί να τους κάνεις για να βγει το φαγητό που θες. Ας πούμε, το αρνί μπορείς να το ψήσεις στα κάρβουνα και να τρώγεται, μπορείς να το κάνεις και φρικασέ, αλλά δεν είναι το ίδιο φαγητό, ναι;

Οι περισσότερες συνταγές που βρίσκω μ' ενοχλούνε γιατί τα μπερδεύουνε αυτά, βάζουνε ένα κάρο φιοριτούρες -ο κάθε μάγειρος το μυστικό του για να δείξει την τέχνη του, μόνο την υπογραφή τους δε σου λένε πώς να κάμεις- και δε σου εξηγούνε πώς δουλεύει το φαγητό, δεν πάνε κατ' ευθείαν στην ουσία του. Δε σου λένε, ξέρω 'γω "η καρμπονάρα είναι μακαρονάδα που ρίχνεις από πάνω ωμό κόρκο απ' τ' αυγό για να μαγειρευτεί πάνω στα ζεματιστά μακαρόνια". Κάθονται και σου λένε "ψιλόκοψε το σκόρδο, τσιγάρισε εδώ, κάνε εκείνο". Μα τώρα, αν δεν έχω ξαναφάει καρμπονάρα, θα καταλάβω τί υποτίθεται οτι πρέπει να φάω, απ' αυτό; Εμ.

Γι' αυτό είναι αλήθεια που λένε οτι αν ξέρεις να το φας, ξέρεις και να το μαγειρέψεις- γιατί ξέρεις τί να περιμένεις. Ξέρεις πώς πρέπει νά 'ναι το φαγητό βρε παιδί μου.

Από Δευτέρα αρχίζω δίαιτα!