Εκλογές στο Ισραήλ (σφαγή στη Γάζα)

Όσο δεν έχουμε παγκόσμια ειρήνη, έχουμε παγκόσμιο πόλεμο.

Η τρομοκρατία είναι ένας όρος που αφορά τη δεοντολογία, κι όχι μία έννοια που περιγράφει μια πράξη. Είναι μια άδεια λέξη που σημαίνει τα πάντα και τίποτα, χρησιμοποιείται για να περιγράψει ό,τι κανει ο Άλλος, όχι αυτό που κάνουμε εμείς. Οι ισχυροί -είτε είναι το Ισραήλ, η Αμερική, η Ρωσσία ή η Κίνα- θα περιγράφουνε πάντα τον αγώνα των θυμάτων τους ως τρομοκρατία, αλλά η καταστροφή της Τσετσενίας, η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης, η αργή σφαγή των εναπομείναντων Παλαιστινίων, η Αμερικάνικη κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν -με τις δεκάδες χιλιάδες νεκρών αμάχων... αυτές ποτέ δεν θα κερδίσουν τον τίτλο της τρομοκρατίας, παρ' ότι ο στόχος ήταν οι άμαχοι κι ο σκοπός ήταν να τους τρομοκρατήσουν.

Οι κανόνες δεοντολογίας καθορίζονται από τις σχέσεις ισχύος. Εκείνοι που έχουν την ισχύ καθορίζουν τί είναι νόμιμο και τί είναι παράνομο. Πολιορκούν τους ανίσχυρους με νομικές απαγορεύσεις για να τους εμποδίσουν να αντισταθούν [η αρχή του Stand Still While I Rape You Damn It]. Για τους ανίσχυρους, η αντίσταση είναι εξ' ορισμού παράνομη. Έννοιες όπως η τρομοκρατία επινοούνται και χρησιμοποιούνται κανονιστικά λες και τις δημιούργησε κάποιο ουδέτερο δικαστήριο, κι όχι οι καταπιεστές. Ο κίνδυνος σ' αυτήν την υπερβολική χρήση της νομιμότητας είναι οτι στην πραγματικότητα υπονομεύει τη νομιμότητα, μειώνοντας την αξιοπιστία διεθνών θεσμών όπως τα Ηνωμένα Έθνη. Φαίνεται καθαρά οτι οι ισχυροί, εκείνοι που φτιάχνουν τους κανόνες, επιμένουν στη νομιμότητα απλά και μόνο για να συντηρήσουν τις σχέσεις ισχύος που τους εξυπηρετούν, ή για να διατηρήσουν την κατοχή και τον αποικιοκρατισμό τους.

Το χειρότερο απ' όλα, είναι οτι μεταφράζοντας αυτό το απόσπασμα, προσπαθούσα διαρκώς να βρω έναν τρόπο να αποφύγω να γράψω τις λέξεις "ισχυρός", "αδύνατος" και "καταπιεστής". Στο μυαλό μου, είναι παιδιάστικο να μιλάμε για "καταπιεστές" "ισχυρούς" και "αδύνατους" καταπιεσμένους.

Μέσα στο μυαλό μου, ένα μικρο γουρούνι με στολή και όπλα, πατάει διαρκώς στο λαιμό το γείτονά μου, έναν άνθρωπο σαν εμένα, ή κι όχι ακριβώς σαν εμένα. Κοιτάζω, με μια πονεμένη έκφραση στο πρόσωπό μου, αλλά δεν έχω λόγια, και δεν έχω πράξεις, για να τον σταματήσω. Σαν πολίτις της Ενωμένης Ευρώπης, κάτοικος του Δυτικού Κόσμου, έχω οπλίσει το χέρι του στρατιώτη που σκοτώνει και καταστρέφει τα σπίτια και τις ζωές ανθρώπων σε ξένες χώρες. Για την προστασία και την ασφάλειά μου. Στο όνομά μου. Για την ευημερία μου και την μακροημέρευσή μου. Για να κάθομαι ήσυχη στη μικρή φυλακή μου, πειθήνια πειθόμενη από το επιχείρημα της ανώτερης βίας, μπας και καμμιά στιγμή γυρίσει εναντίον μου τα ματωμένα της όπλα, και χάσω την πολύτιμη, μονάκριβη ζωή μου.