Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Συνέντευξη με μια Chiva.

Περού: προσφορά σεξουαλικών υπηρεσιών ή σχολείο;

Στην πόλη Ικίτος, στον Περουβιανό Αμαζόνιο, η στάση απέναντι στους ρόλους του φύλου και τη σεξουαλική κατεύθυνση είναι σχετικά άνετη. Αλλά παρ΄ όλη την ακμαία γκεύ και τραβεστί σκηνή, μέλη της παρενδυτικής κοινότητας, γνωστά ως chivas αντιμετωπίζουν ακόμη προκαταλήψεις και βία. Ο δεκαεξάχρονος Ρομπέρ δουλεύει σαν εκδιδόμενη τρανσέξουαλ από τα 12 του. Φορώντας τα κοριτσίστικα ρούχα και την περούκα του κάθε βράδυ, λέει οτι είναι πιο ευτυχισμένος στους δρόμους από ότι στο σχολείο, παρά τους κινδύνους για την ασφάλειά του.


Άρχισα να εκδίδομαι από ανάγκη αλλά και για την περιπέτιεα. Στην αρχή μου φαινόταν όμορφα, αλλά αργότερα συνειδητοποίησα οτι αυτό που κάνουμε είναι πολύ επικίνδυνο. Αλλά έτσι μαθαίνεις τη ζωή.

Συνήθιζα να κοτάζω τις μεγαλύτερες chivas (εκδιδόμενες τραβεστί) και πάντα μου φαινόταν οτι ήταν καλή φάση. Ξεκίνησα τελείως ελεύθερα, με τη θέλησή μου - κανείς δεν με ανάγκασε. Ήμουνα 12 χρονών.

Οι κίνδυνοι που διατρέχουμε είναι από τις άλλες chivas και από εγκληματίες. Οι μεγαλύτερες chivas μπορεί και να σε χαρακώσουνε, και μερικές φορές γίνονται καυγάδες. Αυτό μπορεί να συμβεί για πολλούς λόγους: μερικές φορές ζηλεύουνε τις νεότερες, ή φοβούνται οτι θα τους πάρουμε τη δουλειά. Μπορεί να σε κόψουνε με ένα Ζιλέτ (ξυράφι) ή να σε χτυπήσουνε, ή να σε γδύσουνε και να σ΄ αφήσουνε στο δρόμο. Έχω μια ουλή εδώ πάνω από το μάτι μου και μια στο πάνω χείλος μου από 'κει που με χαρακώσανε.

Με τους πελάτες πάντα χρησιμοποιώ προφυλακτικά. Και πάντα βγαίνω με ένα ψαλίδι, ένα μαχαίρι ή ένα Ζιλέτ στην πίσω τσέπη μου για να προστατέψω τον εαυτό μου. Είναι μέρος της παράδοσης της αυτοάμυνας για όλους τους γκέυς που ντύνονται γυναίκες. Όταν βγαίνεις το βράδυ για να κάνεις αυτό που κάνουμε πάντα υπάρχουν ηλίθιοι που προσπαθούνε να σου δημιουργήσουν πρόβλημα. Αν δεν έχεις με τί να προστατέψεις τον εαυτό σου, θα σου επιτεθούνε.

Συνήθιζα να βγαίνω κάθε βράδυ και να παίρνω τρεις ή τέσσερις πελάτες. Έβγαζα από πέντε μέχρι δεκαπέντε soles (1.61 - 4.84 δολλάρια αντίστοιχα) από κάθε πελάτη. Εννοείται πως αν ο τύπος έχει ωραία μηχανή, ζητάω περισσότερα, ή αν φαίνεται κακοντυμένος, ε τότε κατεβάζω την τιμή. Συνήθως πάει 10 soles ο στοματικός, 15 soles για το πρωκτικό. Τα προφυλακτικά τα παίρνω από την κλινική που πηγαίνω μια φορά το μήνα για τσεκ-απ.

Οι γυναίκες στις κεντρικές πλατείες [εδώ μπορεί να εννοεί και πιάτσες και να μην το έπιασε ο αθρογράφος] - οι γκέυ τραβεστί όσο και οι γυναίκες- έχουνε νταβατζήδες, ή cabrones. Συνήθως είναι εγκληματίες, ή οι "σύζυγοι" των chivas. Διαφεντεύουνε την λεωφόρο ή την κεντρική πλατεία και οι chivas τους πληρώνουνε για να τις προσέχουνε. Εμείς δεν έχουμε νταβατζήδες. Είμαστε όλοι έφηβοι κι αν βγούμε μαζί προσέχουμε η μια την άλλη. Αν κάποιος ήθελε να πειράξει μία από μας, θα έπρεπε να τα βάλει με όλες.

Παράτησα το σχολείο εδώ κι ένα χρόνο. Δεν είχα το απολυτήριο που χρειάζεται για να μπεις στο ανώτερο σχολείο και η οικογένειά μου δεν μπορούσε να δώσει τα 25 soles (8,50 δολλάρια) που κόστιζε να μου κάνουνε τα χαρτιά. Μου άρεσε το σχολείο -το αγαπημένο μου μάθημα είναι τα Αγγλικά- αλλά πάντα κάναμε πολλές κοπάνες. Στο τέλος το σιχαθήκαμε. Τρελλάθηκα λίγο. Έφυγα από το σπίτι όταν ήμουν 13 και έμεινα με άλλες γυναίκες που εκδίδονταν. Στην ουσία ξέχασα τον ενδιαφέρον μου για σπουδές.

Πριν από έξι μήνες ξαναπήγα να μείνω με τους δικούς μου. Παλιότερα ποτέ δεν τους υποστήριζα, αλλά τώρα το κάνω. Μπορεί να τους δώσω 20 soles μετά από μια νύχτα που θα βγω, αλλά εξαρτάται. Συνήθως τα έχω ξοδέψει στα ποτά και στη διασκέδαση.

Νομίζω οτι οι γονείς μου έχουν καταλάβει τί κάνω, αλλά προσπαθούνε να το αγνοήσουνε. Αν με ρωτήσουνε, δεν δίνω σημασία. Αλλά πρέπει να ξέρουνε, γιατί μερικές φορές φέρνω χρήματα στο σπίτι. Ανησυχούνε για μένα και γι' αυτό προσπαθώ να βρω δικαιολογίες για να εξηγήσω πού βρήκα τα χρήματα - "Μα μαμά, τα δούλεψα αυτά τα λεφτά". Κι αυτή θα με ρωτήσει "Τί κάνεις που μένεις έξω όλη νύχτα;" Τί μπορώ να πώ; Δεν μπορώ να της πω οτι μου τα δώσανε άντρες αυτά τα λεφά γιατί θα γίνει έξαλλη. Αλλά ξέρει - πρέπει να ξέρει.

Το Σαββατοκύριακο πήγαμε σε μια ντίσκο στην παραλία. Ένας άντρας κόλλαγε πάνω μου από πίσω όταν χόρευα και είδα οτι ήτανε μεθυσμένος, οπότε πασπάτεψα το παντελόνι του και είχε λεφτά, νομίσματα. Έτσι έβαλα το χέρι μου στην τσέπη του όταν δεν κοιτούσε και όταν γύρισε έκανα οτι χασμουριόμουνα και έβαλα τα νομίσματα στο στόμα μου. Ήταν πολλά νομίσματα.

Εδώ μπορείς πάντα να δεις αγώνες βόλλεϋ ανάμεσα σε γκέυς και τραβεστί- έχει γίνει το σπορ μας. Παίζω κάθε μέρα το απόγευμα πριν βγω έξω τη νύχτα. Η ομάδα μου είναι οι Las Chicas Superpoderosas (Τα υπερ-δυνατά κορίτσια). Παίζουμε ενάντια στις Las Palomas (Οι Περιστέρες) στο δρόμο και τα παιδιά του σχολείου σταματάνε να μας δούνε και βάζουνε στοιχήματα για το ποιός θα κερδίσει.

Με ρωτάνε γιατί μου αρέσει να ντύνομαι γυναίκα. Απλά μου αρέσει πραγματικά πολύ. Αισθάνομαι όμορφη. Έφτιαξα μια περούκα με τα μαλλιά από τις φίλες μου όταν τους έκοψα τα μαλλιά τσάμπα. Μου παίρνει πολύ ώρα να ετοιμαστώ το βράδυ και ξέρω οτι δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι για πάντα. Όταν ντύνομαι, η ανάσα μου γίνεται πιο βαρειά και αισθάνομαι πιο πολύ σαν γυναίκα- αισθάνομαι πιο σέξυ. Έτσι γίνομαι η Βιολέτα.

Τα πράγματα είναι καλύτερα από τότε που γύρισα σπίτι. Τώρα θέλω να σπουδάσω. Πηγαίνω σε μια τοπική μη- κυβερνητική οργάνωση για να προσπαθήσω να μάθω και να μορφωθώ, αλλά μερικές φορές αυτοί που είναι εκεί δεν εμφανίζονται και τα παιδιά δεν έρχονται και οι δραστηριότητες δεν γίνονται. Αρχίζω και το σιχαίνομαι.

Αν συνεχίσω μ΄ αυτό το είδος ζωής, τί μέλλον θα έχω; Κανένα. Θα ήθελα να γίνω αισθητικός και θέλω να γίνω διάσημος [διάσημη;]. Θέλω να φύγω από το Ικίτος και να πάω στη Λίμα, ή -ακόμη καλύτερα- στο εξωτερικό. Καλύτερα αυτό παρά να κάτσω εδώ και να χαραμίσω τη ζωή μου.

- Ο Ρομπέρ μιλούσε στον Νταν Κολυνς, στο Περού.

6 σχόλια:

Ο χρήστης Blogger stella είπε...

Αχ! δυσκολα βαζεις φιλεναδα!
Γραψε για τπτ πηδουλους να δεις καμια 800 σχολια.
Θελουν δρομο οι ελληνες ακομη.
Παντος εχει ενδιαφερον το θεμα και θυμηθηκα ενα που ειδα στην τηλεοραση για τις γκεισες!!
Δυστυχια και εξαναγκασμος.
Η ελλαδα πιστεψεμε δεν ειναι πολυ πισω απο ολα αυτα.

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008 στις 2:26:00 π.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger Lucha Libre είπε...

Καλά λέει η Στέλλα, ήταν πολύ πράμα τα λόγια της μικρής.

Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με την ιστορία αυτή.
Σεξουαλικότητα και αυτοδιάθεση. Εφηβική εργασία/παιδιά sex workers. Φτώχεια καταραμένη. Βία κι εκμετάλλευση. Οικογενειακές σχέσεις. Εκπαίδευση και όνειρα.

Ρε συ δεν είμαι σίγουρη, στο μικροαστικό μυαλό μου φυτρώνει η επιθυμία να μπορεί κάθε Βιολέτα να φορέσει τα σέα και τα μέα της, και να πάει σαν κάθε παιδί στο σχολείο ή στο σπίτι χωρίς να πρέπει να μεγαλώσει τόσο πρόωρα. Δεν είναι το -αβίαστο- σεξ από τα 12 που με στενοχωρεί, η έκθεση των παιδιών στη σκληρότητα με καταθλίβει. Ονειρεύομαι -ο μαλάκας- τον κόσμο που θα δέχεται με απλότητα τον αυτοπροσδιορισμό του καθενός, την εποχή που δε θα χρειάζεται να επιβιώνουμε μοιρασμένοι σε αγέλες.

Την τρέλα μου μέσα. Παραμένω αφελής.

Τι λες εσύ;

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008 στις 3:11:00 π.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger Lucha Libre είπε...

Συμπληρώνω: ναι, τα παιδιά είναι σκληρά, και ανθεκτικά επίσης. Αλλά είναι δίκαιο να αναμετριούνται με τους ενήλικες και τις ανάγκες τους; (υπηρεσίες, φράγκα, όλα.)

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008 στις 3:15:00 π.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger Lucha Libre είπε...

Άκου δίκαιο.
Μα τι αφελής.

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008 στις 3:15:00 π.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger Elementstv είπε...

Δεν ξερω αλλα δεν μου βγαινει να σχολιασω.Αλλη χωρα ,αλλοι νομοι κτλ.Δεν λεω οτι δεν υπαρχει και εδω εκμεταλλευση,απλα στο δικο τους μυαλο τα πραγματα ειναι πολυ διαφορετικα απο οτι στο δικο μας.

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008 στις 12:26:00 μ.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Στέλλα:
Κι εγώ δεν νομίζω οτι απέχει και πολύ η κατάσταση στην Ελλάδα. Εγώ όταν πρωτοξεκίνησα να βγαίνω, θυμάμαι οτι για μια εποχή συναντούσα συνέχεια κοπέλες που μου λέγανε οτι είχανε πρωτοβγεί στα δεκατρία τους, δεκατέσσερά τους. Ίσως τώρα έχουν αλλάξει λίγο τα πράγματα, αλλά δεν το ξέρω γιατί έχω χάσει την επαφή μου με τους Ελληνικούς δρόμους...

Ινκ:
"...όσο υπάρχει το παιδί, υπάρχει ελπίδα", λέει. Το θέμα είναι ταξικό βέβαια. Εδώ πάνω ας πούμε, στην δυτική Ευρώπη, τα αγόρια που θέλουνε να γίνουνε κορίτσια δεν χρειάζεται (και δεν μπορούνε καν και να θέλουνε) να περάσουνε από την παιδική πορνεία. Ως ένα βαθμό, γίνεται αυτό που λες κι εσύ, οτι μπορούν να ντυθούν και να φερθούν όπως θέλουνε και να πάνε στο σχολείο τους, και να ζήσουνε όπως όλοι. Δεν είναι πάντα έτσι απλά τα πράγματα, αλλά έχουνε κάποιες υποδομές, ξέρω 'γω. Κάποια υποστήριξη από τους θεσμούς τους. Τουλάχιστον αν ένα πιτσιρίκι βγει στο δρόμο με τα ψηλοτάκουνα, θα το πάνε στο γιατρό, κι όχι στην αστυνομία, κι οι γιατρός δεν θα το πλακώσει στα φάρμακα για να το κάνει φυτό.

Το αβίαστο σεξ... αυτό να σου πω, εμένα με δυσκολεύει κάπως, όχι τόσο γιατί δεν εμπιστεύομαι την ικανότητα ενός παιδιού να διαχειριστεί τη σεξουαλικότητά του. Την ικανότητα ενός ενήλικα να μην εκμεταλλευτεί την σεξουαλικότητα του παιδιού δεν εμπιστεύομαι. Αυτό που λες είναι: δεν είναι δίκαιο, και δεν επιτρέπεται, να αναμετριέται ένας ενήλικος με έναν ανήλικο. Δεν πάει.

elementstv:
Δυστυχώς, η δική μου εμπειρία είναι οτι η εκμετάλλευση είναι το πρώτο πράγμα στο μυαλό του κόσμου, όταν έχει να κάνει με τρανς άτομα. Είτε οικονομική, είτε σεξουαλική, είτε πιο μπερδεμένες μορφές εκμετάλλευσης, όπου ο κάθε κομπλεξικός προσπαθεί να βγάλει τα απωθημένα του πάνω μας για να αποδείξει οτι δεν είναι σαν και μας τα κατακάθια της κοινωνίας κλπ. Φοβάμαι οτι όπως λέει κι η Στέλλα, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να κάνουμε, για να αποδείξουμε κατ' αρχήν οτι είμαστε ανθρώποι.

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008 στις 9:23:00 μ.μ. EET  

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]

<< Αρχική σελίδα