My Secret Self
Το "My Secret Self" είναι ένα επεισόδιο της ενημερωτικής σειράς 20/20 του καναλιού ABC των ΗΠΑ. Προβλήθηκε πρίν από ένα χρόνο, περίπου, τον Απρίλιο του 2007. Ασχολείται με τις ιστορίες κάποιων τρανσεξουαλικών παιδιών, τα περισσότερα προεφηβικής ηλικίας, και των οικογενειών τους. Η κυρία που επιμελήθηκε το επεισόδίο, η Μπάρμπαρα Γουώλτερς αντιμετωπίζει το θέμα της και τους ανθρώπους που συναντάει με ευαισθησία και χωρίς προκαταλήψεις και δεν είναι ανάγκη να σας πώ πόσο σπάνιο είναι αυτό και γιατί την ψάχνω για να την παρασημοφορήσω αυτοπροσώπως...
Βλέποντας το My Secret Self, σκέφτομαι πόσο διαφορετική μπορεί να ήταν η ζωή μου σήμερα αν η αντιμετώπιση της οικογένειάς μου ήταν διαφορετική, ή αν είχα εγώ τον τσαμπουκά να διεκδικήσω την ταυτότητά μου από την πρώτη στιγμή που την αναγνώρισα. Να πατήσω πόδι, κι ό,τι γίνει, ας γίνει.
Κατηγορώ τον εαυτό μου που αντί γι' αυτό πέρασα τα καλύτερά μου χρόνια να κρύβομαι και να ντρέπομαι και να προσπαθώ να ζήσω σαν άντρας ενώ δεν το ήθελα. Και την ίδια στιγμή, πέρασα τόσες καλές φάσεις σαν αγόρι και γνώρισα ανθρώπους από ατόφιο χρυσάφι. Πώς να παραπονεθώ για τη ζωή που δεν έζησα όταν θυμάμαι, καθαρά, να ζώ τη ζωή μου στο τέρμα; Καμμια φορά σκέφτομαι, αν είχα μια χρονομηχανή, να γυρίσω πίσω, να βρώ τον εαυτό μου πρίν από δεκαπέντε χρόνια... τί θά μου έλεγα; Τί θα άλλαζα και τί θα κρατούσα; Ποιές φιλίες και ποιές αγάπες θα καταδίκαζα στην ανυπαρξία και ποιές άγνωστες εμπειρίες και σχέσεις θα αντάλλαζα μαζί τους;
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν ήμουνα εκεί γύρω στα δεκατέσσερα, δεκαπέντε, βρέθηκα σ' ένα σταυροδρόμι κι έπρεπε να πάρω μιαν απόφαση για τη ζωή μου. Όποιο δρόμο κι αν διάλεγα, θα έπρεπε να θυσιάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου και ν' αφήσω ανεκπλήρωτες ευχές και ελπίδες. Κι όχι μόνο τις δικές μου.
Έπεσα, στα τυφλά, από τη μεριά που μου φάνηκε πιο σίγουρη, σαν τερματοφύλακας που προσπαθεί ν' αποκρούσει το πέναλντυ. Έφαγα το γκολ κι ακόμη το παιχνίδι δεν είχε τελειώσει. Ακόμη το σκορ δεν το ξέρω.
Με παίρνει από κάτω που κοτάζω τα παιδιά στο My Secret Self και βλέπω πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή μου, αλλά πρέπει να μάθω να ζω στο παρόν, μ' όλην την πίκρα κι όλα τα αν και ίσως. Και σιγά. Το ίδιο δεν είναι για όλους; Και τα παιδιά, μήπως θα βρούνε τίποτα εύκολο μπροστά τους; Αν ήμουν νεράϊδα πάνω από την κούνια τους, τί θα τους πρωτοευχόμουνα, θάρρος αγάπη ή χαμόγελο;
Δείτε κι ευχηθείτε κι εσείς ό,τι μπορείτε.
Βλέποντας το My Secret Self, σκέφτομαι πόσο διαφορετική μπορεί να ήταν η ζωή μου σήμερα αν η αντιμετώπιση της οικογένειάς μου ήταν διαφορετική, ή αν είχα εγώ τον τσαμπουκά να διεκδικήσω την ταυτότητά μου από την πρώτη στιγμή που την αναγνώρισα. Να πατήσω πόδι, κι ό,τι γίνει, ας γίνει.
Κατηγορώ τον εαυτό μου που αντί γι' αυτό πέρασα τα καλύτερά μου χρόνια να κρύβομαι και να ντρέπομαι και να προσπαθώ να ζήσω σαν άντρας ενώ δεν το ήθελα. Και την ίδια στιγμή, πέρασα τόσες καλές φάσεις σαν αγόρι και γνώρισα ανθρώπους από ατόφιο χρυσάφι. Πώς να παραπονεθώ για τη ζωή που δεν έζησα όταν θυμάμαι, καθαρά, να ζώ τη ζωή μου στο τέρμα; Καμμια φορά σκέφτομαι, αν είχα μια χρονομηχανή, να γυρίσω πίσω, να βρώ τον εαυτό μου πρίν από δεκαπέντε χρόνια... τί θά μου έλεγα; Τί θα άλλαζα και τί θα κρατούσα; Ποιές φιλίες και ποιές αγάπες θα καταδίκαζα στην ανυπαρξία και ποιές άγνωστες εμπειρίες και σχέσεις θα αντάλλαζα μαζί τους;
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν ήμουνα εκεί γύρω στα δεκατέσσερα, δεκαπέντε, βρέθηκα σ' ένα σταυροδρόμι κι έπρεπε να πάρω μιαν απόφαση για τη ζωή μου. Όποιο δρόμο κι αν διάλεγα, θα έπρεπε να θυσιάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου και ν' αφήσω ανεκπλήρωτες ευχές και ελπίδες. Κι όχι μόνο τις δικές μου.
Έπεσα, στα τυφλά, από τη μεριά που μου φάνηκε πιο σίγουρη, σαν τερματοφύλακας που προσπαθεί ν' αποκρούσει το πέναλντυ. Έφαγα το γκολ κι ακόμη το παιχνίδι δεν είχε τελειώσει. Ακόμη το σκορ δεν το ξέρω.
Με παίρνει από κάτω που κοτάζω τα παιδιά στο My Secret Self και βλέπω πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή μου, αλλά πρέπει να μάθω να ζω στο παρόν, μ' όλην την πίκρα κι όλα τα αν και ίσως. Και σιγά. Το ίδιο δεν είναι για όλους; Και τα παιδιά, μήπως θα βρούνε τίποτα εύκολο μπροστά τους; Αν ήμουν νεράϊδα πάνω από την κούνια τους, τί θα τους πρωτοευχόμουνα, θάρρος αγάπη ή χαμόγελο;
Δείτε κι ευχηθείτε κι εσείς ό,τι μπορείτε.
αναρτήθηκε από το χρήστη stassa στις
Τρίτη, Μαρτίου 25, 2008
10 σχόλια:
Nομίζω ότι τα παράσημα αξίζουν σε αυτούς τους γονείς που προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο για τα παιδιά τους αντί να τα βασανίζουν.
Το άλλο ντοκιμαντέρ στη Νέα Υόρκη όντως φαίνεται αρκετά sensationalist.
Keep up the good work.
"Αν ήμουν νεράϊδα πάνω από την κούνια τους, τί θα τους πρωτοευχόμουνα, θάρρος αγάπη ή χαμόγελο;"
Ολα τα παραπάνω συν γερό στομάχι, ακόμα περισσότερο χιούμορ και δυο-τρεις πολύ καλούς φίλους.
Ο υποκριτικός μας κόσμος πρέπει να φέρει πολλές γύρες ακόμα για να αλλάξουν κολλημένες νοοτροπίες.
Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα, αγαπάμε το παρελθόν μας γιατί είναι εμείς και γιατί - στο τέλος – είμαστε σίγουροι ότι δεν αλλάζουμε το εμείς με κανέναν άλλο. Φτάνουμε εκεί που φτάνουμε γιατί το παρελθόν μας είναι ακριβώς αυτό που ήταν.
Gay Super Hero: Θενκς. Ναι, και για κανέναν δεν είναι εύκολο να πάρει τέτοια απόφαση. Απ' τη μια, αγαπάς το παιδί σου, απ' την άλλη, αγαπάς το παιδί σου... μπρος γκρεμός...
Pastaflora: Τουλάχιστον ξεκινάνε με την αγάπη των γονιών τους...
Θωμά: Αυτή είναι η απάντηση που βρήκα κι εγώ τελικά. Τον εαυτό μου δεν τον αλλάζω με τίποτα. I'm the best me I can be! :D
Συγκινήθηκα..Και μου βγήκαν και ατελείωτα νεύρα για όσους γονείς αρνούνται να δουν και να καταλάβουν ότι η όποια διαφορετικότητα του παιδιού τους, δεν είναι κατάρα.
Ευχαριστώ stassa.
Οπότε, θάρρος, αγάπη και να αντέχουν.
Και το να ξεκινάς με την αγάπη των γονιών σου, είναι πολύ και πολύ σημαντικό.
Και το να συνεχίζεις με αυτήν, όταν έχεις πλέον διαψεύσει τα όνειρά τους για σένα, ακόμα σημαντικότερο.
Keep Walking!
(κι ας είναι και πάνω σ'αυγά προς το παρόν και θέλει πολλήηηηηη προσοχή...)
;)))))
Well done κορίτσι μου, well done. Και για την ανάδειξη τέτοιων θεμάτων και για την υπέρμετρη ευαισθησία σου. Σε φιλώ γλυκά.
Queerdom: Ναι ρε γαμώτο. Τελικά μας επηρεάζουν τα παιδικά μας χρόνια πολύ.
Aphrodite: Κι ώς γνωστόν, αν δεν σπάσεις τ' αυγά, δεν κάνες ομελέτα... ;)
Όναρ: Νά 'σαι καλά. :)
είναι σίγουρα πολύ δύσκολο για τους γονείς να παραδεχτούν την ιδιαιτερότητα του παιδιού τους, αλλά το να αγαπάς το παιδί σου έτσι όπως είναι είναι το Α και το Ω για την ψυχική υγεία του παιδιού σου..Τα βίντεο με συγκίνησαν πολύ, μακάρι όλοι οι γονείς να ήταν έτσι δεκτικοί..
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα