Αγγλοσαξωνική ευγένεια

Εδώ στην Αγγλία, οι άνθρωποι είναι ευγενικοί, όχι σαν εμάς τα βλαχαδερά στην Ελλάδα. Μη γελάς καθόλους, έχεις δει ποτέ στην Ελλάδα να λένε "ευχαριστώ" στον οδηγό του λεωφορείου, όταν κατεβαίνουν στη στάση; Εδώ που μένω εγώ, όλοι έτσι κάνουνε. Στην Ελλάδα δεν ξέρουμε ούτε "ευχαριστώ" να πούμε, ούτε "παρακαλώ" ούτε τίποτα. Ξέρουμε δηλαδή αλλά δεν το λέμε, μην το πάρει στραβά ο άλλος. Γίνεται τώρα να μπεις στο ψιλικατζίδικο και να πεις "ευχαριστώ" για τις τσίχλες; Θα φρικάρει ο ψιλικατζής, "τί θέλει τώρα τούτη 'δω και μου λέει ευχαριστώ; Αφού με πλήρωσε, δε με πλήρωσε; Με δουλεύει; Μπας και της έδωσα λάθος ρέστα; Μήπως μου την πέφτει; Να δεις που το στρώνει για να μου ζητήσει βερεσέ!". Κι εδώ που τα λέμε, αν είναι να κάνεις τον κόσμο παρανοϊκό, καλύτερα να γίνεσαι αγενής.

Βασικά, ίσως δεν είναι θέμα ευγένειας. Είναι που πρέπει να ξέρεις τους κανόνες συμπεριφοράς στην κοινωνία που ζεις. Ας πούμε, στην Αγγλία είναι μεγάλος φοπάς να πεις οτι κάτι δε σ' αρέσει. Πες ξέρω 'γω οτι είσαι σε μια ομάδα υποστήριξης για τρανς άτομα -άσχετο- και συζητάνε τώρα τί να κάνουνε για το Πράιντ του Brighton, που θέλουνε να συμμεθέξουνε. Λένε λοιπόν διάφορες ιδέες κι ακούγονται λογιών λογιών, μερικές τέλια άκυρες, όπως λέμε "να ντυθούμε όλες stormtroopers". Ευτυχώς τα πιο άκυρα δεν περνάνε αλλά με τις δημοκρατικές διαδικασίες καταλήγετε οτι θα ντυθείτε... μαζορέτες. Πας λοιπόν στον πρόεδρο της ομάδας, που είναι αντράκι και μάγκας και του τα λες μάγκικα: "Ρε Νταν, να πούμε, τώρα μαζορέτες θα ντυθούμε; Θα γελάει μαζί μας όλο το Νότιο Σάσσεξ ρε φίλε. Δε βρίσκουμε κάτι άλλο γιατί αυτό είναι μαλακία;". Και αντί να καταλάβει ο πρόεδρος οτι για να πεις οτι είναι "μαλακία" ("that sucks") σημαίνει οτι αλήθεια το εννοείς, τσαντίζεται που του το βρίζεις και ρουτζώνει- και δεν ακούει κουβέντα. Γιατί; Επειδή δεν του το είπες ...ευγενικά.

Θα μου πεις, το ίδιο μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα. Δεν αντιλέγω. Έπειτα, μη νομίζεις οτι δεν τσινάνε κι οι ίδιοι οι Άγγλοι σ' αυτά τα ψευτοκαικαλά. Αντιδράνε και μάλιστα πολύ, γι' αυτό οι δυο εφημερίδες (με την ευρύτερη έννοια του όρου) που είναι πρώτες σε κυκλοφορία είναι η Daily Mail κι η The Sun που βασικά αυτό κάνουνε. Λένε όλα εκείνα τα αγενή, χυδαία, αντιδραστικά πραγματάκια που δεν επιτρέπεται να ξεστομίσεις στην καθημερινή σου ζωή, γιατί δεν είναι πολιτικά ορθό. Τα λένε χύμα και τσουβαλάτα και δεν μπορεί να τους πει και κανείς τίποτα, γιατί στην Αγγλία έχει ελευθερία του λόγου κι ελευθερία του τύπου. Βέβαια, κι ο μέσος Άγγλος μπορεί να πει τα ίδια, από τις 5:00 και μετά που κατεβαίνει στην παμπ της γειτονιάς του να πιεί μια μπύρα (or two) με τα κολλητάρια του, τους μέητς. Εκεί δεν έχει πολιτικές ορθότητες και μαλακίες, κι αν δε σ' αρέσει να πας από 'κει που ήρθες. Εκεί πια κάθε παρέα γίνεται μια μικρή εστία αντίδρασης στο κατεστημένο που τους θέλει όλους πρόβατα για να δουλεύουνε σαν τα σκυλιά και να πληρώνουνε φόρους για να κονομάνε οι τραπεζίτες. Η ανατροπή της εξουσίας ξεκινάει από ένα πάιντ πικρής έηλ.

Και σταματάει ακριβώς στις 6:30 το άλλο πρωΐ, όταν σηκώνεσαι με το κεφάλι τούμπανο, και σέρνεσαι μέχρι την κουζίνα να φτιάξεις το μπρέκφαστ σου. Γι' αυτό είναι όλοι έτσι ευγενικοί εδώ πέρα και δε γουστάρουνε τις φωνές και τις φασαρίες, πονάνε οι κεφάλες τους από το χανγκόβερ. Αν θες, με πιστεύεις. Εγώ αυτά είδα στη μακρινή Ευρώπη κι όποιος δεν με πιστεύει να πάει να τα δει με τα μάτια του.