Εχτές ερωτεύτηκα την Αγγλία.

Το ήξερα από την πρώτη στιγμή που βρήκαμε το σπίτι εδώ, γιατί είναι δίπλα στη θάλασσα και την Άνοιξη ανθίζει ένας θάμνος που μυρίζει σα λεμονιά. Όταν έχει καιρό, σε παίρνει ο αέρας να σε σηκώσει κι η βροχή πέφτει κάθετα. Η μυρωδιά του χειμώνα μπαίνει στη μύτη μου και δεν την νοιώθω με την αίσθηση της όσφρησης. Εϊναι η μυρωδιά του κρύου, του γκρίζου ουρανού, της εντύπωσης που μου αφήνει ο τόπος. Πηγαίνει κατευθείαν στη μνήμη μου κι επικάθεται στην ανάμνηση του εαυτού της, σαν παλίμψηστο. Ήξερα οτι αν μείνω αρκετά εδώ, θα καταλήξει, όπως για τις άλλες πόλεις που έχω ερωτευτεί, όταν είμαι εδώ να θέλω να γυρίσω σ' εκείνες κι όταν είμαι μακρυά της να μου λείπει. Μόνο που αυτή τη φορά δεν αποτυπώθηκε στη μνήμη μου μόνο το Μπράιτον, αλλά η Αγγλία. Το Χαλ, το Λονδίνο, η Victoria, τα εφτάωρα ταξίδια με το τραίνο πάνω από το ατέλειωτο γήπεδο της Εγγλέζικης εξοχής, οι προφορές των ανθρώπων, η αίσθηση οτι είμαι σπίτι μου.

Θα χαρώ να την ξεπεράσω. Ακόμη δεν καταφέρνω να την αγαπήσω με το μυαλό μου, και δεν θέλω να μείνω εδώ για πάντα. Αυτές τις μέρες όμως, όταν ξεμυτίζω απ' το σπίτι τυλιγμένη στα μάλλινα, είμαι ερωτευμένη με τον αέρα που ανασαίνω.