Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Η "σεξουαλική γενοκτονία" του Ιράκ

Η παρακάτω είδηση δημοσιεύτηκε στο Απέναντι Πεζοδρόμιο πριν μερικές μέρες (εδώ). Επειδή τη θεωρώ πολύ σημαντική και ξέρω οτι ο περισσότερος κόσμος δεν κατέχει τα Ισπανικά αρκετά καλά για να διαβάσει τόσο μεγάλο κείμενο το πέρασα στα Ελληνικά. Ισπανικά δεν ξέρω, το πέρασα από πρόγραμμα μετάφρασης στα Αγγλικά, κι από 'κει στα Ελληνικά. Μετά το ξανάστειλα στον erva να το διορθώσει μία. Επίσης τον παρακάλεσα να το ανεβάσει κι εκείνος στο ΑΠ (εδώ), που έχει κίνηση, για να το διαβάσει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος.

Ο λόγος που θέλω να μαθευτεί όλο αυτό, δεν είναι μόνο οτι είναι μια τραγική κατάσταση. Πιστεύω πολύ σοβαρά οτι στους Έλληνες λοατ ανθρώπους, όπως και γενικώς στους Έλληνες, λείπει αυτό που λένε οι Εγγλέζοι perspective, η οπτική διάσταση, η δυνατότητα να δούμε κάποια θέματα στις αληθινές τους διαστάσεις- το φαινόμενο της ομοφοβικής βίας ας πούμε, όπως το βιώνουμε εμείς στην Ελλάδα, όπου είναι αμελητέο σε συγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο (ή τουλάχιστον τον περισσότερο κόσμο).

Δεν προσπαθώ να μειώσω τα προβλήματά μας, ούτε να απαξιώσω τα αιτήματα της λοατ κοινότητας στην Ελλάδα. Θέλω να υπενθυμίσω οτι ενώ εμείς αγωνιζόμαστε για πολιτικά δικαιώματα και ορατότητα, σε άλλα μέρη του κόσμου αγωνίζονται να επιβιώσουν, κι όχι με τη μεταφορική έννοια. Δεν πιστεύω οτι συνειδητοποιούμε πως ένα τσακ να γίνει, κάλλιστα μπορούμε να βρεθούμε κι εμείς στην ίδια ακριβώς θέση. Θυμηθείτε τον εμφύλιο, μόλις μια γενιά πριν.

Κι έπειτα είναι κι αυτό που είπα και στον erva. Τώρα τελευταία βλέπω πολλά λοατ άτομα που παίζουνε επανάσταση, ή έχουνε κάποιο φετίχ με τα φουλάρια, ή στο κλίμα των ημερών αισθάνονται πολύ σέξυγουάου να μιλάνε για αναρχία. Πέρα από το γεγονός οτι αυτά τα κάνουνε εκεί που τους παίρνει, δεν καταλαβαίνουνε οτι φωνάζουνε και χτυπιούνται ενάντια στους ίδιους μηχανισμούς (αυτήν ακριβώς την έννομη τάξη που χλευάζουνε), που τους εξασφαλίζουν το δικαίωμα στη ζωή, και το προστατεύουν κατ' αρχήν και πάνω απ' όλα- εξ' ού κι οι βορβορυγμοί, το Δεκέμβρη (κι όχι μόνο) από τους συνήθεις καυλομπίστολους γάιδαρους, του στυλ "αφού δεν προστατεύει το κράτος τις περιουσίες μας, να οπλιστούμε για να τις προστατέψουμε μόνοι μας".

Η οργανωμένη κοινωνία που έχουμε, δεν είναι ιδανική, χαίρω πολύ- αλλά το μόνο που έχει υπάρξει ποτέ αντί γι' αυτήν (και μάλιστα όταν αυτή καταρρεύσει), είναι αυτό που περιγράφεται στο κείμενο που ακολουθεί- η αναρχία, με την κυριολεκτική της έννοια στην αληθινή, ιστορική της διάσταση.

Κι όταν γκρεμιστεί το σύστημα, οι πρώτοι που πεθαίνουνε μαζί του είμαστε εμείς.

(Ναι, το κείμενο της είδησης είναι μεγάλο. Ε, σκάσε και διάβαζε :)


Η "σεξουαλική γενοκτονία" του Ιράκ

Mónica G. Blackish Βηρυτός (elmundo.es, 30/03/2009)
Ο Αχμέντ ήταν 14 χρονών όταν εκτελέστηκε από την Ιρακινή αστυνομία στην Ντόρα, μια σουνιτική συνοικία της Βαγδάτης. Συνέβη το Μάιο του 2006, όταν τέσσερις αστυνομικοί ήρθαν στο φτωχικό του σπίτι, τον κατηγόρησαν οτι "διαφθείρει" και "σκανδαλίζει" την κοινότητά του και τον πυροβόλησαν δύο φορές στο κεφάλι.

Το έγκλημά του ήταν οτι προσέφερε σεξουαλικές υπηρεσίες σε άντρες επί πληρωμή. "Δεν είναι ξεκάθαρο αν ο Αχμέντ ήταν γκέι ή όχι", λέει ο Αλί Χίλι, υπεύθυνος για την Iraqi LGBT, μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση που έχουν σχηματίσει 30 Ιρακινοί εξόριστοι στο Ηνωμένο Βασίλειο. "Προσέφερε σεξουαλικές υπηρεσίες σε άντρες με αντάλλαγμα μικροποσά και γεύματα. Το έκανε για να βοηθήσει την οικογένειά του. Μερικές φορές είναι τόσο απελπισμένοι που κάνουνε σεξ με αντάλλαγμα πατάτες ή ψωμί."

Όπως ο Αχμέντ, 480 ομοφυλόφιλοι, λεσβίες, αμφιφυλόφιλοι και διαφυλικοί Ιρακινοί έχουν δολοφονηθεί - συχνά από την Αστυνομία - από την αρχή της εισβολής, σε αυτό που η Μη Κυβερνητική Οργάνωση περιγράφει ως "μία από τις πιο οργανωμένες και συστηματικές εκστρατείες γενοκτονίας σεξουαλικών μειονοτήτων στην Ιστορία".

Πρόκειται για μία από τις λιγότερο γνωστές πλευρές της Ιρακινής τραγωδίας, παρά τις καταγγελίες όπως η αναφορά του ΟΗΕ, το 2006, για το πώς "Ισλαμικές οργανώσεις και πολιτοφυλακές είναι γνωστές για την ιδιαίτερη εχθρότητά τους προς τους γκέι ενώ οργανώνουν συχνές και δημόσιες εκστρατείες βίας εναντίον τους."

Θανατική ποινή
Νομικά, η κατάσταση δεν είναι και πολύ καλύτερη αφού το "απελευθερωμένο" Ιράκ είναι μια από τις εννιά χώρες του κόσμου όπου ισχύει η θανατική ποινή για τους ομοφυλόφιλους. Η ΜΚΟ καταδίκασε σήμερα με ανακοίνωσή της το γεγονός οτι 128 κρατούμενοι, ανάμεσά τους πολλοί "καταδικασμένοι για το 'έγκλημα' της ομοφυλοφιλίας", θα αρχίσουν να εκτελούνται σε ομάδες των 20 από αυτή τη βδομάδα. Εξ' ού και η ατιμωρησία που απολαμβάνουν οι εξτρεμιστές, παρ' ό,τι πριν την εισβολή [το Ιράκ] ήταν μια από τις πιο ανεκτικές χώρες στην περιοχή.

Οι διώξεις για λόγους σεξουαλικότητας περιλαμβάνουν κράτηση σε απομόνωση, βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς και εξευτελισμούς, συχνά μαγνητοσκοπημένους υπό τα γέλια των βασανιστών.

Εκατοντάδες άτομα έχουν πέσει θύματα αυτών των πρακτικών, που ενθαρρύνει ο κλήρος από το 2004 όταν, μετά την κατοχή, τα κύρια σιιτικά κόμματα ενίσχυσαν τις οπλισμένες ομάδες τους και ενεπλάκησαν σε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο κατά τη διάρκεια του οποίου όποιος παρουσίαζε "τάσεις" που δεν θεωρούνται αρκετά ευσεβείς -όπως το να πίνει αλκοόλ, να ακούει ποπ μουσική ή να χορεύει, να φοράει τζην ή στην περίπτωση των γυναικών να μη φοράει πέπλο- έπεφτε θύμα ανεξάρτητα από τη θρησκεία του.

Η κατάσταση αυτή δημιούργησε μια επείγουσα ανάγκη που οδήγησε στην σύσταση της ΜΚΟ, όπως εξηγεί ο Χιλι στο elmundo.es, επιδιώκοντας την "ασφάλεια και την προσφορά καταφύγιου και γευμάτων στα λοαδ άτομα που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη βία και τις απειλές του θανάτου". Η δουλειά της οργάνωσης στο Ιράκ, όπου τα μέλη εργάζονται χωρίς επίσημη υποστήριξη -πολλά έχουνε δολοφονηθεί- συνίσταται στην καταδίκη της καταδίωξης των μελών της λοαδ κοινότητας αλλά και τη δημιουργία "ασφαλών καταφυγίων" όπου οι διωκόμενοι επιβιώνουν σε μικρές ομάδες, κρυμμένοι από τα βλέμματα του κόσμου.

Τραγική Κατάσταση.
Η Iraqi LGBT φροντίζει συνολικά 40 άτομα -με τη χρηματοδότηση της Ολλανδικής ΜΚΟ Hivos- αν και ο Χίλι λέει οτι τα νούμερα θα ήταν πολύ μεγαλύτερα αν υπήρχαν τα μέσα, γι' αυτό και προσπαθεί να μαζέψει χρήματα μέσω της ιστοσελίδας του. "Εκτός Ιράκ, σκοπός μας είναι να στεγάσουμε σε γειτονικές χώρες τα λοαδ άτομα που έχουμε καταφέρει να διασώσουμε σ' αυτά τα καταφύγια και να τα καταγράψουμε για λογαριασμό του ΟΗΕ", συνεχίζει αυτός ο Ιρακινός που άφησε τη χώρα του εννιά χρόνια πριν.

Η οργάνωση προσπαθεί να διευκολύνει την παροχή ασύλου σε όσους πλήττει η βία από το Ηνωμένο Βασίλειο όπου και βρίσκεται η βάση της. Δεν είναι η μόνη ΜΚΟ που ασχολείται με αυτό το θέμα, ταμπού για το σύγχρονο Ιράκ, όπου η δημοκρατία συγχέεται με τη θεοκρατία Ιρανικού στυλ. Η Οργάνωση Ουράνιο Τόξο για τη Ζωή αγωνίζεται στην Βαγδάτη, όπου μόνο στο πρώτο τρίμηνο του 2007 κατέγραψε 30 εκτελέσεις ομοφυλόφιλων. "Τα πτώματα βρέθηκαν βασανισμένα, ακρωτηριασμένα και συχνά με σημάδια βιασμού", ανέφερε στο πρακτορείο IRIN Mustafa Salim ο επικεφαλής της οργάνωσης.

"Η κατάσταση για τα λοαδ άτομα και τις σεξουαλικές μειονότητες στο Ιράκ είναι τραγική. Έχουμε λάβει αναφορές για 487 άτομα που δολοφονήθηκαν για λόγους σεξουλικότητας από το 2004" εξηγεί ο Χιλι, κάποτε DJ στην Βαγδάτη. "Η εκστρατεία εκκαθάρισης του Ιράκ από τις σεξουαλικές μειονοτήτες πρέπει να σταματήσει και θρησκευτικές προσωπικότητες όπως ο Μουκτάντα Αλ Σαντρ και ο Αλή Αλ Σιστανί (σιίτες ηγέτες) πρέπει να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη για την υπόθαλψη του μίσους και την υποκίνηση των πιστών τους σε δολοφονίες ομοφυλόφιλων, λεσβιών και διαφυλικών".

Ο Χιλι αναφέρει ένα φετβά -Ισλαμική οδηγία προς τους πιστούς- που πυροδότησε τα εγκλήματα. Τον Οκτώβριο του 2005, ο μέγας αγιατολάχ Αλί Αλ Σιστανί, υπέρτατος θρησκευτικός άρχοντας των σιιτών στο Ιράκ, δήλωσε για την ομοφυλοφιλία "Ποια πρέπει να είναι η γνώμη μας για τον σοδομισμό και τον λεσβιασμό;" αναρωτήθηκε "Οτι είναι απαγορευμένα. Τιμωρήστε τους. Λοιπόν, σκοτώστε τους. Όσοι εμπλέκονται πρέπει να δολοφονηθούν με τον χειρότερο, τον αυστηρότερο δυνατό τρόπο".

Τα λόγια του, δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα του, έστρεψαν τους εξτρεμιστές στο Ιράκ εναντίον των ομοφυλόφιλων σε μια από τις πιο ευαίσθητες στιγμές του Ιράκ, όταν ο αγώνας ενάντια στην κατοχή, τα εγκλήματα και ο εμφύλιος πόλεμος επέτρεπαν κάθε πράξη βίας να παραμένει ατιμώρητη. Οι Ταξιαρχίες Μμπαντρ, η ένοπλη πτέρυγα του Ανώτατου Συμβούλιου της Ισλαμικής Επανάστασης (ενός από τα κυριότερα σιιτικά κόμματα) έθεσαν την οδηγία σε εφαρμογή και εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό εναντίον των ομοφυλόφιλων στο Ιράκ, πράγμα πρωτόγνωρο για την πλειοψηφία των Αραβικών χωρών.

Η απόσυρση του φετβά ένα χρόνο αργότερα δεν άλλαξε τίποτα. Το 2007, η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ειδοποιήθηκε για την "ύπαρξη θρησκευτικών δικαστηρίων, υπό την εποπτεία κληρικών, όπου οι θεωρούμενοι ως ομοφυλόφιλοι 'δικάζονται', 'καταδικάζονται' σε θάνατο και εκτελούνται". "Συνολικά τρείς φετβάδες έχουν εκδοθεί από κληρικούς που δίνουν την άδεια στους 'καλούς Μουσουλμάνους' να κυνηγήσουν και να δολοφονήσουν ομοφυλόφιλους", συνεχίζει η αναφορά.

Από τότε οι διώξεις επιβλέπονται από τις Ταξιαρχίες Μπαντρ που έχουν υπό τον έλεγχό τους το Υπουργείο Εσωτερικών και, ως αποτέλεσμα, την αστυνομία, γι' αυτό το λόγο και οι δολοφόνοι φοράνε τη στολή του Στρατού του Μαχντί, της πολιτοφυλακής του Μουκτάντα Αλ Σαντρ.

Άλλα μέλη της Iraqi LGBT διηγούνται πώς, στα μέσα της δεκαετίας του 80 και τις αρχές αυτής του 90, η νυχτερινή ζωή των ομοφυλόφιλων στην Βαγδάτη ήταν μοναδική στη Μέση Ανατολή. Τόσο που τραβούσε γκέι από το Κουβέιτ ή τη Σαουδική Αραβία στις όχθες του Τίγρη, στην λεωφόρο Αμπού Νοουάς -ενός από τους μεγάλους Άραβες ποιητές, ανοιχτά ομοφυλόφιλου- όπου συναντιόνταν, συχνά μακιγιαρισμένοι, στα μπαρ και τα ξενοδοχεία όπως το Σέρατον της Παλαιστίνης. "Μέχρι το 1991, είχαμε σεξουαλική ελευθερία. Ήταν μια εποχή επανάστασης", συνεχίζει ο Χίλι.

Αυτές τις μέρες, ένας Ιρακινός ομοφυλόφιλος δε θα τολμούσε να χρησιμοποιήσει κραγιόν. Κάτι τέτοιο θα τον καταδίκαζε σε μια αβέβαιη μοίρα. Ο Καμάλ ήταν 16 χρονών όταν, το 2005, τον σταμάτησε μια ομάδα ένοπλων. Στην προσπάθειά του να τους ξεφύγει, φάνηκε ότι το στήθος του ήταν ξυρισμένο, πράγμα που μαρτυρούσε τη σεξουαλική του κατεύθυνση. Για 15 μέρες βιαζόταν συνεχώς από τους απαγωγείς του, μέχρι που η οικογένεια δέχτηκε να πληρώσει περισσότερα από 1000 ευρώ σε λύτρα. Ποτέ δεν παραδέχτηκε μπροστά τους ότι είχε κακοποιηθεί.

Ο Αλί Χίλι, ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί για να προστατέψει την οικογένειά του, ζητάει την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής δημοκρατίας όπου τα θεμελιώδη δικαιώματα να γίνονται σεβαστά. "Ζούσα στην Βαγδάτη ως ανοιχτά ομοφυλόφιλος, με την αποδοχή και το σεβασμό των φίλων και των συναδέλφων μου, και επιθυμώ να το ξανακάνω."

12 σχόλια:

Ο χρήστης Blogger xomeritis είπε...

Είχα διαβάσει για την κατάσταση των χήρων γυναικών εκεί (με είχε εντυπωσιάσει κι είχα κάνει και ανάρτηση)αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα υπήρχε τόσο ανοιχτός πόλεμος, στις μέρες μας, στο Ιράκ, εναντίον των ομοφυλοφίλων. Του φανταζόμουν βέβαια πολύ underground αλλά δεν φανταζόμουν όχι αυτό το χάλι. 487 δολοφονίες.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009 στις 12:20:00 π.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger Bezmotivnik είπε...

ντροπη. να συλληφθουν παραυτα τα αναρχοχαρουμενα ελλ. λοατ και να ανασκολοπιστουν παραδειγματικα να μαθουν να σεβονται τους θεσμους και τη δημοκρατια.-

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009 στις 4:28:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Bez (να σε λέω Bez; Θα σε λέω Bez):
Καλά, εντάξει, σιγά μην καλώ εγώ σε καταστολή. Συμβαίνει όμως σ' αυτόν το "χώρο" που έχει διαμορφωθεί, πολλά άτομα να μην έχουν καμμία επαφή με την πραγματικότητα. Να σου δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: μια γνωστή μου τρανς γυναίκα που έχει σκάσει ένα κάρο φράγκα στις επεμβάσεις φυλομετάβασής της, και έχει μπει σ' όλη τη διαδικασία ν' αλλάξει τα χαρτιά της για να αναγνωρίζεται ως γυναίκα επίσημα, κανονικά και με το νόμο- κι εξακολουθεί να μιλάει για το σύστημα και τον καπιταλισμό και για αναρχίες κι εξεγέρσεις κι επαναστάσεις.

Συνειδητοποιείς το οξύμωρο- την περπατησιά του κάβουρα, τη βλέπεις; Και σου δίνω το παράδειγμα για να καταλάβεις και πώς με αφορά κι εμένα όλη αυτή η φιλολογία "να γκρεμίσουμε το σύστημα γιατί δεν το χρειαζόμαστε". Μερικοί από μας το χρειαζόμαστε και το παραχρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε. Και χωρίς την έννομη τάξη που αντιμάχεστε οι υπόλοιποι ούτε η ιατρική φροντίδα που χρειαζόμαστε, ούτε η σωματική μας ακεραιότητα εξασφαλίζεται. Σε περίπτωση που ήταν τα πράματα όπως στο Ιράκ ας πούμε, εμένα ποιός θα ερχόταν να με προστατέψει από τις ομάδες θανάτου; Οι αναρχικοί;

Τέλος πάντων, δεν είναι οτι φοβάμαι μήπως ανατραπεί το πολίτευμα, και καλά, από τα ροζ αλφάδια. Απλά, με ενοχλεί και με ανησυχεί αυτό που σου είπα: που είναι τελείως στην κοσμάρα τους.

Τόμας:
Δες κι αυτό, από παλιότερα:

http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/middle_east/4915172.stm

Για την ίδια κατάσταση λέει.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009 στις 5:42:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger Bezmotivnik είπε...

χμ, πολυ "απεργοσπαστική" λογική ρε συ..

καταρχην, αν το ζητημα ειναι κυριως θεσμικο/διαμεσολαβησης του κρατους, τοτε γιατι στην αγγλια πχ εχει πολυ περισσοτερη κ αγριοτερη αντικοινωνικη βια -ολων εναντιον ολων- απ οτι στην ελλαδα ας πουμε;

επισης, πως διαμορφωνονται οι θεσμοι αν οχι ως απαντηση του κρατους στην πιεση των διαφορων αγωνων; πεφτουν απ τον ουρανο η απ τη γενναιοψυχια του νομοθετη;

Τωρα, συγκεκριμενα για το ζητημα της ιατροφαρμακευτικης περιθαλψης κ ασφαλειας, ειναι οντως εξαιρετικα σημαντικο, παντως επιφυλασσομαι να τοποθετηθω μεσα σε λιγες γραμμες εδω γιατι ετοιμαζω ενα συνολικοτερο κειμενακι για το προσεχες μελλον.

Τεσπα, συγκεκριμενα για το λοατ χωρο παντως, μαλλον ειμαι ο πιο ακυρος να μιλησω (για καποια που του προσαπτεις παντως υποψιαζομαι οτι εχει να κανει ο ενθουσιασμος της διαφυγης επιτελους μετα το δεκεμβρη απο το ψοφιο βαρος τοσων ετων πολιτικης γκλαμουροπαθητικοτητας), την οποια "φιλολογια" οφειλουν να την παραγουν οι ιδιοι οι μετεχοντες σ αυτον, δεν ειναι δα και αναξιοπαθουντες να τα περιμενουν ολα απ τους αναρχικους;ρ (γενικοτερα αυτο)

Τελος, για το οξυμωρο που λες, φοβαμαι οτι δεν το βλεπω, για να ειμαι ακριβης δηλαδη οχι περισσοτερο απ τη σχιζοφρενικοτητα που φερει μεσα του καθε αγωνας οπως και η ιδια η ζωη στον καπιταλισμο, δε χρειαζεται να φτασει παντως κανεις σε καταστασεις Ιρακ-μετα-την-επιβολη-της-δημοκρατιας... Το αν αυτο γινεται με ελαφροτητα η διχως επαρκη συνειδητοποιηση ας πουμε, θα ηταν ωφελιμο να κριτικαριστει ως τετοιο, κι οχι να τιθεται ως ακυρωτικο γενικα των οποιων αγωνων.

Κυριακή 5 Απριλίου 2009 στις 12:45:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger xomeritis είπε...

Μόλις άκουσα (5/4) στο ραδιόφωνο του BBC για άλλους gay Ιρακινούς που απήχθησαν, και βρέθηκαν σκοτωμένοι με ταμπέλα "depraved" πάνω τους, αλλά δεν το βρίσκω στην ιστοσελίδα...

Κυριακή 5 Απριλίου 2009 στις 2:12:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Bez:
Στην Αγγλία όμως οι άνθρωποι είναι βάρβαροι βρε συ... :) Σοβαρά, δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή δεν έχουνε σύνταγμα κι έχουνε τα Ανθρώπινα Δικαιώματα γραμμένα στ' απαυτά τους. ΟΚ, ίσως πρέπει όντως να αλλάξω διατύπωση: η νομιμότητα δεν εγγυάται πάντα την ασφάλεια, η έλλειψή της όμως εγγυάται την ανασφάλεια.

Σωστά λες, οι θεσμοί διαμορφώνονται σαν αποτέλεσμα των κοινωνικών αγώνων. Κι όχι, δε θέλω να τους ακυρώσω τους αγώνες! Εμένα η αντίρρησή μου είναι συγκεκριμμένα στην αναρχική ιδεολογία και τη λογική της επανάστασης. Ακόμη πιο συγκεκριμμένα, η αντίρρησή μου είναι οτι εμένα η κατάρρευση του συστήματος θα μου κάνει τη ζωή ακόμη πιο δύσκολη απ' ό,τι την κάνει αυτή τη στιγμή το σύστημα. Άλλωστε οι αγώνες των αναρχικών είναι για την κατάργηση των θεσμών όχι για την εγκαθίδρυσή τους, ή τη βελτίωσή τους. Εγώ προτιμώ ν' αγωνιστώ για να βελτιώσω αυτό που έχουμε, την οργάνωση της κοινωνίας που έχουμε, κι όχι να τα γκρεμίσω όλα και μετά βλέπουμε. Σόρυ, αλλά έχω κι ένα φετίχ με τους μηχανισμούς και με τα γρανάζια :)

Δε θέλω να σου πώ "fight the system from within" (θα μας την πέσει κι ο Leonard Cohen). Αλλά αφού υπάρχουν δίκαιοι θεσμοί και, στην Ευρώπη τουλάχιστον, υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων, σε τί θα μας ωφελήσει να τα διαλύσουμε όλα; Ιδίως τώρα, που είναι σ' άνοδο ο φασισμός και καραδοκούν διάφοροι βρυκόλακες, έτοιμοι να σηκώσουν τις ορδές των ζόμπι και να εκμεταλλευτούν καταστάσεις; Μα τώρα είναι που χρειαζόμαστε σταθερότητα και νηφαλιότητα. Αλλοιώς θα μας πάρει ο διάολος!

Τεσπα, συγκεκριμμένα για το λοατ χωρο παντως, για καποια που του προσαπτεις υποψιαζομαι οτι εχει να κανει ο ενθουσιασμος της διαφυγης επιτελους μετα το δεκεμβρη απο το ψοφιο βαρος τοσων ετων πολιτικης γκλαμουροπαθητικοτητας.

Αυτή είναι μάλλον εύστοχη παρατήρηση, αν και μια μερίδα λοατ ατόμων, δεν ήταν καθόλου γκλαμουροπαθητικά, ακόμη και σε καιρούς "δύσκολους". Εμένα πάντως το "beef" μου είναι με μια συγκεκριμμένη "γενιά" που ξεπετάχτηκε όντως μετά το Δεκέμβρη (queer αναρχικοί υπήρχαν και πριν, απλά δεν ήτανε τόσο σέξυ). Κι αυτό κάνω ακριβώς που λες: κριτική, και διαπιστώνω ελαφρότητα και έλλειψη συνειδητοποίησης. Κι ένα ψώνιο και μια διάθεση αυτοπροβολής από 'δω ως τον Ωρίωνα.

ΟΚ, βάζω άνω τελεία κι εγώ, περιμένω και το ποστ σου για την υγεία. Αυτό για το G20 μ' άρεσε, γενικά (πάντα γενικά :).

Τόμας:
Άσχημα νέα. Και πού θα πάνε βρε παιδί μου οι γκέυ Ιρακινοί για βοήθεια; Στους Αμερικάνους marines του don't ask, don't tell; Άστα, βράστα.

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009 στις 12:59:00 π.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger tifoeus είπε...

...μόλις το διάβασα, ευχαριστούμε για τη μετάφραση.

Τρίτη 7 Απριλίου 2009 στις 10:14:00 π.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Hey tif! Νά 'σαι καλά καλέ μου Φινλανδέ :)

Τρίτη 7 Απριλίου 2009 στις 4:14:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

Στάσσα γεια σου!
Νιώθω ότι είσαι αρκετά άδικη με τον αναρχικό, επαναστατικό κλπ χώρο. Δεν ξέρω με βάση τι, τον κρίνεις. Με βάση κάποια παιδάκια που φαντασιώνονται ότι όπου να΄ναι, αύριο μεθαύριο, θα ρίξουνε το σύστημα; Εμ, δεν είναι έτσι αυτά τα πράγματα, και θα το καταλάβουν και αυτά όταν θα "μεγαλώσουν"... Δεν πέφτει κανένα σύστημα, έτσι εύκολα, ειδικά μάλιστα αν δεν έχει δημιουργηθεί κάτι, από πριν, για να το αντικαταστήσει. Στο κάτω κάτω αυτός είναι ο πρωταρχικός σκοπός της επανάστασης: να δημιουργήσει, όχι να καταστρέψει. Και να σου πω κάτι: έχει δημιουργήσει πολλά ήδη. Παράδειγμα, αν δεν ήταν το επαναστατικό κλίμα της δεκαετίας του 60, με τα κινήματα των νέων, των γυναικών, της απελευθέρωσης της σεξουαλικότητας και των επιθυμιών, θα είχε ξεκινήσει και αποκτήσει την δυναμική που απέκτησε το ΛΟΑΤ κίνημα; Πολύ αμφιβάλω. Το "σύστημα" μπορεί να μοιάζει απαραίτητο για κάποια πράγματα, καταλαβαίνω τι λες, όμως από μόνο του δεν "απελευθερώνει". Δεν το έχει στην "φύση του" να κινείται προς τα εκεί, πως να το πω... Όσο για αυτά που γίνονται από τον Δεκέμβρη και μετά, εγώ προτιμώ να τα βλέπω σαν μια σημαντική ευκαιρία για το ΛΟΑΤ κίνημα στην Ελλάδα, να ακουστεί επιτέλους...

-μία κοπέλα που ήταν του "χώρου της αμφισβήτησης" πολλά χρόνια πριν τολμήσει να πει σε οποιονδήποτε ότι είναι ΛΟΑΤ...

Σάββατο 11 Απριλίου 2009 στις 7:15:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Τον αναρχικό κι επαναστατικό κλπ χώρο τον κρίνω με βάστη τη δράση του. Εννοείται πως δεν είμαι αναρχική η ίδια, ούτε πιστεύω σ' επαναστάσεις. Με τον α/α χώρο γενικά, το πρόβλημά μου είναι οτι φαίνεται να δέχεται γενικά τη βία ως μέθοδο, πράγμα που εμένα με απωθεί έντονα. Με το λοατ α/α χώρο, το πρόβλημά μου είναι η έλλειψη σοβαρότητας και οι ψωνάρες που κυκλοφορούν μέσα του.

Γιατί τις θεωρώ ψωνάρες, το εξηγώ όσο μπορώ. Δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά άτομα που μιλάνε για ανατροπές κι εξεγέρσεις όταν έχουν μεγαλώσει και ζήσει όλη τους τη ζωή γατζωμένα στο βυζί του συστήματος, σε βαθμό που δεν νοιώθουν πια τον ομφάλιο λώρο που τα συνδέει μαζί του, όπως τα ψάρια δεν καταλαβαίνουν το νερό. Όπως είπα και με τον bez από πάνω, έλλειψη συνειδητοποίησης και σοβαρότητας.

Το γενικότερο πρόβλημά μου με την αναρχία και την επανάσταση είναι οτι έχουν γίνει εκφράσεις- σιβολέθ, κι έχουν χάσει το νόημά τους. Κι όχι μόνο μετά το Δεκέμβρη. Μια ζωή τώρα για αναρχία κι επανάσταση ακούω, από παντού και τους πάντες. Όμως, ας πούμε, οι σημερινοί τριαντάρηδες που ψηφίσανε τώρα τον Καραμανλή το Β' και θα ψηφίσουν τον Παπανδρέου το Β' αύριο, και κάψανε τα δάση για να φτιάξουνε σπίτι στην εξοχή και τον καθαρό αέρα, και που πληρώνουν τους μπάτσους για να τους προστατεύουν τις περιουσίες από τους μετανάστες- ε, οι ίδιοι, πριν από είκοσι χρόνια, κάνανε τη δική τους επανάσταση και τα δικά τους μπάχαλα, για τον Καλτεζά.

Όσο για το επαναστατικό κλίμα των 60ς, ναι, ΟΚ- αλλά αυτή τη στιγμή, οι υποστηρικτές των πολιτικών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων βρίσκονται σε άτακτη υποχώρηση. Δε φταίει οτι είναι αναρχικοί βέβαια (η δική μου άποψη είναι οτι τους έφαγε όλους η μαρμάγκα του επαγγελματικού ακτιβισμού, κι η νοοτροπία της αυτοπροβολής), αλλά ας πούμε ο φεμινισμός, στις μέρες μας, για πολλούς έχει καταντήσει ανέκδοτο για κάτι άπλυτες μ' αξύριστες μασχάλες και ταγάρια. Άσε να μην αρχίσουμε τα περί "αντίστροφου ρατσισμού" και "πολιτικής ορθότητας" που ακούω κατά καιρούς.

Τέλος πάντων, εγώ, ξαναλέω: έχω βαρεθεί ν' ακούω για επαναστάσεις. Ακόμη κι ο Παπαδόπουλος, τη χουντα επανάσταση την έλεγε. Ε αυτό είναι το πρόβλημά μου. Βαριέμαι ν' ακούω κάθε τόσο τα ίδια και τα ίδια.

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009 στις 5:33:00 π.μ. EEST  
Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

Στάσσα, γενικότερα δεν θέλω να επιμείνω πολύ, γιατί φαίνεται ότι έχεις ισχυρά διαμορφωμένες απόψεις, βασισμένες -φαντάζομαι- στα βιώματα σου και αυτό το σέβομαι απόλυτα.

Θα επισημάνω απλά δυο πράγματα.

Παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, η βία δεν αποτελεί απόλυτη και καθολικά παραδεκτή αξία μέσα στον α/α χώρο. Ίσα ίσα υπάρχουν και ενδιαφέρουσες κριτικές στην βία από "αντιεραρχική" σκοπιά.
Μπορεί «προς τα έξω», για διάφορους λόγους, να «ακούγεται» περισσότερο η δράση κάποιων ανθρώπων που δρουν βίαια... Υπάρχει όμως και δράση πολύ διαφορετική, «ανοικτή» κοινωνική. Σε γειτονιές, σε καταλήψεις, σε σωματεία, σε πρωτοβουλίες διάφορες. Όπως υπάρχει και αρκετός κόσμος που δραστηριοποιείται στον α/α χώρο και δεν εκφράζεται, προσωπικά, μέσω της βίας.

Και εγώ τριαντάρα είμαι και δεν ψηφίζω καραμανλήδες και παπανδρέου, ούτε καίω δάση για να φτιάξω εξοχικά. Φυσικά όμως έχω μεγαλώσει τρεφόμενη «από το βυζί του συστήματος», όπως όλες και όλοι... Γιατί μόνο αυτό το σύστημα υπάρχει, άρα και μόνο αυτό το «βυζί»... Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι γόνιμο να αμφισβητείς αυτό το σύστημα(ένα σύστημα που δεν αμφισβητείται καταντάει σκέτος βάλτος...). Ελπίζω να μην το βρίσκεις και αυτό αντιφατικό.
Τώρα το ότι πολλές/πολλοί δεν μπορούν να τα αντιληφθούν έτσι αυτά, αυτό μπορώ να το καταλάβω. Δεν φταίει όμως το ότι έχουν α/α ιδέες. Φταίει ότι η «βαθιά νιότη» στις σημερινές κοινωνικές συνθήκες, συνήθως, δεν είναι ηλικία που ευνοεί την ουσιαστική συνειδητοποίηση (αλλά, περισσότερο, την οργισμένη αντίδραση...)


Αυτά. Ελπίζω να μην σε κάνω να βαριέσαι ακόμα περισσότερο με τις επισημάνσεις μου. “If that is the case”, σου υπόσχομαι ότι δεν θα πω τίποτα άλλο σχετικό.

-μία κοπέλα που ήταν του "χώρου της αμφισβήτησης" πολλά χρόνια πριν τολμήσει να πει σε οποιονδήποτε ότι είναι ΛΟΑΤ...

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009 στις 7:28:00 μ.μ. EEST  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Δε βαριέμαι καθόλου. Αργώ ν' απαντήσω γιατί έχω τραχανά απλωμένο και ξέρεις πώς είναι τώρα ο τραχανάς, μη παραστεγνώσει και πιάσει σκουλούκια άστα (ό,τι θέλω λέω).

Έχεις δίκιο για το μή απόλυτο της βίας στον α/α χώρο. Προσπαθώ πάντα να μην κάνω το λάθος να θεωρώ οτι "οι αναρχικοί" είναι ένα πράμα, κι έχουν όλοι την ίδια άποψη κλπ. Απ' την άλλη και ποιός είναι ή δεν είναι "αναρχικός" ή "αντεξουσιαστής" κλπ, πώς ορίζεται; Για κάποιους ας πούμε οι τύποι που τα σπάνε "δεν είναι αληθινοί αναρχικοί", για άλλους το κριτήριο είναι μάλλον η εμφάνιση κλπ. Τέλος πάντων, ναι, δεν τους βάζω όλους στο ίδιο καλάθι. Υπάρχει όμως στάνταρ ένα "ρεύμα", αρκετά ισχυρό, που προτιμάει την βίαιη δράση- και για το λόγο που λες περί βαθειάς νιότης και ρηχής συνειδητοποίησης. Καί επειδή το εθνικό μας σπορ είναι το γηπεδόσφαιρο.

Για τους τριαντάρηδες, ούτε κι εγώ τα κάνω αυτά, και δεν δηλώνω αναρχική ακριβώς επειδή αναγνωρίζω το βαθμό στον οποίο εξαρτώμαι από το σύστημα. Όμως η πλειοψηφία των τριαντάρηδων (έχω κάνει γκάλοπ, εννοείται :) είναι κάπως έτσι: από τη μια θυμούνται τα νιάτα τους τα επαναστατημένα, απ' την άλλη είναι μια ζωή με το κεφάλι κάτω. Και βέβαια δε λέω να μην αμφισβητείς, όχι το σύστημα, και τον εαυτό σου τον ίδιο αν χρειαστεί, κι ας είναι κι αντιφατικό (σιγά, όλα αντιφατικά είναι!). Αλλά επειδή κυκλοφορύνε όλοι με το μάντρα της επανάστασης στο στόμα, δεν σημαίνει οτι αμφισβητουνε και τίποτα. Μάλλον το αντίθετο, αν κρίνω από το αποτέλεσμα.

Κι εγώ συμφωνώ οτι το σύστημα θέλει άλλαγμα. Όχι όμως πέταμα, ιδίως όταν δεν ξέρουμε το "και μετά τί;".Για τα λοατ α/α συγκεκριμμένα, δεν έχω ακούσει καμμία πρόταση της προκοπής για το "μετά τί". Ενώ αυτή τη στιγμή ας πούμε, έχουμε μια χαρά τρόπους να πιέσουμε το σύστημα γι' αλλαγές, με χίλιους δυο τρόπους, από τα ροζ λεφτά (μπλιεα, για μένα, αλλά ποιός με χέζει εμένα) μέχρι τη νομολογία των ανθρώπινων δικαιωμάτων και τις ΜΚΟ. Και στο Δυτικό κόσμο τουλάχιστον, πρόοδο κάνουμε (ή κάναμε). Τέλος πάντων, κάπως το παλεύουμε το πράμα- οπότε γιατί επανάσταση και κάτω το σύστημα; Για να χάσουμε κι αυτά που έχουμε κερδίσει; Αυτό λέω εγώ, γι' αυτό και το παράδειγμα με το Ιράκ.

Αλλά ξαναλέω οτι δεν περιμένω να πέσει το σύστημα επειδή φωνάζουνε τα α/α λοατ. Απλά, σχολιάζω...

Τρίτη 14 Απριλίου 2009 στις 1:52:00 π.μ. EEST  

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]

<< Αρχική σελίδα