Για το δικαίωμα στην υιοθεσία από ζευγάρια ομοφυλόφιλων

Η ίδια κοινωνία που θα δημιουργούσε ψυχολογικά στα παιδάκια που θα υιοθετούσαν τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να κάνει προβληματικούς τους ίδιους ανθρώπους που λέει σήμερα οτι δεν δικαιούνται να υιοθετούν, για να μην κάνουν τα παιδιά τους προβληματικά.

Πριν από λίγο καιρό είχα μια συζήτηση με μια κυρία παιδοψυχολόγο, δουλεύει σε Ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο. Τη ρώτησα την άποψή της σχετικά και μετά από διάφορους ελιγμούς, μου είπε τελικά οτι η ίδια δεν θα συμφωνούσε να υιοθετήσει ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων ένα παιδί, στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό, είπε, ίσως, αλλά στην Ελλάδα, έτσι όπως είναι η κοινωνία, δεν θα συμφωνούσε.

Προσπαθώντας να δώ το ζήτημα ψύχραιμα και λογικά, και να μην την κατηγορήσω για συγκαλυμμένη ομοφοβία, καταλαβαίνω τί θέλει να πεί. Οτι ένα παιδάκι με δυο μπαμπάδες πούστηδες θα κυκλοφορούσε με ένα στίγμα από δώ ως την Ανταρκτική, που θα το δυσκόλευε σε όλη τη ζωή του. Και βέβαια, αυτή η άποψη δεν είναι καινούργια, την έχω ξανακούσει και είναι το επιχείρημα που στοχεύει κατευθείαν στο συναίσθημα: "τί θέλετε; Να υιοθετήσετε; Καλά, το παιδί, δεν το σκέφτεστε;"

Κι αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα: το παιδί σκεφτόμαστε έτσι; Ε, κι εγώ που σήμερα είμαι τραβεστί και δεν θα μ΄ αφήνανε να υιοθετήσω, μη μαγαρίσει το παιδί, κι εγώ παιδί ήμουνα κάποτε. Κι όταν ήμουνα παιδί, διαφυλικό (αυτά αρχίζουν νωρίς) ποιός με σκέφτηκε, και τί έκανε για να μη μεγαλώσω και γίνω προβληματικό, κι ας είχα γονείς νορμάλ, ετεροφυλόφιλους; Μια χαρά είμαι, αλλά όχι χάρη σε καμμιά κυρία παιδοψυχολόγο που νοιάζεται για τα παιδιά κατ΄αρχάς, ούτε σε καμμία κυρία η κύριο με οποιαδήποτε ιδιότητα. Ούτε χάρη σε καμμιά κοινωνία που συμπονάει τα καημένα τα παιδάκια που θα τους δημιουργηθούν τα ψυχολογικα προβλήματα, και καλά, γιατί θα μεγαλώσουν με μπαμπάδες πούστηδες (όχι λεσβίες βέβαια, γιατί εκείνες μπορούν να κάνουν τα δικά τους παιδιά! Προς το παρόν...! ).

Η ίδια κοινωνία που θα δημιουργούσε ψυχολογικά στα παιδάκια που θα υιοθετούσαν τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να κάνει προβληματικούς τους ίδιους ανθρώπους που λέει σήμερα οτι δεν δικαιούνται να υιοθετούν, για να μην κάνουν τα παιδιά τους προβληματικά.

Και πότε θα αλλάξει αυτή η κοινωνία, που από τη μια νοιάζεται για το μέλλον των παιδιών, κι απ΄ την άλλη τους δημιουργεί προβλήματα επειδή οι γονείς τους (κι όχι τα ίδια) είναι ομοφυλόφιλοι;

Και τί γίνεται αν και τα παιδιά είναι ομοφυλόφιλα τα ίδια; Μήπως να δίνουμε στους γκέυς να μεγαλώνουνε ότι παιδάκια φαίνονται λίγο αδερφούλες, αφού είναι ήδη βλαμμένα; Αλήθεια, αν ένα κανονικοφυλόφιλο ζευγάρι υιοθετούσε ένα ανωμαλοφυλόφιλο παιδάκι, θα το μεγαλώνανε χωρίς προβλήματα;

Ποιό είναι το Μεγάλο Σχέδιο επιτέλους; Πότε θα αλλάξουν τα πράγματα και θα "ωριμάσει" η Ελληνική κοινωνία; Μετά από άλλα 5000 χρόνια ιστορίας; Αν υποτίθεται οτι η επιστήμη, ή η πολιτεία, έχει κάνει κάποια προσπάθεια για να γίνει πιο εύκολη η ζωή των ομοφυλόφιλων, παιδιών και ενήλικων, αυτή η προσπάθεια έχει αποτύχει. Τα ίδια προβλήματα είχα κι εγώ όταν μεγάλωνα πριν από... εεε... κάτι χρόνια... τα ίδια έχουνε και τα παιδιά που μεγαλώνουνε σήμερα κι είτε είναι ομοφυλόφιλα τα ίδια, είτε είναι κάποιος από το περιβάλλον τους (γιατί βέβαια η υποκριτική λογική του "επιχειρήματος" ξεχνάει οτι πολλοί ομοφυλόφιλοι είναι παντρεμένοι κι έχουν παιδιά δικά τους).

Η λογική του "δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι" απέτυχε, δεν εξασφάλισε την ψυχικη υγεία και την επιτυχημένη κοινωνικοποίηση σε κανέναν. Είναι καιρός πια να δοκιμάσουμε και τον δικό μας τρόπο- να υιοθετήσουμε, να μεγαλώσουμε παιδιά υγειή που θα φέρουν έναν καλύτερο κόσμο, γιατί θα είναι παιδιά δικά μας και δεν θα τα γαμάμε ανάποδα για να εφαρμόσουνε στις δικές μας απόψεις για το φύλο και τη σεξουαλικότητα.

Και στην τελική, όλοι έχουν δυσκολίες όταν μεγαλώνουνε. Ο ρόλος του γονέα είναι να δώσει αρκετά εφόδια στο παιδί του για να υπερβεί τις δυσκολίες που θα του παρουσιαστούνε. Και δεν υπάρχει επιχείρημα λογικό, σκέψη σωστή, που να λέει οτι ένας γονέας δεν θα δώσει αρκετά εφόδια στο παιδί του επειδή είναι ομοφυλόφιλος.

Αυτά. Κι ένα τελευταίο- αν βρεθώ εγώ ποτέ να μεγαλώνω παιδιά, δεν θα μασάνε την πούτσα τους, γιατί θα τα έχω μεγαλώσει εγώ και όποιος τους πεί κουβέντα για τη μάνα τους, θα του πάρει ο διάλος τον πατέρα.

Στάσσα, όβερ.