Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Δήμητρα

Χρόνια πριν, σε μιαν άλλη ζωή, καθόμουνα σπίτι και ξαφνικά ακούω το αμάξι της μάνας μου να παρκάρει απ΄ έξω. Ακούω τις πόρτες να ανοίγουνε και μια αντρική φωνή να μιλάει με τη μάνα μου. Σαν καλός γυιός μοναχής μάνας, σήκωσα ένα φρύδι κι αναρωτήθηκα "άντρας";

Άνοιξε η πόρτα και μπήκανε μέσα η μάνα μου και η κυρία Δήμητρα. Με το πρόσωπο κομμένο από άγρια πέτρα και χέρια από αρχαία ελιά. Μια κυρία μεσόκοπη, λίγο θεούσα, η φωνή της μου θύμισε τη θεία μου την Κορίνα που κάπνιζε σα φουγάρο. Γνωριστήκαμε, συμπαθέστατη ήτανε, αγιογράφος στο επάγγελμα. Η μάνα μου μου είπε οτι την είχε γνωρίσει στην εκκλησία. Το βράδυ, μας άφησε μόνους μας και πήγε να πέσει νωρίς για ύπνο.

Κι εκεί που αισθανόμουν άβολα και δεν ήξερα τί να πώ σε ξένη γυναίκα καλεσμένη, μου πετάει τη βόμβα η κυρία Δήμητρα. "Η μάνα σου μου είπε οτι θες να γίνεις γυναίκα". Και πριν προφτάσω να συνέλθω: "Εγώ που με βλέπεις, ήμουν άντρας. Έχω κάνει εγχείρηση".

Μου έδειξε μια φωτογραφία της από πριν. Μου είπε οτι τον καιρό εκείνο, ήτανε σπιτωμένη με έναν μπάτσο, κι οτι έκανε την εγχείρηση για χάρη του, για να τον κρατήσει κοντά της, κι ας της έλεγε εκείνος οτι την αγαπούσε έτσι όπως ήτανε (hint, hint). Το μετάνοιωσε τη στιγμή που συνήρθε από τη νάρκωση. Αργότερα την άφησε κι ο μπάτσος.

"Τί τη θές την εγχείρηση;" μου είπε "Σήμερα είναι αλλοιώς τα πράγματα. Αν θες, βάλε μια φούστα κι έβγα έξω, δε θα σου πει κανείς τίποτα. Όλες έτσι κάνουνε". Μετά μου είπε κι άλλα, πόσο είχε υποφέρει, πόσο είχε πονέσει, τί χασάπης ήτανε ο Κοντορός κι οτι δεν θα την είχε κάνει την εγχείρηση αν δεν της είχε σηκώσει τα μυαλά μια φίλη της που την είχε κάνει κι αυτή.

Την άκουγα να μου μιλάει και την κοιτούσα, και σκεφτόμουνα "καλά, πώς δεν την κατάλαβα"; Είδα το πρόσωπό της, τα χέρια της, άκουσα τη φωνή της, αλλά ούτε που πήγε το μυαλό μου εκεί. Και πώς να το φανταστώ; Ήτανε κι αγιογράφος. Γνώρισε τη μάνα μου στην εκκλησία λέει. Αλλάζουνε φύλο οι άνθρωποι του θεού;

Την είχε βάλει η μάνα μου να με νουθετήσει, εννοείται. Αργότερα πήγα σπίτι της (με παρακάλεσε να πάω με τα αντρικά για να μη μιλάει η γειτονιά, και δεν ήθελα να της δημιουργήσω πρόβλημα). Καθήσαμε στο ατελιέ της, κι εκεί που την κοιτούσα να ζωγραφίζει μιαν εικόνα, γέρνοντας το κεφάλι της πίσω για να δει μέσα από τα διπλοεστιακά γυαλιά της, δεν μου φάνηκε καθόλου γι΄ άνθρωπος που τον έχουνε τσακίσει τα λάθη του. "Δεν τό ΄χεις μετανοιώσει στ΄ αλήθεια, έτσι;" της χασκογέλασα, και κούνησε το κεφάλι της. Άρχισε να μου λέει ιστορίες για τις τραβεστί που έκανε παρέα, τότε. Μού ΄κανε πώς τά λεγε η Τσιντσιλά η γύφτισσα και γελούσαμε. Η ίδια δεν είχε δουλέψει. Δεν την παίρνανε, μου είπε, γιατί την περνούσανε για γυναίκα.

Κάποια στιγμή βρέθηκα στο σαλόνι της, που φυλούσε τα προσωπικά της έργα. Ζωγράφιζε σκηνές από την Αποκάλυψη. Θυμάμαι ένα θηρίο, έναν τιτάνιο ταύρο. Μορφές αγγέλων και φωτιές από τον ουρανό, γυμνά κόκαλα μέσα στη γη, ακρίδες να ξεχύνονται από το κωλάντερο της κόλασης. Έκανα να φύγω, πισωπατώντας και με την άκρη του ματιού μου είδα ένα κομμάτι γκρίζο, φωτεινό μέσα στο σκοτάδι και το θάνατο.

Γύρισα και είδα μιαν ασπρόμαυρη φωτογραφία σε μεγάλο κάδρο. Μια περήφανη γυναίκα στεκότανε, ομορφη και δυνατή, στην άκρη της θάλασσας. Ήτανε τυλιγμένη σ' ένα σάρι, με τα μαλλιά της λυτά, μέχρι τη μέση, μαύρα και τραχειά. Κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά της κι ένα μικρό παιδί απ' το χέρι. Δεν μπορεί να ήτανε πάνω από τριάντα σ' εκείνη τη φωτογραφία. Τώρα ήτανε καμμιά πενηνταριά. Μου είχε πει για μια οικογένεια Πακιστανών που είχε υιοθετήσει, κι οτι πήγαινε και τους έβλεπε κάθε χρόνο. Στη φωτογραφία, θα μπορούσε και να είναι η μάνα τους η αληθινή. Θα μπορούσε να είναι κι η Σάκτι η ίδια. Ήθελα να σκύψω και ν' αφήσω λουλούδια στα πόδια της.

Μερικές μέρες πριν, η μάνα μου που με ψάρευε να μάθει τί εντύπωση μου είχε κάνει η κυρά Δήμητρα, θυμωμένη που δεν βρήκα την ιστορία της τόσο τρομαχτική (ή πιστευτή) όσο περίμενε, γύρισε και μου είπε "σαν αυτήν θες να γίνεις βρε; Ένα τέρας;" Τέρας... Η Γοργώ και η Κάλι, τέρας. Η Δήμητρα και η Κόρη, τέρας. Ε, δε γαμιέται. Τέρας. Στα Αγγλικά σημαίνει ταράτσα. Αν το πείς πολλές φορές χάνει το νόημά του. Άκου τέρας. Τί μαλακίες...

Τσακωθήκαμε σε κάποια φάση με την κυρά Δήμητρα, γιατί εκείνη την εποχή είχα γίνει τελείως κομμάτια και δεν ήμουνα για να μου εμπιστεύεται τις δουλειές του άνθρωπος. Τη σκεφτόμουνα όμως και τη σκέφτομαι ακομη. Όταν έγινε ο σεισμός και πέσανε τα σπίτια στο Μενίδι, ανησύχησα και ήθελα να μάθω τί είχε γίνει, αλλά ο μόνος τρόπος να την βρω ήτανε να ζητήσω από τη μάνα μου το τηλέφωνό της. Κι αυτό δεν μπορούσα να της το κάνω, θα την έμπλεκα κι εκείνη. Ακόμη δεν ξέρω τί έχει απογίνει. Μπορεί και να γύρισε στο Πακιστάν να μείνει με την οικογένεια. Ελπίζω να είναι καλά.

Κι αυτό, για πάρτη της:

11 σχόλια:

Ο χρήστης Blogger Christophorus είπε...

Πολύ με συγκίνησε η ιστορία σου.

Πολύ.

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008 στις 9:00:00 π.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Παλιέ συμμαθητή! Καλώς ήρθες!!

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008 στις 6:16:00 μ.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger Queerdom είπε...

Κι εμένα με συγκίνησε πολύ η ιστορία σου. Και εκείνη η περιγραφή της φωτογραφίας...

Νά'ναι καλά η Δήμητρα.

Και εσύ με τη μάνα σου πώς είσαι;

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008 στις 11:14:00 π.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Με τους δικούς μου, και τους δυο, μιλιόμαστε, αλλά δεν καταλαβαινόμαστε.

Δε βαριέσαι όμως, μεγάλωσα πολύ για να κάθομαι να παραπονιέμαι που δεν με καταλαβαίνει η μαμά μου. Σε λίγα χρόνια θα πρέπει να τη γηροκομ
ήσω...

Έχουνε γεράσει κι οι δυο ρε γαμώτο. Με παίρνει από κάτω όταν τους βλέπω, έχουνε γκριζάριε, ρυτιδιάσανε... γαμώ τη βιολογία μου μέσα... Δε μου πάει να τους τη λέω πια.

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008 στις 2:35:00 μ.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger Queerdom είπε...

Δεν ξέρω ρε stassa..Κι εμένα γεράσανε κλπ, αλλά με πνίγει όλο αυτό..

Όπως διάβασα στο μπλογκ του πισωγλέντη κάποια στιγμή..Για μια τρανς γυναίκα που την έγραψαν οι γονείς της κανονικότατα, κι ένιωσε ότι έπρεπε να τους σταθεί οικονομικά όταν τη χρειάστηκαν..Αυτό θυμήθηκα.

Δε λέω ότι σ'έγραψαν οι δικοί σου, ή ότι σε απέρριψαν, απλά με προβληματίζει και με στεναχωρεί όταν τα παιδιά προσπαθούν να εξαγοράσουν αυτό που θά'πρεπε νά'χουν από γονείς που δεν έχουν σταθεί εκεί που θά'πρεπε να σταθούν.

Ελπίζω αφού μιλιόσαστε, να αγαπιόσαστε κιόλας, κι ας μην καταλαβαινόσαστε..Το θέμα δεν είναι η κατανόηση έτσι κι αλλιώς, αλλά η αποδοχή.

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008 στις 4:46:00 μ.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Όχι, με νοιάζονται, δεν τίθεται θέμα. Ο γέρος μου τουλάχιστον, η μάνα μου είναι περίεργος άνθρωπος.

Το σλόγκαν του γέρου μου είναι "αγάπη δε σημαίνει αποδοχή". Συναντηθήκαμε το καλοκαίρι μετά από πέντε χρόνια και μου είπε να μην ευτελίζω τον εαυτό μου. Μετά το σκέφτηκε μάλλον, οτι δεν κάνω κάτι που να το βρίσκει "ευτελιστικό" είμαι έξω και σπουδάζω, έχω σπιτωθεί (και με γκόμενα κιόλας!) και δε μου τη λέει άλλο.

Σημειωτέον, δεν με πετάξανε στο δρόμο. Με στηρίξανε οικονομικά, οπότε είμαι προνομιούχα για τρανς στην Ελλάδα. Λέω, για να μην παρεξηγούμαι.

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008 στις 6:09:00 μ.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Χμ, συνέχεια.

Ξέρω καλά τί λες, και γιατί τα queer άτομα τρώμε τέτοιο πακέτο με τους δικούς μας. Ακόμη και να μη μας πετάνε στο δρόμο.

Άμα σου τα λένε αυτά οι δικοί σου, αν η ίδια σου η οικογένεια δεν μπορεί να σε δεχτεί έτσι όπως είσαι, τί θα κάνει ο ξένος; Και με τί μούτρα θα βγεις έξω να κυκλοφορήσεις, όταν σκέφτεσαι οτι έχεις ντροπιάσει τους ανθρώπυς σου;

Μήπως δεν είναι αυτός βασικός λόγος που κρυβόμαστε και ντουλαπιαζόμαστε, τί θα πει η οικογένειά μας;

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008 στις 6:17:00 μ.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Τώρα θυμήθηκα κι αυτό...

Αδιέξοδο- ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ : ΘΕΣΜΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΥΝΑΣΤΕΥΕΙ
->- : ΔΙΑΙΩΝΙΖΕΙ ΣΑΠΙΑ ΠΡΟÚΟΝΤΑ
->- : ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ
->- : ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΡΑΥΜΑΤΑ

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ - ΚΥΤΤΑΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΜΕ ΑΠΛΑ ΑΥΤΑΡΧΙΑ

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ : ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΑ Η ΜΗΤΡΙΑΡΧΕΙΑ
->- : ΜΑΣ ΔΑΝΙΖΕΙ ΤΑ ΤΑΜΠΟΥ ΤΗΣ
->- : ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΙ ΕΝΟΧΕΣ
->- : ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟ ΜΑΣ

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ : ΗΛΙΘΙΑ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ
->- : ΑΣΚΟΠΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ
->- : ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΣ
->- : ΜΙΖΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑ

Όταν ήμουνα πιο μικρή, κι ακόμα πιο μικρός, λύσσαγα με τους γέρους μου, γιατί αισθανόμουνα οτι μου στέκονταν εμπόδιο σε όλα, στην ύπαρξή μου και τον αυτοπροσδιορισμό μου.

Τώρα όμως, βλέπω τη μάνα μου που με κοιτάει και με σιχαίνεται και το γέρο μου που κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό, όταν με είδε μετά από πέντε χρόνια που είχε να με δει, και το βλέπω αλλοιώς το πράγμα.

Εγώ, έχω ανθρώπους γύρω μου. Έχω την καλή μου, που με νοιάζεται, έχω τις φιλενάδες μου, έχω τα φιλαράκια μου απ΄τα παλιά (και τον παλιό συμμαθητή!) Οι γέροι μου, τί έχουνε;

Μεγαλώσανε όπως τους μεγαλώσανε, δεν καταφέρανε να ξεφύγουνε από την ανατροφή τους, γιατί δεν το είχανε ανάγκη όπως το είχα εγώ (γιατί για μένα ήτανε ζήτημα ζωής και θανάτου να μή μεγαλώσω και να γίνω άλλο ένα μικρό φασιτάκι καρμπόν) και τώρα, την πληρώνουνε. Γιατί στην τελική, τώρα είναι εξήντα χρονώ αθρώποι και δεν μπορούνε να μιλήσουνε ανοιχτά με το παιδί τους, και δεν βρίσκουνε πουθενά να το αγγίξουνε.

Χάσανε το παιδί τους, κατάλαβες; Γιατί δεν μπορούσανε να ανοίξουνε τα μυαλά τους. Κι ας ήταν η καρδιά τους στη σωστή θέση, που λένε στα Ινγκλίς. Πακέτο.

Μου άνοιξες θέμα τώρα. Θα το κάνω πόστ, μου φαίνεται...

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008 στις 6:29:00 μ.μ. EET  
Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό γράψιμο δεσποινίς.
Του δίνετε και καταλαβαίνει...Παρεπιμπτόντως η κυρία Τσιντσιλά ήταν μια δίμετρη θεόρατη παρουσία με μια βροντερή φωνή. Ανεβασμένη με μια φίλη της σ' ένα μηχανάκι, πριν 8 χρόνια στην Αθηνάς,την άκουσα να φωνάζει σ' ένα νέο φυντάνι της πιάτσας: "Ξέρεις ποια είμαι εγώ; Η Τσιντσιλά!..." και χάθηκε μέσα στη νύχτα.
Και για φινάλε, μιας και το ψάχνετε, σας αφιερώνω την Baby Dee, που παίζει άρπα θεϊκή:
http://www.youtube.com/watch?v=0XOz9CtFy0s

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008 στις 2:26:00 π.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger stassa είπε...

Δεν την ειχα ξανακούσει την Baby Dee. Έχω ένα φιλαράκο που είχε περάσει μια κάποια φάση με τους Current 93.

Το βίντεο καλό, αλλά ο ήχος χάλια. Μ' έβαλες στην πρίζα να κατεβα... εεε, να αγοράσω το αλμπουμ 0:)

Black Ships ate the sky...?

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008 στις 5:32:00 π.μ. EET  
Ο χρήστης Blogger Ναυτίλος είπε...

Συγκινητική η ιστορία σου, πασπαλισμένη με προσωπικές αλήθειες. Σ’ ευχαριστώ που μοιράστηκες λίγο την ψυχή σου μαζί μας. Νά ’σαι καλά.

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008 στις 12:35:00 μ.μ. EET  

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]

<< Αρχική σελίδα