Είσαι ό,τι τρως και τρως σκατά.

Η τέχνη θα μας φάει. Οι καλλιτέχνες. Που πρέπει μια ζωή ό,τι και να γίνει να το δουλέψουνε μέσα τους, να το αφομοιώσουνε, να το εξιδανικεύσουνε και να το αποβάλουνε μετά πίσω στον κόσμο που το γέννησε, σαν έργο τέχνης. Έτσι είναι ο καλλιτέχνης, το αντίθετο του πεπτικού σωλήνα, τον στέλνεις στα γκούλαγκ και κάθεται και ζωγραφίζει, τον μεταφέρεις στο Άουσβιτς και σιγοσφυρίζει σονάτες, τον αλυσσοδένεις στα Τάρταρα και σου γράφει ελεγείες, τρώει σκατά και παράγει τέχνη.

Έτσι, ας πούμε, πας και κάθεσαι μπροστά στη Γκουέρνικα, ξέρω 'γω. Και λες, ωωωω, συνταρακτικό...! Στον πίνακα γίνεται σκοτωμός, φωτιές, κακό, άλογα κι ανθρώποι ανάκατα πεθαίνουνε με κραυγές αγωνίας κι εσύ κάθεσαι και θαυμάζεις το έργο τέχνης. Αντί ν' αφυπνιστείς εκεί και τότε, να εκλάμψεις και να γίνεις ένας υπερκαινοφανής να λαμπαδιάσει η πλάση όλη, παίρνεις μέσα σου το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης, επεξεργασμένο, το επεξεργάζεσαι κι εσύ και το αφοδεύεις αβίαστα, σαν μασημένη τροφή, γκέρμπερς για την ψυχή.