Bonfire Night

Ωραία βραδυά εχτές στο Hastings, για το Bonfire Night, που καίνε τον καϋμένο τον Guy Fawkes- αυτόν με το gunpowder plot. Αυτό είναι κανονικά στις 5 Νοέμβρη ("Remember remember the 5th of November" που λέει; Αυτό. Κάτι έχει ο Νοέμβρης ή μου φαίνεται;). Επειδή όμως το γιορτάζουνε σε πολλές πόλεις στην ακτή της Μάγχης, κάνουνε μια καλή παρέλαση κάθε χρόνο σε διαφορετική πόλη και οι υπόλοιπες κάνουνε μικρότερες παρελάσεις τις προηγούμενες εβδομάδες. Η γιορτή είναι σαν καρναβάλι μαζί με τ' Αγιαννιού.


Η παράδοση έχει ως εξής.

Πρώτα περνάνε μέσα από την πόλη όλες οι bonfire societies, χωρίς άρματα, μασκαρεμένοι όμως και με τύμπανα, πάντα. Ρίχνουνε ένα σκασμό βαρελότα και κρατάνε αναμμένους πυρσούς, να σου καψαλίζουνε τα φρύδια. Πρόπερσι είχαμε πάει στο Lewes που ήταν η μεγάλη παρέλαση στις 5 Νοέμβρη και είχε πάρα πολύ κόσμο, είχανε έρθει societies από παντού. Σπρώχνανε και κάτι καροτσάκια με φωτιές μέσα, είχε όλο πεταμένα δαδιά και βαρέλια με ξύλα που καίγανε στους δρόμους, ένας καπνός απίστευτος παντού, ούτε στο Πολυτεχνείο δε βλέπεις τόση φωτιά. Και μες' το χαμό έβλεπες και μανάδες με μωρά στο καροτσάκι να κοιμούνται σαν να μην τρέχει τίποτα...


Μετά σταματάνε σ' ένα μέρος νά 'χει άπλα, στο Hastings το κάνανε στην παραλία. Εκεί καίνε τον Guy, τον Γκάυ Φοκς δηλαδή αλλά και τον τυπά, λογοπαίγνιο τώρα. Επίσης ανάβουνε το bonfire που είναι μια φωτιά σαν του Αγιαννιού αλλά καμμιά σαρανταριά μέτρα ψηλή, εμείς καθόμασταν πόσο, διακόσια μέτρα μακρυά και μας έπαιρνε η ζέστη.

(Αυτή για να καταλάβεις, είναι μικρή.)

Τέλος ρίχνουνε πυροτεχνήματα, κι οι Άγγλοι τρελλαίνονται για πυροτεχνήματα. Κι εγώ το ίδιο δηλαδή. Χτες ήταν η πρώτη φορά που είδα καινούργιο, εδώ και πολύ καιρό. Ήταν σαν κύμα από πολλά πολλά μικρά φωτάκια, πρώτα σηκωνότανε σαν σύννεφο από κωλοφωτιές, μετά ξαφνικά σκάγανε από τη μια άκρη ως την άλλη μ' έναν ήχο σαν καμτσικιά, μια κίνηση σαν αποδημητικά πουλιά. Σκέψου σαν εκρηκτική χρυσόσκονη, πολύ μ' άρεσε.

Το άλλο που είδα για πρώτη φορά -κι αυτό δεν μ' άρεσε- είναι που τα πυροτεχνήματα ξεκινάγανε καμμιά εκατοστή μέτρα μακρυά από τον κόσμο και σκάγανε ακριβώς από πάνω μας. Επίσης συνειδητοποίησα οτι χρειάζομαι καινούργιο κινητό γιατί το παλιό μου έχει παλιώσει πολύ, όλος ο κόσμος γύρω έβγαζε γαμώ τις φωτογραφίες και τα βίντεο κι εγώ ήμουνα σαν τη ταξιδιώτισσα του χρόνου (από πέντε χρόνια πριν). Εξ' ού και τα πλάνα αρχείου, και καλά.

("Blacking up" λέγεται αυτό, ή "blackface" και δεν είναι καθόλου πολίτικαλι κορρέκτ.)

Το Hastings είναι εκεί που έγινε η μάχη του Hastings, φέτος χάσαμε -πάλι- την αναπαράσταση που κάνουνε κάθε χρόνο. Είναι πολύ όμορφη πόλη, έχει κάτι τρελλά σοκάκια που κρύβονταν οι κοντραμπαντιέρηδες, έχει ένα μεσαιωνικό κάστρο, και δυο τελεφερίκ που χαλάνε μια στο τόσο και μένεις να κρέμεσαι. Έκανα το λάθος να δοκιμάσω μια τοπική λιχουδιά, τώρα, ένα σάντουιτς με φέτες βραστό χοιρινό, μέχρι εκεί καλά. Με ρωτήσανε όμως αν ήθελα τα παραδοσιακά fillings, κι έκανα το λάθος να πω ναι και μου βάλανε μέσα μια σάλτσα πήχτρα στο δεντρολίβανο και με κάποιο γλυκό φρούτο που δεν του πήγαινε καθόλου, σαν να τρως φρέσκο λείψανο τη γιαγιά σου που λέει κι ο Τσιφόρος, αηδία σκέτη, μα γιατί τα κάνουνε αυτά τα πράγματα οι Εγγλέζοι θα μου πει κανένας; Αρνί με μέντα και γαλοπούλα με cranberries, μα πάει τώρα το κρεάς το μαγειρευτό με τη μαρμελάδα; Τς τς τς.

Στην επιστροφή γυρίσαμε με το τραίνο, κι όταν λέω τραίνο εννοώ τέσσερα βαγόνια τίγκα στους σουρωμένους Εγγλέζους έφηβους. Τί τά 'χει πιάσει τα πιτσιρίκια και ντύνονται έτσι;

(Και κυρίως κουρεύονται έτσι.)