My life in the bush of ghosts

"Εικοσπέντε χρονώ τραβεστούλα", μου λέει, "εσύ θά 'πρεπε να λάμπεις κι είσαι σα δυστυχισμένη. Γατί δεν αγαπάς κανέναν. Μόνο τον εαυτό σου αγαπάς." Καλά, σκέφτομαι, 25 χρονών της φαίνομαι μικρή; Μα τί λέει;

Μου λέει και μου λέει, μέχρι να μου κάνει τ' αυτιά σαν να τά 'χει τσιμπήσει μελίσσι. Μου λέει όλο για τ' αγόρια της, οτι αφρίζουνε οι αδερφές που την αγαπάνε τ' αγόρια, γιατί αυτή είναι θρύλος στα τσόλια. Σιγά, σκέφτομαι. Ύστερα, μια μέρα που τη βοηθάω να ταχτοποιήσει, κατεβάζει μια κούτα γεμάτη χύμα φωτογραφίες από αγόρια, σωρό αγόρια, πολλά. 16χρονα, έφηβοι, άτριχοι κι αμούστακοι, τσολάκια που μόλις έχουν αρχίσει να ξυρίζονται, με κουρέματα πάνκικα, φάτσες από τσογλανάκια, χαμόγελα από εργατόπαιδα, γερά δόντια, δεν είναι τίποτα πρεζάκηδες, γερά κορμάκια, δεν είναι φλώροι. Κάθομαι και τα χαζέυω, και περνάει ώρα. Γυμνά τα πιο πολλά κι ανάσκελα. Την ακούω από μέσα που βήχει, χτικιό, κι για όλο κάτι φωνάζει, όλο με κάτι τρώγεται.

Μια μέρα γνωρίζω έναν κοντό, στρουμπουλό ανθρωπάκο με γυαλιά, δικηγόρος νομίζω, που με ρωτάει την ηλικία μου κι αρχίζει να γελάει κακαριστά και να κοροϊδεύει "κάνει τη μικρή, κάνει τη μικρή" και δεν καταλαβαίνω τί εννοεί- οτι παριστάνω τη μικρή ή οτι λέω ψέμματα για την ηλικία μου; Κάθονται στο σαλόνι κι εγώ πάω μέσα στον υπολογιστή, και κάποια στιγμή την ακούω που του λέει "εσύ ήθελες μια ζωή να είσαι χανούμισσα". Ο ανθρωπάκος αρχίζει να φωνάζει, "είσαι ένας άνθρωπος χυδαίος, κακός, σιχαμερός, ποταπός, εκμεταλλευτής" τσιρίζει, τη βρίζει, κοπανάει και την πόρτα. Γέρνω πίσω από 'κει που κάθομαι και τη ρωτάω τί έγινε. Με ρωτάει μήπως δεν έπρεπε που του είπε έτσι. "Ε" της λέω "τον προσέβαλλες". "Μα αφού αλήθεια του είπα". Σου λέει, η αλήθεια πονάει, άρα άμα πονάει είναι αλήθεια.

Τ' απογεύματα ανεβαίνω στην ταράτσα της και σκαρφαλώνω στο θάλαμο με το μηχανισμό του ασανσέρ. Χαζεύω τη δύση πίσω απ' τις κεραίες, και παρατηρώ την πόλη από ψηλά. Έχει δυο ασανσέρ, το ένα είναι της υπηρεσίας κι είναι μικρό και στενό. "Σα φερετράκι για πεθαμένες αγάπες", της το περιγράφω, και βρίσκει ευκαιρία ν' αρχίσει πάλι να μου φωνάζει. Τότε είναι που μού 'πε οτι θά 'πρεπε να λάμπω. Μετά με κορόιδευε και μ' έλεγε "ο ταρατσόπουστας". "Τρελλός πούστης". Εγώ μάλλον για κομπλιμέντο το πήρα. Και δώστου να μου τα πρήζει με τον Ζενέ της και την Μπλανς από το Λεωφορείον ο Πόθος. Όποτε έρχεται η γειτόνισσά της, λένε για μένα και τη Νανά, να μας σκηνοθετήσουνε παράσταση τις Δύο Αδελφές, λέει. Μας εξηγούνε τί είναι και κοιταζόμαστε με τη Νανά, αλλά αυτές επιμένουνε οτι μας ταιριάζουν οι ρόλοι γάντι. Κι αυτή βέβαια, θα κάνει την κυρία.

Μού 'χει δανείσει την φωτογραφική της μηχανή, κι επειδή χάλασε και την πήγα να τη φτιάξουνε, δεν ξέρω τί φλας έφαγε και με πήρε τηλέφωνο κι άρχισε να με βρίζει. Νόμιζε οτι θέλω να της τη φάω; Σιγά το artifact. Έστειλε τη Νανά να την πάρει να της τη φέρει και με φοβέριζε, μην ξαναπατήσω στην πιάτσα μου γιατί θα βάλει να με γιαουρτώσουνε. Στη δικιά μου την πιάτσα, κατάλαβες; Που πριν πάω εγώ είχε ρημάξει, ούτε πατούσε καμμιά πια, εγώ την ξανάνοιξα. Κι όμως τελικά δεν ξαναπάτησα. Είχα αρχίσει την ριζική, κι ήμουνα συνέχεια με το μισό πρόσωπο δυο μέρες αξύριστο και το άλλο μισό σαν να μ' έχουνε γδάρει. Δεν γινότανε να βγω έτσι, ακόμη και να μη φοβόμουνα μη μου κάνει κάνα κουλό. Κι ύστερα από κάνα δυο βδομάδες γνώρισα σένα. Και δεν ήθελα να βγαίνω όσο είμαστε μαζί. Κι είμαστε ακόμη μαζί.